Πρόσφατα κάθησα, σαν το σωστό εγωκεντρικό τέρας που είμαι, και διάβασα όλα μου τα άρθρα (είναι πραγματικά αστείο να λέω την λέξη άρθρα για να χαρακτηρίσω κείμενα όπως το "10 πράγματα που μισώ στην τουαλέτα, αλλά... εχ).
Παρατήρησα λοιπόν ότι πολύ με διασκεδάζω, ρε παιδιά.
Οπότε λέω, κάτσε να γράψω τίποτα, να έχω να διαβάζω, να σκάει το χειλάκι μου, τις δύσκολες ώρες εκκωφαντικής μοναξιάς, που με κάνει να στρέφομαι στον παρελθόντικο εαυτό μου για διασκέδαση.
SUCH JOY, MUCH HAPPINESS. NO DEPRESSION AT ALL.
Λοιπόν ας ξεκινήσω από την αρχή. Πρώτα απ' όλα, αυτή την στιγμή που γράφω, ένας αέρας όμοιος με αυτόν που εξορμάται από το σεσουάρ μου, μου χτυπάει την μούρη. Το μόνο προβλημα είναι ότι αυτός ο αέρας προέρχεται όχι από την συσκευή στεγνώματος μαλλίων αλλά από το περιβάλλον. Εν ολίγοις έχει πάρα-πολύ-ζέστη. Νιώθω ότι μπορώ να πιάσω την ατμόσφαιρα και ότι συγχρόνως αν το κάνω, μάλλον θα πάθω έγκαυμα.
Είμαι άνθρωπος του προγράμματος. Όταν μπαίνει Σεπτέμβριος για μένα το καλοκαίρι τελειώνει. Και μαζί του τελείωνει το μπάνιο, η θάλασσα και ιδανικά η γαμωζέστη. Ο καιρός αυτή την περίοδο όχι μόνο μου χαλάει το πρόγραμμα, αλλά κυρίως με αναποδιάζει σε άλλο βαθμό και κοιμάμαι όλη μέρα.
Στο πλαίσιο της ασύνειδητης απόφασής μου να αναβάλλω το διάβασμα επ αόριστον, κείτομαι ολημερίς από κρεβάτι σε καναπέ και από καναπέ σε πολυθρόνα διαβάζοντας βιβλία στο ipad. (Γίνεται αυτό, δεν το ήξερα). Είμαι ενθουσιασμένη!
Έχω κατεβάσει (μεαπολυτανομιμοτροποκαιοχιαποtorrent) όλα τα βιβλία που ήθελα τόσο καιρό να διαβάσω και επιτέλους τα διαβάζω. Συγκινητικές στιγμές για όλη την ανθρωπότητα.
Τεσπα, εκτός από το να είμαι βαρύκωλη όλη μέρα, αποφασίζω καμιά φορά να βγω και έξω το βράδυ.
Η χθεσινή βραδιά ήταν μία από αυτές. Που λέω θα βγω. Οοοοοχι. Θα βγω. Παίζουν πάρα πολλά parties, events, χοροεσπερίδες, έρανοι, τσίρκο (με ντράνο και χωρίς) (χα- χα) (πολύ ωραίο αστείο).
Γιατί αποτελεί αβαντάζ το γεγονός ότι παίζουν όλα αυτά τα πράγματα, ποτέ δεν το κατάλαβα. Μαζί με εμένα και την παρέα μου, σκεφτεται το ίδιο και η υπόλοιπη Αθήνα. Και κάπως έτσι όλα τα μαγαζιά στα οποία "παίζουν" αυτά τα ιβέντς, είναι γεμάτα κόσμο.
Χθές, αυτό το φυσικό φαινόμενο που ονομάζω "άνθρωποι" έφτασε σε ακραία επίπεδα. Τα μαγαζιά είχαν τόσο κόσμο, που δεν έβλεπες τα μαγαζιά (από τον δρόμο απ' έξω τους που καθόσουν γιατί το να μπεις μέσα ήταν συνάμα απατηλό όνειρο και ζοφερός εφιάλτης).
Κάπως έτσι, με όλα τα μαγαζιά της Αθήνας γεμάτα ανθρώπους, κατέληξα να περάσω μια βραδιά περπατήματος, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες πολυαναμενόμενες βραδιές. Απλα περπατουσα. Δηλαδή κάθομαι και σκέφτομαι τί έκανα χθες και η εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι εγώ να περπατάω. ΚΑΙ να ζεσταίνομαι. Πάνω-κάτω την Κολωκοτρόνη, την έκανα, χωρίς υπερβολή, σίγουρα 5 φορές.
