.

Δεκεμβρίου 21, 2014

Τι σημαίνουν για μένα τα ρούχα που θα βάλεις την Πρωτοχρονιά.


Μάγκες it's the most wonderful time of the year για ακόμα μια χρονιά.
Προσωπικά, είμαι ερωτευμένη με τα Χριστούγεννα. 
Είναι μια άριστη δικαιολογία για μια σειρά από αγαπημένες μου δραστηριότητες, όπως τα ψώνια, ο στολισμός του σπιτιού με πληθώρα γυαλιστερών αντικειμένων, το κρέμασμα φωτακίων όπου υπάρχει παραπλήσια πρίζα και κατανάλωση γλυκισμάτων και νόστιμων φαγητών.

Επίσης έχει κρύο, κάτι που γενικά μου άρεσε, πριν αρχίσω να πάσχω από όποιαδήποτε αρώστια σε κάνει να κρυώνεις απίστευτα. Γιατί αυτό έχω πάθει και δεν μου αρέσει καθόλου διότι τουρτουρίζω διαρκώς και κοιμάμαι με την ρόμπα και βάζω συνέχεια θερμοφόρες στα πόδια μου και πίνω και συνέχεια τσαΐ, αν και τώρα μου τελείωσε (άλλο δράμα και τούτο) και κατουριέμαι συνέχεια.

Εγώ μαζί με διάφορους φίλους μου εφέτο, αποφασίσαμε και διατάξαμεν πως δεν θα ξαναπεράσουμε ακόμα μια παραμονή Πρωτοχρονιάς ψάχνοντας τι και που θα κάνουμε.
Προκείμενου να γλιτώσουμε αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία θα οργανώσουμε εμείς ένα πάρτυ σούπερ ουάου, τζαμαΐκα και τα ρέστα.

Από τότε λοιπόν που αυτή η απόφαση πάρθηκε, έχω συχνά οράματα με το τι θα βάλω εκείνη την βραδιά. Πόσες πούλιες, πόσα στρας, πόσο γκλίτερ, πόσο κόκκινο κραγιόν, πόσο γκι θα κολλήσω σε ένα κλαδάκι και θα το κάνω να κρέμεται διαρκώς πάνω από το κεφάλι μου για δικαιολογία να φιλήσω όποιον θέλω... Αχ πολύ ωραία τα σκέφτομαι αφήστε τα.

Και καθώς βρίσκομαι σε αυτή την ψυχεδελική παραζάλη, χορεύω κρατώντας το φουστάνι μου μπροστά στον καθρεύτη και κοιτάω σε τι σινιόν θα πιάσω τα μαλλιά μου, ξαφνικά ακούγεται αυτό το "ΓΚΛΙΙΙΝΧ", ότι τύπου σταμάτησε να παίζει ο δίσκος στο πικ απ και εγώ επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

Γιατί κάθε χρόνο ανεξαιρέτως αντιμετωπίζω ένα πολύ βασικό πρόβλημα. Ότι κανείς δεν συμμερίζεται το αμέριστο πάθος μου για drag queen εμφανίσεις την Πρωτοχρονιά.
 Ενώ πολύ συχνά ακούω να εκσφενδονίζονται προς το μέρος μου φράσεις όπως "Σιγά, άλλη μια μέρα είναι".

Ενίσταμαι εντόνως κύριε πρόεδρε, εδώ υπάρχει δόλος.

Και για του λόγου το αληθές, γιατί η Μπόμπα ό,τι λέει το εννοεί, ιδού οι σκέψεις που ακολουθούν τα μάτια μου, όταν τριγυρνάω σε ένα Πρωτοχρονιάτικο event.


1. Η Κοπέλα με το τζιν και τα αθλητικά.


Σε μισώ, εσένα και όποιο μισανθρωπικό. ενάντια-στην-χαρά κίνημα εκπροσωπείς.
Ποιά μοίρα σε σημάδεψε τόσο έντονα, ώστε να προσπαθείς τόσο πολύ για να φαίνεται ότι δεν προσπαθείς καθόλου;
Γιατί δεν αφήνεις το πνεύμα σου ελεύθερο και γιατί δεν έβαλες ένα γαμημένο φουστάνι, μη σε σπάσω;;!!


