Κατηγορίες Ελληνίδας Πελάτισσας.

Οι Ελληνίδες πελάτισσες είναι μεγάλα ζώα.

Πιθανότατα θα νομίζετε ότι το έχετε διαπιστώσει από προσωπική εμπειρία.

Και εγώ έτσι θα έλεγα πριν εργαστώ σαν πωλήτρια.

Πλανάστε όμως, αν νομίζετε ότι με την μια φορά στις δυο εβδομάδες που μπαίνετε σε ένα μαγαζί, μπορείτε να αντιληφθείτε την αχανή έκταση που καλύπτει η ανικανότητα της Ελληνίδας αγοράστριας.

Και αναφέρομαι εσκεμμένα, αποκλειστικά στην Ελληνίδα.

Γιατί ο άντρας είναι ο ριγμένος της υπόθεσης.

Και τα παιδάκια ακόμα περισσότερο.

Ενδεικτικά αναφέρω ότι ένα παιδάκι λιποθύμησε από τον κόσμο και την κούραση μέσα στο μαγαζί και η αγαπημένη του μανούλα αφού το συνέφερε το έβαλε να συνεχίσουν τα ψώνια, γιατί "έρχονται από μακριά".

Και μετά εγώ πρέπει να ειμαι ευγενική και να χαμογελάω.

ΔΕΝ.

Κατηγορίες πελάτισσας:

1. Η και καλά καλή.

Που σε βλέπει ότι κρατάς το βάρος σου σε ρούχα και τρέχεις, αλλά παρ' όλα αυτά πρέπει να μάθει εκείνη την στιγμή που είναι το στρινγκ με τις πούλιες, που είδε στην διαφήμιση και εμ σε σταματάει εκεί που έχεις αποκτήσει μια άλφα ταχύτητα, εμ κάνει μισή ώρα πρόλογο για να μην φανεί κακιά και γαϊδούρα.

Τι λέει: "Εεεεμ συγνώμη, εεε είσαι του καταστήματος;

Πωωωπωωω πολύ δουλειά έχετε ε; 

Καημενούλες.

Νααα σου πω, μηηηπως ξέρεις που έχετε τα βρακιά;;;"

Τι σκέφτομαι: "ΤΕΛΕΙΩΝΕ!

ΤΕ-ΛΕΙ-Ω-ΝΕ γαμώτη σου ανάθεμα την ώρα που γεννήθηκες κότα!!!"

2.Η μαμά.

Που έχει έρθει με τρία παιδιά να ψωνίσει Σάββατο μεσημέρι στο Mall και γκρινιάζει για την κατάσταση, ενώ προσπαθεί να επιβλέψει τα παιδιά της, ενώ προσπαθεί να με πείσει ότι το μυγόφτυμα που έχει για κόρη, που η λεκάνη της είναι σε φάρδος όση ο καρπός μου, πρέπει να ντυθεί από τα γυναικεία και όχι από τα παιδικά, ενώ θέλει να δοκιμάσει κάτι και η ίδια, ενώ προσπαθεί να με κάνει να την αφήσω να μπει και με τα τρία παιδιά στο δοκιμαστήριο ενώ επιτρέπεται μόνο ένα άτομο.

Και μετά έχει και την απαίτηση να της πηγαινοφέρνω και νούμερα, όταν δεν προλαβαίνω να φυσήξω την μύτη μου από τον λαό που με πλησιάζει απειλητικά!

Τι λέει: "Κοπελιά, η κόρη μου τι νούμερο πρέπει να πάρει;

Δεν έχετε μικρότερο από 30;

Μπορούμε να μπούμε όλοι μαζί;

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΛΙΚΑ!

ΤΙ ΕΝΟΕΙΤΕ ΝΑ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠ ΕΞΩ;

Μπορείτε να μας φέρετε αυτό το μπλουζάκι σε αυτό το νούμερο και αυτό το παντελόνι σε ένα άλλο;"

Τι σκέφτομαι: " Όχι δεν έχουμε!

Όχι δεν μπορείτε να μπείτε όλοι μαζί!

ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙΙΙ! ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΟΥ ΒΡΩΜΑ ΚΑΙ ΣΥ ΚΑΙ ΤΑ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ ΣΟΥ!