Και ερωτώ! Το χαρακτηριστικό της νυχτερινής Αθήνας, κατά το οποίο μαζέυεται όλος ο κόσμος σε συγκεκριμένα μαγαζιά, γεμίζοντας τα ασφυκτικά, μου φαίνεται μόνο εμένα ενοχλητικό και εν τέλει σίγουρα όχι διασκεδαστικό ή το σκεφτόμαστε όλοι, αλλά ντρεπόμαστε να το πούμε γιατί το εκάστοτε μαγαζί είναι το place to be της βραδιάς;
Γιατί ειλικρινά, εγώ, χίλιες φορές προτιμώ να μην δω όλους τους φασέους του λεκανοπεδίου και να πάω κάπου ωραία και ήσυχα να πιω το ποτάκι μου, παρά να κάθομαι σαν την χαζή σε ένα πεζοδρόμιο να κοιτάω τον κόσμο να πηγαινοέρχεται.
Παίζει βέβαιως και τον ρόλο του και ο βαθμός που είσαι διατεθιμένος να σπρώξεις, να ζουλίξεις και σχεδόν να ανταλλάξεις σωματικά υγρά με αγνώστους, στην περίπτωση της γενναίας απόφασης να εισέλθεις στο μαγαζί.
Θέλω να πω, αν το πάρεις απόφαση, σχεδόν σίγουρα θα βρεις μια ρανίδα πατώματος και μια ιδέα μασχάλης-free ζώνης, να στριμώξεις την παρέα σου και να προσποιηθείς ότι χορεύεις. Αλλά κινδυνεύεις να αγγαλιαστείς με αυτόν τον τύπο στην διάρκεια της προσπάθειας.
Όπως όλοι φανταστήκαμε, ο βαθμός αυτός, στην δικιά μου περίπτωση είναι μηδέν.
Φυσικά το να επιλέγεις να κάτσεις έξω, όπου αν μη τι αλλον αναπνέεις αέρα, περίπου, εντάξει σχεδόν, έχει και τα θετικά του.
Ειδικά αν είσαι σωστός creeper και παρακολουθείς τον κόσμο γύρω σου κρατώντας προσωπικές σημειώσεις.
Λοιπόν όχι ότι είμαι τέτοια, αλλά:
Θα είμαι παντοτινά εντυπωσιασμένη με το γεγονός ότι πάντα θα υπάρχει ένας μεθυσμένος τύπος, τόσο μεθυσμένος, που πραγματικά δεν μπορεί να περπατήσει.
Πάντα κάθομαι και τον παρατηρώ και σκέφτομαι. Τι στο μπούτσο μπορεί να έκανε τόοοσο διαφορετικά από όλη την παρέα του για να κατέλληξε επικά shitfaced, όταν όλοι οι άλλοι δείχνουν εντελώς νηφάλιοι;; Επίσης πόσο άσχημο θα είναι το πρωινό για αυτόν τον δύσμοιρο τύπο.
Μετά, υπάρχει πάντα ένα ζευγάρι που θα φασώνεται παθιασμένα. ΠΟΛΥ παθιασμένα. Αλλά που όταν σταματάει να φασώνεται, ανακαλύπτω πως αυτοί οι δύο άνθρωποι, μάλλον μόλις γνωρίστηκαν.
Περνάνε από το "Είσαι ότι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο. ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ! ΔΩΣΤΗΝ ΜΟΥ ΤΩΡΑ!!", στο " Ε! Ποιος είσαι εσυ;", σε χρονικό διάστημα, όσο διαρκεί το να σταματήσεις να φιλιέσαι για να πάρεις ανάσα και να ξαναξεκινήσεις να φιλιέσαι.
Υπάρχουν οι casual μεθυσμένες που φωνάζουν και χοροπηδάνε. Η παρέα που όλες οι κοπέλες είναι πανέμορφες.
Το ένα όμορφο αγόρι, που του ζητάω με τα μάτια να με παντρευτεί και να με σώσει από την μιζέρια μου και να πηγαίνουμε everafter σε posh εστιατόρια με indie χαρακτήρα και να τρώμε και μετά να πίνουμε fancy cocktails σε ψαγμένα μαγαζιά.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων υπάρχει κάπου και μια γάτα που παρακολουθώ όλη την βραδιά, με τελικό στόχο να καταφέρω να την πιάσω.
Ε με τούτα και με κείνα περνάει η ώρα. ΚΑΙ ΠΑΕΙ 6! Πως διάολο πάει κάθε φορά 6, ποτέ δεν θα το καταλάβω.
Στο σπίτι για να περάσουν τόσες ώρες χωρίς να κάνω τίποτα, αναγκάζομαι να δικαιολογώ το μακρύ διάστημα απραξίας μου μαγειρεύοντας και τρώγοντας.
Και τώρα που μιλαώ για φαγητό, άδειασα ένα γιαούρτι στο πάτωμα και πρέπει να το μαζέψω.
ΤΖΙΤΖΙΚΙΟΥΚΙΟΥΜΠΑΙΜΠΑΙ!