2. Η κοπέλα με τα 12ποντα.


I Salute you, Hats of to you και τα λοιπά. 
Διότι φίλοι μου αυτό είναι πραγματικό dedication στον θεσμό της Πρωτοχρονιάς και το μοναδικό μέρος του που δεν έχω καταφέρει να φέρω εις πέρας, παρά το λιλιπούτιο ύψος μου.
Αν πάρεις την απόφαση να βγείς για τον Πρωτοχρονιάτικο Μαραθώνιο ακροβατώντας πάνω σε μικρά, στενόμακρά, ξυλοπόδαρα σου αξίζουν συγχαρητήρια και όποια δω στο πάρτυ με τακούνια θα κερδίζει ένα σφηνάκι.

3. Η Κοπέλα με το φόρεμα υπερπαραγωγή.



Κάθε χρόνο στάνταρ θα συναντήσεις μια ημίτρελη που θα έχει βάλει μια κόκκινη τεράστια φούστα με τούλι και τιάρα "Happy New Year" στο κεφάλι.
 Θα ήθελα πάρα πολύ αυτή η  κοπέλα να ήμουν εγώ.
 Δυστυχώς οι ανασφάλειες μου δεν μου επιτρέπουν να τραβήξω τόση προσοχή πάνω μου, αλλά ασπάζομαι με ευλάβεια τον σκοπό και τα μέσα της και την αγαπώ.
 Δείχνει ξεκάθαρα ότι είναι και εκείνη ερωτευμένη με την Πρωτοχρονιά και μετά από 4-5 ποτήρια σαμπάνια (γιατί είναι τόσο μέσα στη φάση που θα πίνει μόνο σαμπάνια) είναι έτοιμη να ερωτευτεί και όποιοδηποτε αρσενικό βρεθεί στο διάβα της φουσκωτής φούστας της.


4. Ο τύπος με το φούτερ και το τζιν.


Δεν είναι κουλ, δεν είναι αρρενωπό, δεν είναι too awesome to care, είναι μαλακία και με τσαντίζει. 
Η μισή χαρά της φάσης είναι να δεις τους φίλους σου ντυμένους με ρούχα που δεν θα φορούσαν ποτέ, για να τους κοροιδέψεις και να τους βγάλεις απειλητικές φωτογραφίες.
Διαφορετικά που είναι το fun ε? 
Ξεκάθαρη προσπάθεια να φανεί υπεργαμάτος και πολύ ψαγμένος για τον ηλίθιο καταναλωτισμό των εορτών, με αποτέλεσμα να είναι ο underdressed τύπος στον οποίο θέλω να πάω να βάλω μια γραβάτα κι ας μην φοράει πουκάμισο.

5. Ο τύπος με το σακάκι και το παπιγιόν.

Είναι ο τύπος που θα αγαπήσω για το βράδυ και θα τον κοιτάω σκεπτόμενη πόσο όμορφα παιδιά θα κάναμε μαζί.



Εν ολίγοις βρε παιδιά, τώρα που θα μαζευτούμε όλοι μαζί στο ΠΙΟ ΚΑΥΤΟ ΠΑΡΤΥ ΕΒΕΕΕΕΡ, μην διανοηθείτε να έρθετε πρόχειρα ντυμένοι γιατί θα μοιράζω σφαλιάρες και δολοφονικά βλέματα like nobody's business!

Άντε καλή χρονιά να έχουμε!


Δεκεμβρίου 11, 2014

5 Τύποι Ανθρώπων στο Γυμναστήριο

Καλά, δεν θα πω τα ίδια.
Το ξέρω! Νομίζατε ότι πέθανα!
ΧΑ!
Δεν πεθαίνει η Μπόμπα κουφάλες!!

Η αλήθεια είναι βέβαια πως, παρά το γεγονός ότι το πνεύμα της Μπόμπας είναι αθάνατο, το όνομα αυτό βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο, μετά τις τελευταίες επιθέσεις του φουμπού σε εμάς που έχουμε υιοθετήσει ονόματα που (προ-φα-νέ-στα-τα) ταιριάζουν και περιγράφουν καλύτερα τον χαρακτήρα μας.