Ουστ! ΞΟΥΤ!"

3. Η γιαγιά.

Που έχει φέρει την εγγονή της, να της πάρει δώρο Χριστουγέννων και έχει πάθει σοκ αφενός από το τι φοράνε σήμερα οι νέοι, αφετέρου από το ότι υπάρχει ένα μεγαααααλο μαγαζί που μέσα έχει άλλα μικρότερα μαγαζιά, αφετρίτου από τον κόσμο που την σπρώχνει από 15 διαφορετικές  μεριές πριν προλάβει να αμυνθεί. Και άντε τώρα να τις εξηγήσεις γιατί πρέπει να πάρει νούμερο για να μπει στο δοκιμαστήριο.

Τι λέει: "Δεσποινίς με συγχωρείτε παρακαλώ, θα μπορούσαμε να περάσουμε να δοκιμάσουμε;

*της δίνω ταμπελάκι με αριθμό 6*

*ψάχνει νούμερα πάνω από τα δοκιμαστήρια για να βρει πιο είναι το δοκιμαστήριο 6*

*της εξηγώ ότι το νούμερο είναι για τα ρούχα που δοκιμάζουν*

*κάθε φορά που παει κάπου, με κοιτάει με τρόμο και με ενημερώνει για τον αριθμό ρούχων στο δοκιμαστήριο και για το εάν υπήρχαν άλλα πριν μπουν*

Τι σκέφτομαι: " Αχ δόλια γιαγιά, που να 'ξέρες ότι η έφηβη έγγονη σου, όταν έρχεται εδώ με τις φίλες της για ψώνια, φοράει όλα τα ξέκολα φουστάνια που έχουμε, με δωδεκάποντα τακούνια και βγάζει φωτογραφίες για το facebook σαν τσούλα."

4. Οι έφηβες.

Εντάξει! Εεεεεεε, εντάξει. Αν δεν δολοφονήσω μια από αυτές τις μικρές καικαλαswaggers με τα σκουφιά και τα εμπριμέ κολάν, αυτές τις fangirls του STAN, που έχουν για στιλιστικό είδωλο την Κατερίνα Στικούδη, αυτή την κατηφόρα του ανθρωπίνου είδους, να μην με λένε Μπόμπα.

Που έρχονται πάντα σε τετράδες, που κλέβουν σειρές, που μπαίνουν σε λάθος δοκιμαστήριο και που όταν τους λέω ότι πρέπει να περιμένουν στην σειρά βγαίνουν γελώντας σαν να τους είπα ανέκδοτο, που μέχρι πέρσι δεν είχαν περίοδο και φέτος αγοράζουν κορσέδες και ζαρτιέρες, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν μπορούν ούτε βρακιά να δοκιμάσουν αν δεν μπουν σε διπλανά δοκιμαστήρια οι γλυκουλεεεες και που όσες φορές και αν πεις "ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΓΑΜΩΜΠΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΣΕ ΔΟΚΙΜΑΣΤΗΡΙΟ" θα σε γράψουν και θα μπουν μαζί.

Τι λένε: " Και βγήκα με τον Πέτρο χθες και μου είπε ότι ειμαι πολύ ωραία και φασωθήκαμε και εεε βασικά εντάξει.

Δεν υπάρχει! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Χαμούλης!

Γαμάει φίλε εντάξει γάμησε ρε φίλε γαμαωδενεχωκανγκομενο γαμώτη σου πουστηεμαθαναβριζωπρινδυομηνες.

Όντως;;

Χαααααααααχαχαχχαχααχχαααααααχαχαχαχααχαχχαχ-infinite γέλιο-χαχαχαχαχαααααααααααααα.

Και επική ατάκα αφού της έχω πει να μπει στο τελευταίο δοκιμαστήριο, το οποίο είναι ελαφρώς μεγαλύτερο από τα άλλα, κοιτάω μετά από κάνα 5λεπτο και είναι ακόμα έξω από το άδειο δοκιμαστήριο, πάω και τις λέω γιατί δεν μπαίνει και μου λέει: " ΑΑαααα, δοκιμαστήριο είναι αυτό;"

Τι σκέφτομαι: "Όχι, έχουμε ένα δωμάτιο να για να κοιμόμαστε στα δοκιμαστήρια!

