.

Ιουνίου 27, 2014

Τα MAD VIDEO MUSIC AWARDS Μου Κατέστρεψαν την Ζωή.

Έχετε νιώσει ποτέ ότι κάποιος σας έχει φτύσει και εξ αιτίας του η ζωή σας έχει πάρει τον κατήφορο;
Εγώ ναι.

Ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένη για το επερχόμενο καλοκαίρι.
Για πρώτη φορά είχα κέφι να κάνω διαφορετικά πράγματα. 
Σχεδόν κανόνισα να πάω στην Μύκονο για να καταλάβετε.
Μια ζωή τα ακούω, γιατί είμαι ξινή, κακιά και ξενέρωτη και όταν παίρνω την (απίστευτα δύσκολη) απόφαση να γίνω πιο καλοσυνάτη, η μοίρα γυρνάει με μούρη Βίρνας Δράκου και μου σκάει μια επιδεικτική σφαλιάρα στην μούρη. 


Ανάποδη, χωριάτικη, όχι από αυτές που δίναμε στο δημοτικό όταν μας φίλαγε ένα αγόρι που δεν μας άρεσε.

Tespa, παιδιά μου, με λίγα λόγια θα σας περιγράψω την πραγμάτωση της απόλυτα δικαιολογημένης πεποιθήσεως μου, ότι η μοίρα ή γενικώς οποιοδήποτε ανώτερο όν κυβερνάει τον κόσμο μας, με μισεί με πάθος.



Στα πλαίσια της νέας ευχάριστης λουλουδάτης προσωπικότητας μου αποφάσισα να πάω στα Mad Video Music Awards.- Είχα τσάμπα εισιτήρια, δεν υπήρχε περίπτωση να πληρώσω, για να παρακολουθήσω την τριτοκοσμική παρωδία βραβείων που αποκαλούμε "Το Μεγαλύτερο Μουσικό Γεγονός της Χώρας."- Ο παλιός μου εαυτός, δεν θα παρίστατο στην τελετή αυτή ούτε επί πληρωμή, πόσω μάλλον, γνωρίζοντας ότι θα πληρώσει σαν χρυσάφι μια μπύρα και κάτι ηλιόσπορους.

Είχα αποφασίσει οικιοθελώς να παραχωρήσω την θέση που είχα στα VIP σε μια φίλη μου και εγώ να πάω στην αρένα με μια άλλη φίλη μου, την οποία είχα βασανίσει ιδιαιτέρως το ίδιο σαββατοκύριακο τραβολογώντας την σε διάφορα μέρη, οπότε είπα να το συνεχίσω για λίγο ακόμα. Με τι λογική επέλεξα να πάω στην αρένα δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω.
Μάλλον είχα υπερεκτιμήσει την νοημοσύνη των Ελλήνων και φανταζόμουν ότι κανείς δεν θα ερχόταν με εισιτήριο να παρακολουθήσει αυτό το πράγμα, και επομένως ότι θα ήμασταν μόνες μας και θα καθόμασταν σε κάποια κενή καρέκλα.

ΦΕΥ! Ο Έλληνας συνεχίζει να με εκπλήσσει δυσάρεστα σε κάθε δυνατή ευκαιρία.
Γεμάτο σου λέει το Peace and Friendship, από κακοντυμένα κορίτσια που κάνουν την στιλιστική τους επανάσταση φορώντας μικροσκοπικά σορτσάκια και φούξια μπλουζάκια, μέχρι μεγάλες γυναίκες που έβαζαν τα καλά τους για να πάνε στα MAD VIDEO MUSIC AWARDS!



Και όταν λέω τα καλά τους, εννοώ τα πολύ (καθόλου) καλά τους. Τακούνια, μακριά φουστάνια, μαλλιά από κομμωτήριο και βάψιμο από αυτό που όταν τις κοιτάς από κοντά, δεν μοιάζουν πια με ανθρώπους, αλλά με κάτι τρομαχτικό, που αντί για δέρμα έχει ύφασμα πολυχρησιμοποιημένου καναπέ.

Κάπως έτσι, αφού χωθήκαμε στην περιοχή με τις καρέκλες, καθόμασταν όπου βρίσκαμε κενή θέση μέχρι να έρθει ο κανονικός της κάτοχος και μας διώξει σαν ορφανά γατάκια. Τρομαχτικοί ταξιθέτες με κοιτούσαν με μίσος και εγώ τους ανταπέδιδα τις ματιές με μια μίξη παρακάλιου και αποφασιστικότητας: ότι δεν θα περάσω για κανέναν λόγο αυτό το επερχόμενο 3ωρο όρθια, ανάμεσα σε (για κάποιον άγνωστο λόγο) πολύ ψηλότερα μου 13χρονα.