Τέλος πάντων, σε αυτή την άσχετη νότα, θέλω όταν χαθεί το Μπόμπα από τα σόσιαλ μίντια, να την θυμάστε όπως ήταν στα ντουζένια της, όταν ακόμα ήταν μικρή και παιχνιδιάρα και ελεύθερη να αυτοαποκαλείται όπως εκείνη θέλει.

Για άλλο πράγμα ήθελα να μιλήσω εν πάση περιπτώσει, αλλά δεν ξέρω πως, πάντα καταλήγω να μιλάω για μένα. Άλλο και τούτο!

Τέσπα, για το γυμναστήριό μου ήθελα να σας πω.



Λοιπόν παιδιά, οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες που αραδιάζω ενίοτε σε αυτό εδώ το ιστολόγιο, υποθέτω ότι με γνωρίζετε και προσωπικά.

Εαν αυτό ισχυεί, φαντάζομαι ότι θα γνωρίζετε επίσης, ότι είμαι μεγάλος λαπάς.
Εάν δεν με γνωρίζετε, γειά σας! Είμαι μεγάλος λαπάς.

Σε μια τιτάνια προσπάθεια μου να το αλλάξω αυτό, μαζί με μερικές χιλιάδες άλλα ελλατώματα που έχω, τα τελευταία 3 χρόνια, πηγαίνω γυμναστήριο.

Άλλες φορές με επιτυχία, άλλες με κρίσεις άσθματος. Εξαρτάται τι έχω φάει το μεσημέρι.

Και εκεί που λέτε που πηγαίνω να γυμναστώ, γενικά δεν θέλω να μιλάω σε άνθρωπο.

Μου φτάνει και μου περισεύει που είμαι αναγκασμένη να παρακολουθώ σε μυριάδες καθρεφτών τις απόκοσμες εκφράσεις που παίρνω όταν καταβάλω οποιαδήποτε σωματική προσπάθεια και που αναγκάζομαι να ενδυθώ με ρούχα αθλητικής φύσεως που δεν κολακεύουν σε καμία περίπτωση και καμία γωνία τις "καμπύλες" μου.

Εν ολίγοις φοράω ακουστικά, αποφεύγω το eye contact με θρησκευτική ευλάβεια και προσπαθώ να αναπνέω από το στόμα, ως απεγνωσμένη προσπάθεια αποφυγής της μπόχας.

Γεγονός που με φέρνει στην πρώτη κατηγορία ανθρώπου που συναντάς στο γυμναστήριο.

1) Ο "Γιατί δεν πλένεσαι καλέ μου άνθρωπε;;"



Αμείλικτα μυριστερός, ελαφρά υπέρβαρος νεαρός, με πυγμή να αλλάξει το σώμα του, αλλά όχι το αποσμητικό του.

Ανεβασμένος μονίμως σε διάδρομο, όπου τρέχει βαρυγγωμώντας και σκεφτόμενος συνδυαστικά ότι αυτό το βασανιστήριο μπορεί να του αποφέρει εν καιρώ μια γκόμενα και λιγότερα αποδοκιμαστικά βλέμματα όταν καταβροχθίζει δημοσίως παντός είδους σφολιατοειδές από φούρνο.

Πέραν της συμπαθούς αναψοκοκκινισμένης μούρης του και της σεβαστής προσπάθειας του να αποταχθεί των man boobs, ο φίλος βρωμάει σαν σάπιο κουνάβι και δεν αντέχεται ούτε λεπτό. Γιατί άλλο η μέση ιδρωτίλα και άλλο η άσκηση, που κάνει ό,τι κρεμμύδι έχεις φάει στην ζωή σου να ξεκινήσει επιχείρηση μετοίκησης από τους πόρους σου, στην ατμόσφαιρα.



2) Ο Φανέλα- Μεγάλα Ακουστικά- Μόνο Βάρη



Ή αλλιώς ο χαζός. Έχει περάσει χρόνια στο γυμναστήριο, έχει κάνει φιλίες και κουμπαριές και το νιώθει δεύτερο σπίτι του. Είναι μονίμως εκεί και από ένα σημείο και μετά νιώθεις και λίγο άσχημα που πας και εσύ εκεί, μήπως τον ενοχλείς τον άνθρωπο, μήπως θέλει να κάτσει λίγο μόνος του, να πιεί λίγο Gatorade.