Λες να το καταλαβαίνουν ότι τις κοιτάω με μίσος.

Λες να το έχουν καταλάβει και μην τις νοιάζει, ή κάνουν ότι δεν τις νοιάζει; 

Λες να μπορείς να σκοτώσεις με το βλέμμα;

Λες να μπορείς να ματιάσεις κατά παραγγελία.

Εγώ ας πούμε τώρα αυτή την χοντρή που γελάει και καλά άνετα με την άλλη που φοράει νούμερο 32  θέλω να την ματιάσω και να την πονάει μετά το κεφάλι της.

Πως μπορώ να τις κάνω να μην ξανάρθουν;"

5. Οι "Ήρθαμε από μακριά".

Που όντως έχουν έρθει από κάποιο χωριό σε ακτίνα αυτοκινήτου- προαστιακού, όχι ότι αυτό τους δικαιολογεί, γιατί δεν υπάρχει κανένας καλός λόγος να το κανείς αυτό στον εαυτό σου, ούτε και να το χρησιμοποιείς σαν δικαιολογία για όλες τις ουρές στις οποίες μπορεί να βρεθείς όλη μέρα, που τους αναγνωρίζεις γιατί έχουν έρθει οικογενειακά λες και πάνε σε μουσείο και επειδή μυρίζουν χωριό, κρεμμύδι και ιδρώτα. Μαμά χοντρή, μπαμπάς ημίχοντρος, γιος στα πρόθυρα αρτηριοσκλήρυνσης και κορίτσι για το οποίο ο πατέρας συνέχεια ρωτάει την μαμά " ψώνισε τίποτα; βρήκε τίποτα το παιδί; αγοράσατε τίποτα;" 

Τι λένε: " Συγνώμη κορίτσι μου, επειδή έχουμε έρθει από μακριά μπορώ να μπω πρώτη;

Να σου πω, επειδή ειμαστε από χωριό, να περάσω;

Επειδή ειμαστε από μακριά μήπως γίνεται να μπω μέσα και να αλλάξω τον μικρό στον διάδρομο;"

Τι σκέφτομαι: " Και από τον Άρη να είχες έρθει, η χαρά που θα σου δώσω εσένα αν περάσεις, δεν συγκρίνεται με το βρισίδι που θα φάω από όλες τις άλλες που με κοιτάνε σαν αρπακτικά και περιμένουν να δουν αν θα σου πω "Ναι, περάστε", για να ορμήξουν.

Και επίσης τι μαγειρέψατε πριν έρθετε;

Κρεμμύδι με σκόρδο και κρεμμύδι; "

6. Η επιθετική.

Που έχει μπει σε war mode από την ώρα που πάτησε το πόδι της, είναι διατεθειμένη να βρίσει και να βριστεί, να ποδοπατήσει, να πετάξει κάτω, να μετακινήσει τα πάντα από το ένα ράφι στο άλλο, έτσι για την φάση, που θα κάνει καταγγελία στην υπεύθυνη γιατί έχουν τελειώσει οι συσκευασίες δώρου και που γενικά νομίζει ότι επειδή θα δώσει 5 ευρώ στο μαγαζί θα σκύψουμε όλοι και θα της γλύφουμε ένα-ένα τα δαχτυλάκια του ποδιού.

Τι λέει: Ατακάρες του τύπου: "Τι είναι αυτά τα ταμπελάκια τώρα έλεος τι είναι αυτά ποπο τι βλακείες!

Αυτό το δοκιμαστήριο έχει κάποιον μέσα;

Αυτό νομίζω είναι άδειο!

Αυτό εκεί άδειασε!

Έφυγε αυτή η κοπέλα!

Άντε δεσποινίς τελειώνετε, το ταμείο σας έχει φτάσει μέχρι την πόρτα.

*τις έχω μόλις πει ότι δεν μπορεί να μπει από την πίσω πόρτα γιατί υπάρχει σειρά*

*έρχεται από την μεριά της σειράς και κάθεται πρώτη* 

* τις λέω ότι πρέπει να παει στο τέλος της σειράς*

* με κοιτάει με μισός* και μου λέει: Ααααστο κοπέλα μου αααστο δεν τα θέλω. Άστα θα τα μαζέψει η κοπέλα τα ρούχα" 

Τι σκέφτομαι: " Ναι είναι όλα άδεια απλά γουστάρω παααρα πολύ να σε έχω να κάθεσαι μπροστά μου με ξινόφατσα!