Αφού εκδιωχθήκαμε περίπου 5 φορές από διάφορες θέσεις και τελικά και από κάτι σκαλάκια στα οποία είχα ξαποστάσει και καταβρόχθιζα μερικά κράκερ, κατέληξα πάλι ανάμεσα στις βρωμερές μασχάλες των εφήβων που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έχουν υποστεί λοβοτομή, καθώς όποτε ακουγόταν η λέξη "ΣΤΑΝ" ουρλιάζανε σαν να βλέπουν την Μαριάννα Λάτση γυμνή.



Με τα πολλά πλησίασα την μεριά στην οποία καθόντουσαν οι  VIP για να δω έστω από κοντά τους διάσημους και να εντοπίσω που θα καθόμουν αν είχα πάει στα VIP. Εντόπισα λοιπόν την φίλη μου και την μαμά μου και τις χαιρετούσα σαν μανιακή για να δουν πως περνούσα όσην ώρα απολάμβαναν τις μαλακές καρέκλες τους. Καθόλη την διάρκεια όπως καταλαβαίνετε διακινδύνευα το όνομα που εχω στην κοινωνία, καθώς ήμουν ακριβώς πίσω από τις βρωμερές νεαρές που χαιρετούσαν τους σελεμπριτιζ και διέτρεχα τον κίνδυνο να βιντεοσκοπηθώ ως κάποια παθιασμένη φαν αυτών των μιασμάτων που αποτελούν την εγχώρια σκηνή. 

Με τα πολλά η μητέρα με εντόπισε και φρόντισε να μπω και εγώ στα VIP έστω για αυτό το τελευταίο μιαμισάωρο και έστω για να μου ζητήσει ο Χάρης Σιανίδης αναπτήρα. Έζησα και εγώ τις στιγμές μου. ΧΑΡΗΣ+ ΜΠΟΜΠΑ=BFF. HARRY CALL ME!!!



Που θέλω να καταλήξω όμως, εκτός από το ότι πέρασα όλο αυτό το βασανιστήριο επειδή προσπάθησα να ειμαι αυθόρμητη και ανοιχτή σε νέες εμπειρίες; Έπαθα φλεγμονή στο πόδι μου επειδή φορούσα δίπατα παπούτσια κάθ όλη την διάρκεια αυτού του φαντασμαγορικού γεγονότος και αυτή την στιγμή παίρνω φάρμακα, δεν μπορώ να περπατήσω και ξυπνάω κάθε μέρα στις 5:30 από τον πόνο. Επίσης τώρα ο καιρός αποφάσισε να αγγίξει τις θερμοκρασίες που υποθέτω ότι έχει στην κόλαση τον Αύγουστο και σήμερα ανακοινώθηκε το πρόγραμμα της εξεταστικής μου.


Εν ολίγοις να κάθεστε σπίτι, να μην δοκιμάζετε καινούργια πράγματα και να μένετε στην πεπατημένη σας.

Ιουνίου 10, 2014

Εντάξει Κατάλαβα.



Περνάω κρίση.
Κρίση. Με πιάνει κρίση!

Κατά αρχάς ελπίζω όσοι είστε ακόμα εδώ, να είστε καλά.
Μπήκε το καλοκαίρι ή τουλάχιστον έτσι λέει το κινητό μου. 
Να σας πω την αλήθεια δεν το εχω πολυπάρει χαμπάρι γιατί λίγο που βρέχει, λίγο που φυσάει, λίγο που εχω 4 τρύπες στην κοιλιά μου, γιατί η μητέρα φύση τελικά με μισεί περισσότερο απ ότι είχα υπολογίσει, δεν ειναι να πεις ότι το έχω κάψει.

Πρόσφατα αντελήφθην ότι σαν κοινωνία αντιμετωπίζουμε ενα πολύ σημαντικό πρόβλημα. Για πολύ καιρό εγώ προσωπικά προσπαθούσα να το αποβάλλω από πάνω μου, γιατί πίστευα ότι καθώς θέλω να γίνω (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι πριν λίγο καιρό) δημοσιογράφος, δεν γινόταν να με χαρακτηρίζει και μένα. Και αυτό είναι το αγγλιστί attention span. Ελληνιστί πόση ώρα μπορεί ο εγκέφαλος μου να επικεντρώσει την προσοχή του σε ενα και μονό πράγμα. Αυτό το πράγμα ειδικά όταν είναι ένα μεγάλο κείμενο σαν και τούτο που διαβάζετε, είναι λίγο δύσκολο να με κρατήσει. Αν έχει πολλές φωτογραφίες κάτι παει κι έρχεται. Αλλά γενικώς, δεν μπορώ να πω ότι ειναι το καλύτερο μου να κάθομαι να διαβάζω κατεβατά. Εκτός από τα δικά μου, γιατί αυτά μου αρέσουν και τα διασκεδάζω.