Παρατήρησα λοιπόν ότι πολύ με διασκεδάζω, ρε παιδιά.
Οπότε λέω, κάτσε να γράψω τίποτα, να έχω να διαβάζω, να σκάει το χειλάκι μου, τις δύσκολες ώρες εκκωφαντικής μοναξιάς, που με κάνει να στρέφομαι στον παρελθόντικο εαυτό μου για διασκέδαση.
 |
| ογατουληςτηςημεραςειναιsad |
SUCH JOY, MUCH HAPPINESS. NO DEPRESSION AT ALL.
CHAPTER ONE: THE SUN
Λοιπόν ας ξεκινήσω από την αρχή. Πρώτα απ' όλα, αυτή την στιγμή που γράφω, ένας αέρας όμοιος με αυτόν που εξορμάται από το σεσουάρ μου, μου χτυπάει την μούρη. Το μόνο προβλημα είναι ότι αυτός ο αέρας προέρχεται όχι από την συσκευή στεγνώματος μαλλίων αλλά από το περιβάλλον. Εν ολίγοις έχει πάρα-πολύ-ζέστη. Νιώθω ότι μπορώ να πιάσω την ατμόσφαιρα και ότι συγχρόνως αν το κάνω, μάλλον θα πάθω έγκαυμα.
Είμαι άνθρωπος του προγράμματος. Όταν μπαίνει Σεπτέμβριος για μένα το καλοκαίρι τελειώνει. Και μαζί του τελείωνει το μπάνιο, η θάλασσα και ιδανικά η γαμωζέστη. Ο καιρός αυτή την περίοδο όχι μόνο μου χαλάει το πρόγραμμα, αλλά κυρίως με αναποδιάζει σε άλλο βαθμό και κοιμάμαι όλη μέρα.
Στο πλαίσιο της ασύνειδητης απόφασής μου να αναβάλλω το διάβασμα επ αόριστον, κείτομαι ολημερίς από κρεβάτι σε καναπέ και από καναπέ σε πολυθρόνα διαβάζοντας βιβλία στο ipad. (Γίνεται αυτό, δεν το ήξερα). Είμαι ενθουσιασμένη!
Έχω κατεβάσει (μεαπολυτανομιμοτροποκαιοχιαποtorrent) όλα τα βιβλία που ήθελα τόσο καιρό να διαβάσω και επιτέλους τα διαβάζω. Συγκινητικές στιγμές για όλη την ανθρωπότητα.
CHAPTER TWO: ATHENS BY NIGHT.
Τεσπα, εκτός από το να είμαι βαρύκωλη όλη μέρα, αποφασίζω καμιά φορά να βγω και έξω το βράδυ.
Η χθεσινή βραδιά ήταν μία από αυτές. Που λέω θα βγω. Οοοοοχι. Θα βγω. Παίζουν πάρα πολλά parties, events, χοροεσπερίδες, έρανοι, τσίρκο (με ντράνο και χωρίς) (χα- χα) (πολύ ωραίο αστείο).
Γιατί αποτελεί αβαντάζ το γεγονός ότι παίζουν όλα αυτά τα πράγματα, ποτέ δεν το κατάλαβα. Μαζί με εμένα και την παρέα μου, σκεφτεται το ίδιο και η υπόλοιπη Αθήνα. Και κάπως έτσι όλα τα μαγαζιά στα οποία "παίζουν" αυτά τα ιβέντς, είναι γεμάτα κόσμο.
Χθές, αυτό το φυσικό φαινόμενο που ονομάζω "άνθρωποι" έφτασε σε ακραία επίπεδα. Τα μαγαζιά είχαν τόσο κόσμο, που δεν έβλεπες τα μαγαζιά (από τον δρόμο απ' έξω τους που καθόσουν γιατί το να μπεις μέσα ήταν συνάμα απατηλό όνειρο και ζοφερός εφιάλτης).
Κάπως έτσι, με όλα τα μαγαζιά της Αθήνας γεμάτα ανθρώπους, κατέληξα να περάσω μια βραδιά περπατήματος, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες πολυαναμενόμενες βραδιές. Απλα περπατουσα. Δηλαδή κάθομαι και σκέφτομαι τί έκανα χθες και η εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι εγώ να περπατάω. ΚΑΙ να ζεσταίνομαι. Πάνω-κάτω την Κολωκοτρόνη, την έκανα, χωρίς υπερβολή, σίγουρα 5 φορές.