Μ αρέσει η μούρη σου η κακάσχημη και θέλω να την βλέπω.

Επίτηδες το κάνω!

Ποτέ σου και μην τα πάρεις φόλα!

Άντε στο διάολο!

Την μούρη σου από το πάτωμα θα μαζέψω μωρή νυφίτσα!

Ουστ!"

Εάν μια μέρα συναντήσετε σε κάποιο κατάστημα μια από αυτές, φτύστε τες στην μούρη από μένα.

Και αν σας πούνε γιατί, να τους πείτε:

"Με έστειλε η Μπόμπα.

Είμαστε οι Bomba Warriors."

Και μετά ξαναφτύστε τες.

Christmas Remastered.

Γιο Γιο Γιο!

Αντί για Χο Χο Χο.

Γιατί ειμαι κουλ.

Εντάξει;

Χιχι!

Ήρθαν τα Χριστούγεννα μάγκες μου!

Ώρα για πάρτυ και χαμό.

Όχι χαμούλη.

Για τον Θεό μην λέτε χαμούλη.

ΧΑΜΟ.

Ήρθαν λοιπόν τα Χριστούγεννα.

Μου αρέσουν πολύ.

Σχεδόν τα αγαπώ.

Βέβαια φέτος λόγω εργασιακού φόρτου δεν έχω χαρεί πολύ τα προεόρτια.

Αλλά σκοπεύω να τα σπάσω τις μέρες που οι άνθρωποι βγαίνουν.

Τέλος Πάντων, ήρθε η ώρα να σας πω μια ίστορια.

Μια ιστορία που ονομάζεται:

Christmas, Remastered.

Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό που ο ήλιος έλαμπε και τα πουλιά και οι άνθρωποι τιτίβιζαν.

Κάτι καινούργιο είχε συμβεί.

Η Lady Gaga είχε πάλι αρχίσει τα παράξενα.

Ο κόσμος ήθελε να μάθει τι έκανε πάλι αυτή η τρελιάρα νεαρή.

Αυτή η βασίλισσα της gay κουλτούρας.

Μετά από καιρό, οι μανιασμένοι φαν της καταφέρνουν να ξεθάψουν την καινούργια της τρέλα.

Κατάφερε να γονιμοποιηθεί με το αγαπημένο χιπ φυτό όλης της ανθρωπότητας.

Με βρώμη.

Και μετά από μόλις 4 μέρες γεννήθηκε ο απότοκος αυτής της παράξενης τελετουργίας.

Και τον λέγανε Τζαστιν Μπιμπερ.

Κανείς δεν ήξερε για πολύ καιρό αν ήταν αγόρι ή κορίτσι.

Αν γενικά υπήρχαν όργανα μέσα σε αυτό το παράξενο κορμί.

Όπως μυαλό ή.. μυαλό.

Τελικά μετά από κάμποσο καιρό όλες οι απορίες λυθήκαν.

Ήταν σίγουρα...

ΜΑΛΑΚΑΣ.

Για καιρό η Lady προσπάθησε να κρύψει αυτό το αποτρόπαιο γενιτούρι χρησιμοποιώντας σαν ψεύτικο πατέρα τον μεγαλύτερο μπαγλαμά που γνώρισε ποτέ η μουσική, τον Ed Sheeran, αλλά ήταν τόσο άσχημος και κλαψιάρης που όλοι υποψιάστηκαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Με τούτα και με κείνα, μαθεύτηκε το μυστικό, όλοι αηδίασαν και όπως συνηθίζεται κάποιοι την θαύμασαν και της πήγαν δώρα.

Πρώτοι  απ' όλους οι One Direction, όχι όλοι βέβαια, αλλά τρία από τα μέλη τους, ταξίδεψαν μίλια μακριά για να καλωσορίσουν τον μεσσία της pop κουλτούρας.