Μέσα στα πλαίσια της πολύ χαριτωμένης και ούτε κατά διάνοια απόλυτα πιεστικής συνήθειας που εχω, να φτιάχνω περσόνες για τον ίδιο μου τον εαυτό, είχα αποφασίσει, χωρίς να ακούω τι μου λέω (όχι δεν ειμαι καθόλου τρελή), ότι θα γίνω αρθογράφος και θα γραφώ και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνω λαικ σε όλα τα ειδησεογραφικά σαιτς και να διαβάζω ότι ανεβάζουν. 

Αλλά βασικά αποφάσισα, ότι πρέπει να σταματήσω να το κάνω αυτό, γιατί από την στιγμή που άρχισα να γραφώ έτσι, όπως έπρεπε να γραφεί η Δαφνη που ειχα στο μυαλό μου, οργανωμένα και προγραμματισμένα και για θέματα που δεν με νοιάζουν ούτε ελάχιστα, σταμάτησα να απολαμβάνω το γράψιμο. Και το γράψιμο ειναι το μόνο πράγμα που βασικά θέλω να κάνω. Για πράγματα που μου αρέσουν όμως, όχι για πράγματα που πρέπει να προσποιούμαι ότι μου αρέσουν. Γιατί βασικά υπάρχουν άνθρωποι που όντως τους αρέσουν αυτά τα πράγματα, οπότε θα ειναι καλύτεροι στο να γραφούν για αυτά από εμένα.

Απλά εχω μια ηλιθία ιδέα κολλημένη στο μυαλό μου, ότι πρέπει να ειμαι η καλύτερη σε ό,τι υπάρχει. Από αθλητικά μέχρι μαθηματικά. Και επίσης ότι πρέπει για κάποιον λόγο να ειμαι σοβαρή και να γραφώ για σοβαρά πράγματα. Όχι ότι μου είπε κανείς ποτέ τίποτα. Απλά ειμαι λίγο διχασμένη προσωπικότητα και πιέζω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα που δεν θέλει πραγματικά, απλά γιατί κάπου υπάρχει ενα πρέπει.

Τα λέω κυρίως για να τα διαβάσω εγώ και να ξεκαθαρίσω λίγο στον εαυτό μου τι θέλω. Θέλω να γράφω βλακείες. Και θέλω να γράφω για μόδα, για γάτες, για ωραία χρυσοπράσινα χρώματα που μοιάζουν με χρυσόμυγες και για τις ηλιθιότητες που παρακολουθώ στο ιντερνετ. Και να βάζω ότι φωτογραφίες θέλω και να κάνω κακό φωτοσοπ και να μην εχω πρόγραμμα και να μην ειμαι αναγκασμένη να γράφω 2 φορές την εβδομάδα ακόμα και αν δεν εχω τίποτα να γράψω.

Επίσης θέλω μια μέρα να γράψω ενα βιβλίο. Και αυτό προϋποθέτει ότι δεν θα σιχαίνομαι το γράψιμο και ότι δεν θα το φοβάμαι. Γιατί εχω αρχίσει να το φοβάμαι λίγο. Γιατί αν γραφείς εκεί έξω στα πραγματικά "περιοδικά", σε διαβάζουν άνθρωποι, που τους φαντάζομαι καθισμένους εκεί με ενα λεξικό, μια γραμματική και πολύ γαμημενη κακή διάθεση. Είναι μίζεροι κακοί και επιθετικοί. Και δεν τους θέλω καθόλου να σχολιάζουν τις σκέψεις μου. Θέλω να φτιάξω ενα μέρος, οπού θα γράφω και θα απαγορεύεται η αδικαιολόγητη κακία. Οι απειλές και γενικά ότι σκατενιο χαρακτηρίζει το ιντερνετ και όλη την σάπια διαδικτυακή δημοσιογραφία.  

Μια μέρα θέλω να γνωρίσω όλους τους αγαπημένους μου τραγουδιστές και μουσικούς και μάγειρες και να ειναι τέλειοι και να τους πάρω συνέντευξη. Δεν ξερώ πως αλλά κάπως θα το κάνω. Και μέχρι να το κάνω θα γράφω έτσι όπως μου αρέσει. Με μεγάλες γαμημενες προτάσεις και λίγο μπερδεμένα. Γιατί οι άνθρωποι που το διαβάζουν μπορούν να καταλάβουν τι λέει μια πρόταση αν ειναι πιο μεγάλη από δυο σειρές! 


Θα σταματήσω να γεμίζω το βιογραφικό μου μαλακισμενες απλήρωτες πρακτικές και θα σταματήσω να μασάω τα λόγια μου. Και θα γίνω δημοσιογράφος έτσι όπως μου αρέσει εμένα.

Σχολιάζοντας τον Jon Hamm που βγήκε έξω χωρίς βρακί και χάρηκανε όλες οι 13χρονες που επανδρώνουν το tumblr.



Αυτά.