Και ερωτώ! Το χαρακτηριστικό της νυχτερινής Αθήνας, κατά το οποίο μαζέυεται όλος ο κόσμος σε συγκεκριμένα μαγαζιά, γεμίζοντας τα ασφυκτικά, μου φαίνεται μόνο εμένα ενοχλητικό και εν τέλει σίγουρα όχι διασκεδαστικό ή το σκεφτόμαστε όλοι, αλλά ντρεπόμαστε να το πούμε γιατί το εκάστοτε μαγαζί είναι το place to be της βραδιάς;
Γιατί ειλικρινά, εγώ, χίλιες φορές προτιμώ να μην δω όλους τους φασέους του λεκανοπεδίου και να πάω κάπου ωραία και ήσυχα να πιω το ποτάκι μου, παρά να κάθομαι σαν την χαζή σε ένα πεζοδρόμιο να κοιτάω τον κόσμο να πηγαινοέρχεται.
Παίζει βέβαιως και τον ρόλο του και ο βαθμός που είσαι διατεθιμένος να σπρώξεις, να ζουλίξεις και σχεδόν να ανταλλάξεις σωματικά υγρά με αγνώστους, στην περίπτωση της γενναίας απόφασης να εισέλθεις στο μαγαζί.
Θέλω να πω, αν το πάρεις απόφαση, σχεδόν σίγουρα θα βρεις μια ρανίδα πατώματος και μια ιδέα μασχάλης-free ζώνης, να στριμώξεις την παρέα σου και να προσποιηθείς ότι χορεύεις. Αλλά κινδυνεύεις να αγγαλιαστείς με αυτόν τον τύπο στην διάρκεια της προσπάθειας.
Όπως όλοι φανταστήκαμε, ο βαθμός αυτός, στην δικιά μου περίπτωση είναι μηδέν.
CHAPTER THREE: BEING A CREEP
Φυσικά το να επιλέγεις να κάτσεις έξω, όπου αν μη τι αλλον αναπνέεις αέρα, περίπου, εντάξει σχεδόν, έχει και τα θετικά του.
Ειδικά αν είσαι σωστός creeper και παρακολουθείς τον κόσμο γύρω σου κρατώντας προσωπικές σημειώσεις.
Λοιπόν όχι ότι είμαι τέτοια, αλλά:
Θα είμαι παντοτινά εντυπωσιασμένη με το γεγονός ότι πάντα θα υπάρχει ένας μεθυσμένος τύπος, τόσο μεθυσμένος, που πραγματικά δεν μπορεί να περπατήσει.
Πάντα κάθομαι και τον παρατηρώ και σκέφτομαι. Τι στο μπούτσο μπορεί να έκανε τόοοσο διαφορετικά από όλη την παρέα του για να κατέλληξε επικά shitfaced, όταν όλοι οι άλλοι δείχνουν εντελώς νηφάλιοι;; Επίσης πόσο άσχημο θα είναι το πρωινό για αυτόν τον δύσμοιρο τύπο.
Μετά, υπάρχει πάντα ένα ζευγάρι που θα φασώνεται παθιασμένα. ΠΟΛΥ παθιασμένα. Αλλά που όταν σταματάει να φασώνεται, ανακαλύπτω πως αυτοί οι δύο άνθρωποι, μάλλον μόλις γνωρίστηκαν.
Περνάνε από το "Είσαι ότι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο. ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ! ΔΩΣΤΗΝ ΜΟΥ ΤΩΡΑ!!", στο " Ε! Ποιος είσαι εσυ;", σε χρονικό διάστημα, όσο διαρκεί το να σταματήσεις να φιλιέσαι για να πάρεις ανάσα και να ξαναξεκινήσεις να φιλιέσαι.
 |
| marry me. save me from my misery. |
Υπάρχουν οι casual μεθυσμένες που φωνάζουν και χοροπηδάνε. Η παρέα που όλες οι κοπέλες είναι πανέμορφες.
Το ένα όμορφο αγόρι, που του ζητάω με τα μάτια να με παντρευτεί και να με σώσει από την μιζέρια μου και να πηγαίνουμε everafter σε posh εστιατόρια με indie χαρακτήρα και να τρώμε και μετά να πίνουμε fancy cocktails σε ψαγμένα μαγαζιά.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων υπάρχει κάπου και μια γάτα που παρακολουθώ όλη την βραδιά, με τελικό στόχο να καταφέρω να την πιάσω.
Ε με τούτα και με κείνα περνάει η ώρα. ΚΑΙ ΠΑΕΙ 6! Πως διάολο πάει κάθε φορά 6, ποτέ δεν θα το καταλάβω.
Στο σπίτι για να περάσουν τόσες ώρες χωρίς να κάνω τίποτα, αναγκάζομαι να δικαιολογώ το μακρύ διάστημα απραξίας μου μαγειρεύοντας και τρώγοντας.
Και τώρα που μιλαώ για φαγητό, άδειασα ένα γιαούρτι στο πάτωμα και πρέπει να το μαζέψω.
ΤΖΙΤΖΙΚΙΟΥΚΙΟΥΜΠΑΙΜΠΑΙ!