Χρησιμοποίησαν μια αποτελεσματική και πρωτοποριακή μέθοδο ταξιδιού, που τους γλίτωσε χρόνο και χρήμα, από στάσεις για κατούρημα και φαγητό.

Και κάπως έτσι φτάσανε στο LA.

Φέρνοντας δώρα για τον μικρό μπούλη.

Δώρα για να τον κάνουν ψώνιο, ηλίθιο και χωριςλογοπλούσιο.

Μαζί του δώσανε και τα ρούχα που φοράγανε στο ταξίδι, να τα κρατήσει σαν αναμνηστικό.

Όλοι έμειναν άφωνοι από τις μετέπειτες συνεργασίες αυτών των άφταστων καλλιτεχνών.

Ο μικρός βλάκας μεγάλωσε και έγινε πολύ ενοχλητικός και απαράδεκτος.

Ξέρασε πάνω σε σκηνές, κυκλοφόρησαν βίντεο του με πόρνες και γενικά τίποτα δεν του πήγαινε καλά.

Παρ' όλα αυτά όμως κάπως κατάφερε να παραμείνει χαραγμένος στις καρδιές εκατομμυρίων καθυστερημένων κοριτσιών.

Και από τότε γιορτάζεται παγκόσμια η μέρα της γέννησης του.

Για άλλους με χαρά.

Και για άλλους με χριστοπαναγίες.

Το σημαντικό όμως είναι ότι δεν πέρασε ποτέ απαρατήρητη.

Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε η γιορτή των Χριστουγέννων.

Για να μαθαίνετε πως έχουν τα πράγματα..

Thank me later και καλά Χριστούγεννα!

Ούτε που ξέρω.

Έχετε βρεθεί ποτέ στην δυσάρεστη κατάσταση του να ψάχνετε ένα τραγούδι, το οποίο να μην έχετε ιδέα πως λέγεται, να μην μπορείτε να θυμηθείτε τα λόγια και να μην μπορείτε να το βρείτε πουθενά;

Ναι;

Και εγώ στην ίδια κατάσταση βρίσκομαι!

Και έχω εκνευριστεί πολύ.

Κάποτε είχα κινητό με shazam για αυτές τις δουλειές.

Αλλά καταστράφηκε.

Παλιές καλές εποχές.

Τώρα παντόφλα!

Κατάλαβες Μπόμπα μου;

Κατάλαβα να λες!

Τέλος πάντων άλλο ήθελα να πω.

Βασικά γενικά τα νέα μου να σας πω.

Γιατί ξερώ ότι καίγεστε και εντάξει δεν μπορώ να σας κρατάω στο περίμενε.

Άνοιξε η σκατοσχόλη!

Είχε δεν είχε,  το 'κανε το θαύμα της!

Από το πουθενά, εκεί που όλα κυλούσαν ομαλά και ωραία.

Είχα την δουλειά, είχα τα ιταλικά, είχα (μηνγελασεικανειςσαςεφαγα) την γυμναστική μου και να σου τώρα, από το πουθενά, σχολή!

Είμαι παρά πολύ μπερδεμένη, δεν καταλαβαίνω τίποτα, κάτι για μαθήματα επιλογής διαβάζω αλλά δεν ξερώ τι σημαίνουν.

Είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα διαλέξω τα μαθήματα επιλογής που μου αρέσουν σαν τίτλοι και θα ειμαι μόνη μου εκεί μέσα!

Είπα σήμερα να πάω, αλλά στάλθηκα κατώτερη των περιστάσεων, με νίκησε ο ύπνος και η ζεστασιά και ότι άργησα να σηκωθώ και δεν μπορώ να τρέχω τα πρωινά.

Δεν πρέπει να έχασα και πολλά.

Προχθές ανοίξαμε και μεθαύριο κλείνουμε.

Τι θα προλάβουνε να πούνε σε αυτό το διάστημα;

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που θα ήθελα να καταλαβαίνω από πολιτική και κίνητρα, για να μπορέσει να χωρέσει στο κεφάλι μου το γιατί θέλουν τόσο παθιασμένα να σώσουν αυτό το εξάμηνο!