Εννοείται ότι παίρνει πρωτείνες και τρώει μπάρες με (υποθέτω) ενέσεις αντρίλας και τεστοστερόνης μέσα και φοράει κάθε μέρα τα ίδια ρούχα ( φανέλα από κομμένο T-shirt και βερμούδα), γιατί ο σκοπός είναι η γυμναστική, όχι το να φοράς ωραία ρούχα.

Σταθερά γυμνάζει μόνο μπράτσα- πλάτη, και καθώς το κάνει, φροντίζει να το ακούμε όλοι, βγάζοντας άναρθρες κραυγές και πετώντας χωρίς δεύτερη σκέψη τα βάρη στο πάτωμα όποτε τελειώνει ένα σετ.

Καθ' όλη την διάρκεια φοράει μεγάλα ακούστικά, τα οποία υποψιάζομαι ότι δεν είναι συνδεδεμένα με κάτι, αλλά είναι εκεί απλά για τη φάση.


3. Ο Μπαμπάς.


Ξεκάθαρα εκεί μόνο μετά από πιέσεις της γυναίκας και της κόρης του.

Βιώνει ανάμεικτα συναισθήματα. Κάτι ανάμεσα σε αναβίωση παλιάς αθλητικής δόξας και σιχτιρίσματος που αναγκάζεται να γελοιοποιείται κατα αυτόν τον τρόπο σε τέτοια ηλικία, κάθε φορά που δεν καταλαβαίνει πως λειτουργεί κάποιο μηχάνημα.

Είναι εύκολα αναγνωρίσιμος γιατί ψάχνει αφορμή να πιάσει ψιλοκουβέντα, ρωτάει τον "γυμναστή" που τριγυρνάει στα μηχανήματα και τον ακούει σαν να του μιλάει ειδικός και φοράει κυρίως Reebok και Fruit Of The Loom. Τα παπούτσια του είναι όποιο αθλητικό έχει εκείνη την περίοδο προσφορά το Intersport και τα συνδυάζει απαραίτητα με ψηλή κάλτσα.



4. Η Παράξενα Δυνατή Κυρία.



Είναι πάνω από σαράντα, αδύνατη και δεν σου γεμίζει το μάτι. Οι φλέβες τις πετάνε παντού, αλλά κυρίως στο λαιμό.

Καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, επειδή είναι ντυμένη με καλύτερο εξοπλισμό από ολυμπιονίκη στίβου.

Μετά τυχαίνει να γυμναστείτε δίπλα δίπλα.

Και εκεί έρχονται και δένουν όλα.

Έχει καλό εξοπλισμό γιατί είναι νοικοκυρά με λεφτά. 

Γεγονός που της δίνει πολύ χρόνο στα χέρια της, τον οποίο απ΄ότι φαίνεται αφιερώνει εξ' ολοκλήρου στην γυμναστική. Γι' αυτό τον λόγο, κάτω από αυτό το σκήνωμα που αποτελεί το σώμα της, κρύβονται μερικοί υπεράνθρωποι μυες που την κάνουν να σε κάνει να αισθάνεσαι σαν σκυλάκι καναπέ με σπασμένο πόδι.


Τρέχει με αμείωτες δυνάμεις και ταχύτητα. Μετά κάνει ποδήλατο σαν να την κυνηγάνε υδατάνθρακες και μετά κάνει όργανα. Μετά κάνει κοιλιακούς και μετά βάρη. Και μετά ανεβαίνει στο πρόγραμμά της. Αυτά τα έκανε για προθέρμανση.

Έχει σεταρισμένο φανελάκι- κολάν- τσάντα, διαφορετικό για κάθε μέρα και όταν τελειώσει όλο αυτό το εξουθενωτικό βασανιστήριο, φεύγει μες την καλή χαρά, ΠΑΛΙ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ, για να γυρίσει σπίτι να φάει (την έχω ακούσει) γιαούρτι!!!!


5. Η Χοντρή.



Και την λέω έτσι, γιατί είναι αμετανόητη. Η χοντροσύνη της, την ορίζει. Είναι αυτό που είναι.

Έρχεται για μία εβδομάδα και την ξαναβλέπεις μετά από 5 μήνες όταν πλησιάζει το καλοκαίρι.