Γιατί θέλουν τόσο πολύ να κάνουν μαθήματα μέχρι τα τέλη Ιουλίου;

Οικογένειες δεν έχουν αυτοί;

Νέοι δεν ήτανε ποτέ;;

Παιδιά δεν έχουνε;

ε;

ΕΕΕΕΕΕ;

ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙ;

Ένα δάκρυ κυλάει και προχωράω στο παρασύνθημα.

Είδα τον Συνήγορο.

Μάπα το καρπούζι, ή πάλι κάτι δεν κατάλαβα.

Βλέπεις το καστ της χιλιετίας και λες πάω να δω κάτι καλό.

Αμ δε.

Εγώ προσωπικά έφυγα με πολλά ερωτηματικά από εκεί μέσα.

Και όχι τα καλά ερωτηματικά.

Τα ερωτηματικά που σημαίνουν :"Τι; ΕΕεεε, τι; Τι; Γιατί; Τι;".

Τέλος πάντων το προσπερνάω και αυτό γιατί στο Κοσμοπολις έχουν νάτσος Ντορίτος, τα οποία ανακάλυψα ότι καμιά φορά μου αρέσουν, οπότε έτρωγα όλη την ώρα και πέρασα καλά.

Και μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έχω τίποτα συνταρακτικό να διηγηθώ.

Εντάξει την προάλλες είχα την μηνιαία μου μέρα γκαντεμιάς οπού όλα πάνε στραβά αλλά, παει πέρασε.

Ήταν αρκετά ήπια.

Απλά πήγα σε μια τράπεζα που έχει κλείσει και μετά πήγα στην σωστή και εννοείται ότι έτυχα στον καινούργιο και έκανε 2 ώρες να μου βγάλει μια κάρτα και μετά πήγα στα ΕΛΤΑ να παραλάβω ένα δέμα το οποίο τελικά ήταν σε άλλα ΕΛΤΑ που ήταν μακριά και τα πήρα τηλέφωνο και μου είπαν ότι ο κούριερ δεν θα το ξαναπάρει οπότε πρέπει να πάω να το πάρω από εκεί και πήγα και μου λένε ότι το έχει ο κούριερ μαζί του και όταν ήρθα σπίτι το δέμα ήταν εδώ.

Αυτό.

Έχω περάσει και χειροτέρα.

Έχετε σκεφτεί ποτέ πια είναι η αγαπημένη σας λέξη;

Νομίζω ότι η δικιά μου αγαπημένη λέξη είναι εντάξει.

Και η χειρότερη είναι πόδι.

Και ρώγα.

Αι αμ σοου μπορντ.

Μπιγιοντ μπορντ!

Αι γουονα νται!

ΤΖΙΙΙΙΖΟΥΣ!

Και επίσης ο Brian επέστρεψε στο Family Guy, οπότε συγκρατήστε την οργή σας.

Λες και το παρακολουθεί κανείς αυτό!

Για την φάση γκρινιάζετε όλοι!

Αντε!

SO LONG!

20 YEARS OF BOMBA!

Φίλοι μου, γειά σας!

Στο μεσοδιάστημα της απουσίας μου από το βλογκι, πολλά έχουν αλλάξει.

Είμαι πλέον 20 χρονών.

Μπήκε το δυο μπροστά, κλάψ'τα Χαράλαμπε!

Στις 30 του μηνού έγινε αυτό, μην αρχίσετε τώρα τα χρόνια πολλά και τα κλάματα.

Θα το θυμάμαι και στα δικά σας γενέθλια.

Τεσπα.

Για να γιορτάσω αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός αποφάσισα να εργαστώ για να βγάλω το ψωμί μου.

Έχω αποφασίσει ότι για να μην ειμαι μαλακιστήρι όπως συνήθως, καθότι ειμαι πλέον μια ώριμη και ψωμωμένη ΓΥΝΑΙΚΑ, θα δώσω μια- δυο βδομάδες στον βούρκο, που αποτελεί τον εργασιακό μου χώρο, πρωτού τον βρίσω ανελέητα και του βάλω φωτιά.

Όχι, δεν έχω σχηματίσει ακόμα ολοκληρωμένη άποψη.

Αυτό είναι μόνο η αρχή.