Φοράει κολάν, το οποίο από το πολύ τέντωμα διαφανίζει, χαρίζοντας εικόνες που δεν θα ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου και γκρινιάζει διαρκώς.

Το ένα δεν δουλεύει καλά, το άλλο δεν μπορεί να το κάνει και το τρίτο δεν κάνει να το κάνει γιατί την πονάει ο ώμος της.

Κλέβει σταθερά στα σετ, τα διαλείμματά της είναι μεγαλύτερα και από lunch break στην Αμερική και είμαι σίγουρη ότι καθ' όλη την διάρκεια, σκέφτεται τι θα φάει όταν γυρίσει σπίτι.

Δεν έχει προσπαθήσει καν να εξοπλιστεί για όλη την φάση και φοράει πάντα Stan Smith τα οποία, φυσικά, ώχριούν μπροστά στο βάρος που καλούνται να στηρίξουν και ξεψυχάνε σε κάθε της βήμα.

Μυρίζει δίπλα (όχι το γλυκό, αυτή που σχηματίζεται στο στομάχι της και μαζεύει μυρωδιά) και κοιτάει τους πάντες με μίσος.



Και είναι και τόσοι άλλοι.
Η γκόμενα που βγάζει σέλφι, περπατάει σέρνοντας και είναι στο Facebook.
Αυτός που είναι εκεί μόνο για να δίνει συμβουλές στους άλλους.
Η τσούλα που έρχεται με σουτιέν, κολάν και στρινγκιά με φουντάκι.
Τόσοι πολλοί, όλοι τους υπέροχοι.
Και κάπου εκεί, είμαι και εγώ.
Έλαφρά κόκκινη, με ένα βλέμμα αποχαύνωσης και αποφασιστικότητας.
Μπορεί να πεθαίνω, αλλά κοιτάω πάντα μπροστά.
Στις καλύτερες μέρες, που η υπεράνθρωπη κυρία, δεν θα έχει καλύτερο κώλο από εμένα!!!


Οκτωβρίου 24, 2014

Οι Τελευταίες μου Επιθυμίες.

ΕΙΙΙΙΙΙ!!! BOMBA WARRIORS TI KANETEEEEE?

Εγώ είμαι αρκετά καλά.
Εφέτο πάω σχολή.
Είναι όντως πολύ βαρετή.
Είχα δίκιο.

Πέραν τούτων των ανιαρών, θέλω να μιλήσουμε.
Είναι κάτι πολύ σοβαρό και ήθελα να σκεφτώ πολύ καλά πως θα το πω.
Δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει αλλά τελευταία οι δρόμοι της Αθήνας είναι, πως να το πω, ψιλό "πες την τελευταία σου επιθυμία πριν βγείς".

Δηλαδίς, ποοολύς διαμελισμός έχει πέσει.
Πολύ τρακάρισμα.
Μια καραμπόλα.
Δεν ξέρω, ασφαλής δεν νιώθω μια φορά.

Οπότε αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας, καθώς είστε μια δεύτερη οικογένεια μου, τις τελευταίες μου επιθυμίες πριν πεθάνω.
Κάτι που υποψιάζομαι ότι θα συμβεί μια από αυτές τις μέρες γιατί οδηγώ πολύ.

FIRST THING'S FIRST ( I'M THE REALEST).

Πρώτα απ' όλα πριν πεθάνω θέλω να αποκτήσω μια Αιγυπτιακή γάτα και να την ονομάσω ψιψίνα.


Θα την ταΐζω μόνο το πιο καλό φαΐ και θα την έχω στα ώπα ώπα.
Θα της πάρω και βελούδινο ματσικλάρι σαν αυτό που είχε η Rachel στα Φιλαράκια.

Δεύτερον

Δυστυχώς για όλους τους υπόλοιπους θα πρέπει να βρω αγόρι πριν πεθάνω.

Αν δεν βρω θα είμαι πολυ, ΠΟΛΥ, στενοχωρημένη.

Δεν ζητάω πολλά (όλα αυτά που μου λες στο σκοτάδι να τα πεις με το φώς το πρωι και ένα χάδι)
Ψηλό, αδύνατο, ξανθό, με μουστάκι και ωραία πουκαμισάκια.
Να ακούει την μουσική που ακούω και να του αρέσει να τρώει σπιτικό φαγητό και να κάθεται μέσα στο σπίτι.
Επίσης να είναι τακτικός γιατί είμαι πολύ ακατάστατη.
Τέλος να είναι και λίγο αλήτης γιατί βαριέμαι εύκολα.
Αυτά.
Δεν νομίζω πως είναι ανεύφικτο.