Εφόσον δεν μπορώ ακόμα να μιλήσω για το γουρουνοτροφείο στο οποίο αναγκάζομαι να παρίσταμαι κάθε μέρα και να κάνω το δουλικό για ένα κάρο λαϊκιές βλαχάρες, θα σας μιλήσω για την γενεθλιακή μου εμπειρία.

Για αυτό το πέρασμα από την νεανική ζωή, στον πραγματικό κόσμο.

Για αυτή την ψυχολογική και συνταρακτική εμπειρία που πρόκειται να αλλάξει τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.

Όλα ξεκίνησαν ένα πιθανότατα πανέμορφο πρωινό, στις 30 Νοεμβρίου του 1993, σωτήριου έτους 1993.

Η μητέρα μου με γέννησε και όλοι χάρηκαν.

Εννοείται ότι οι νοσοκόμες έμειναν άφωνες από το πόσο όμορφο και αγγελικό μωρό ήμουν, μία μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες, δεν ξαναμίλησε ποτέ!

Ήρθε η παιδίατρος, με εξέτασε και έμεινε και εκείνη έκπληκτη από το πόσο ανατομικά τέλεια ήμουν!

Μετά είπε ότι θα γίνω ψηλή και νταρντάνα σαν την ίδια.

Έπεσε πολύ έξω.

Ακόμα δεν την έχω συγχωρέσει που έδωσε φρούδες ελπίδες στην μανούλα.

Τα χρόνια πέρασαν.

Μετά από τρία διαφορετικά νηπιαγωγεία, τα οποία άλλαζα σαν τα πουκάμισα γιατί δεν έμενα ευχαριστημένη από την εξυπηρέτηση πελατών

και ένα δημοτικό, από το οποίο έχω να θυμάμαι εξαιρετικά πράγματα, όπως έναν φίλο μου να μου κοπανάει το κεφάλι στον τοίχο επειδή τον έλεγα Βανδή όλη μέρα επειδή είχε βάλει σιδεράκια,

ή όπως μια αξιαγάπητη φίλη μου από την Αυστραλία η οποία έκανε επιδεικτικά κωλοδάχτυλο σε μια κοπέλα που δεν συμπαθούσαμε,

ή όπως εμένα και την φίλη μου την Ειρήνη να ρωτάμε μια χοντρή κοπέλα γιατί δεν ρουφάει την κοιλιά της και μετά να μας λέει ότι την ρουφάει και μετά να την αφήνει ελεύθερη και μετά να συνειδητοποιούμε ότι όντως την ρουφούσε

και άλλα αξιομνημόνευτα τέτοια σκηνικά,

έφτασα στην περίοδο της ζωής μου, οπού όλοι θα έπρεπε να θέλετε να με ξέρετε και να κάνουμε παρέα.

Το γυμνάσιο.

Τα είχα όλα υπολογισμένα.

Θα γινόμουν φίλη με τα κουλ παιδιά στο σχολείο.

Και ποιος είναι σωστότερος δρόμος προς αυτή την κατεύθυνση από το να προσποιούμαι ότι ακούω πανκ- ροκ και συγχρόνως να φοράω προσχεδιασμένα συνολάκια που θύμιζαν γραμματέα με την κακή έννοια, ή ίσως βιβλιοθηκάριο, ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο κακό;

Ενδεικτικά αναφέρω σύνολο που έχει αφήσει ιστορία: γυαλιά στραβωμάρας, ενώ δεν χρειαζόντουσαν αλλά τα φορούσα όπως και να έχει γιατί έχω πολύ στυλ ρε παιδί μου, σακάκι χρώματος γκρι-καφέ του εμετού ( ΚΟΥΜΠΩΜΕΝΟ πάντοτε) κάποιου είδους μπλουζάκι σε αντίστοιχους τόνους και από κάτω, το αποκορύφωμα, κοτλέ φαρδιά καφέ παντελόνα, με σατέν ζώνη με κάποιου είδους κινέζικη παράσταση πάνω.

Και ένιωθα και πολύ κουλ επίσης, καθώς άκουγα Bad Religion με το mp3 μου αρκετά δυνατά για να το ακούνε τα κουλ παιδιά και συνάμα αρκετά δυνατά για να κουφαθώ.

Επίσης είχα και άλλο ένα θρυλικό συνολάκι το οποίο έδινε έμφαση στις στιλιστικές μου ικανότητες και στο φυσικό ένστικτο που διαθέτω στον συνδυασμό χρωμάτων: πράσινη παπαγαλί βερμούδα, με πράσινο παπαγαλί μπλουζάκι και wait-for-it πράσινα παπαγαλί all star. 

Ντονατέλα φάε την σκόνη μου!

Με κάποιον τρόπο που δεν έχω ακριβώς κατανοήσει ακόμα, κατάφερα όντως να γίνω φίλη με τα κουλ παιδιά, οπότε μετά σταμάτησα να συμπεριφέρομαι σαν σούργελο.

Εντάξει όχι εντελώς, πέρασα μια φάση που ήμουν έτσι: 

Πέρα από αυτό όμως, όλα κύλισαν ομαλά.

Σημειωτέον: τα κουλ παιδιά προφανώς και δεν ήταν κουλ, αλλά πάντα πρέπει να ελπίζεις να κάνεις παρέα με κάποιον μεγαλύτερο στο σχολείο.

Με τον καιρό λοιπόν, για να μην σας τα πολυλογώ, κατάλαβα ότι δεν μου πάνε οι αφέλειες, κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να προσπαθώ για το ντύσιμο μου στο σχολείο, κατάλαβα ότι πολύ σπάνια θα υπάρξουν όντως κουλ παιδιά στον σχολικό χώρο και κυρίως ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθείς να είσαι συμπαθητική προς όλους, γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιο wannabe ημίτσουλο από τις μικρότερες τάξεις που θα σε βρίζει πατόκορφα γιατί θεωρεί ότι της έχεις κάνει κάτι, ενώ στην πραγματικότητα δεν την ξέρεις καν. Γκούχ-Γκουχ, δεν ξερώ τι ήταν αυτό...

Στο λύκειο είχα πάλι τις στιγμές μου, οι οποίες αυτή την φορά περιελάμβαναν κυρίως απειλές στους διαδρόμους από διάφορες κοπέλες όπως: " Δάφνη θα φας πποοοολυ ξύλο" ή "Καλά Δάφνη, μια μέρα θα φας πολύ πούτσο!", καθώς και φήμες ότι έχω μια κολλητική αρρώστια.

Γενικά ήμουν πάντα πολύ συμπαθής και αγαπητή.

Πέρασε ο καιρός, πέρασε μαζί του και το λύκειο!

Βγήκα σχεδόν αλώβητη από την όλη διαδικασία, ειδικά αν λάβουμε υπ' όψιν μας το τι κατάρες είχα φάει.

Μια μόνο είχε αποτέλεσμα, καθώς μια περίοδο οπού κάποια κοπέλα μου έστελνε μηνύματα και με έβριζε, έπεσα δυο φορές μέσα στην ίδια εβδομάδα. 

Κατά τ' άλλα, καλά.

Από το πανεπιστήμιο δεν έχω να σας πω πολλά, τρία χρόνια "σπουδάζω", ζήτημα να έχω παει 15 φορές στην σχολή.

Καλά μου φαίνεται όμως. Τα παιδιά συμπαθέστατα.

Καλά, βασικά βλάκες θα ναι και αυτοί, αλλά μέχρι να τους γνωρίσω δεν προτρέχω σε συμπεράσματα.

Χαρά στο κουράγιο τους πάντως, είναι δυο-τρεις που και τις 15 φορές που έχω παει τους έχω πετύχει.

Σχεδόν έχουμε πει τα ονόματά μας.

Και με τούτα και με κείνα, αγαπητοί μου αναγνώστες, έφτασα να ειμαι 20 χρονών. 

Και τι κατάλαβα; 

Σίγουρα να μην φοράω πράσινο παπαγαλί σε, περισσότερα από ένα, ρούχα σε κάθε ντύσιμο.

Αυτά είχα να σας πω για σήμερα. 

Αν δεν ήταν αργά θα σας έδειχνα και φωτογραφικό υλικό, αλλά τώρα βαριέμαι να ψάχνω.

Τέλος!

ΤΖΙΤΖΙ ΚΙΟΥΚΙΟΥ ΜΠΑΙΜΠΑΙ!