Το αντίθετο μάλιστα.
Τι; 
Μένουμε στην Ελλάδα;
Γαμώ την τύχη μου πάντα κάτι ξεχνάω!

Τρίτον

Και κυριότερον ίσως, για το καλό της ανθρωπότητας.
 Πρέπει να αποκτήσω αυτό το μίξερ:

Παρ' οτι όλοι μου οι φίλοι με αγνοούν συστηματικά όταν τους κάνω ένα business plan  για το πως μπορούν με ένα λογικό budget να μου το αγοράσουν για έκπληξη στα γενέθλια μου (ΠΟΥ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΝ ΠΟΛΥ), εγώ θα επιμείνω.

Δεν ξέρετε τι ωραία πράγματα θα φτιάχνω εγώ με αυτό το μιξερ.
Τι νοικοκυρά θα γίνω.
Τι μάνα αργότερα.
Τι γιαγιά ακόμα αργότερα.
Εγώ και αυτό.
Αυτό και εγώ.
Αχώριστοι φίλοι καρδιακοί, συνοδοιπόροι σε ένα γαστρονομικό ταξίδι που όμοιο του δεν έχει ξαναγίνει.

Θα το λέω Έντγκαρ και θα είμαστε οι καλύτεροι φίλοι.

Τέταρτον


Αυτό.
Απλά αυτό.
Το έχω σκεφτεί πάρα πολύ καλά.
Είναι το ιδανικό αμάξι για μένα.

Νομίζω πως δεν υπάρχει άλλο που να το περνάω στο ύψος!
Θα πηγαίνουμε εκδρομές και θα κάνουμε roadtrips και θα βγάζουμε τα χέρια μας σαν hipster σε ταινία και θα σχηματίζουμε κύμματα με την αντίσταση του αέρα.
Θα είναι τέλεια!!
ΟΟΟΟΟΟ ΓΕΑ!

Πέμπτον

Θα παρακολουθήσω μια συναυλία Florence and the Machine.

Και θα τραγουδήσω φωνάζοντας παράφωνα όλα τα τραγούδια και θα ενοχλήσω όλους μου τους διπλανούς!!!


Αυτά είναι όλα παιδιά.
Το 'χουμε;
Νομίζω ναι!
Λοιπόν βάλτε μπρος το μίξερ εσείς και όλα τα άλλα θα τα βρω εγώ.




Σεπτεμβρίου 30, 2014

Το #RapChallenge είναι η Χειρότερη Χρήση του Ηashtag Μετά το #CUTFORBIEBER.

H όλη ιστορία ξεκίνησε από ένα tweet του Χαρμάνη.
Διάφοροι ράπερς που εγώ και εσείς και φαντάζομαι οι λίγο πιο σχετικοί με το hip hop, άνθρωποι,θα θεωρούσαμε κατάτι σεβαστούς, το αποδέχτηκαν και δημιούργησαν "ΔΕΚΑΕΞΑΜΠΑΡΑ" (είναι μια καινούργια λέξη που έμαθα από την Κατερίνα Στικούδη στην οποία θα επανέλθω μετά).

Ο Τάκι Τσαν (ειν' ο μαν ωχ αμαν αμαν αμαν), ο Εισβολέας, ο Μιθριδάτης και άλλα ονόματα που κάτι κάνουν στο μυαλό μου γιατί τα άκουγα από τον αδελφό μου όταν ήμουν μικρή, αποδέχτηκαν την "πρόκληση-πρόσκληση" και αυτά που έφτιαξαν ήταν (νομίζω) αποδεικτικά του ονόματος τους στον χώρο.

Στην συνέχεια, με τούτα και με κείνα, όπως κάθε Trending κίνημα, πήρε τον κατήφορο.

Σιγά- σιγά τα σεβαστά αυτά ονόματα του Hip- Hop, αντικαταστάθηκαν από τον NiVo.
Ο αγαπημένος σε κανέναν εκτός από μερικά 12χρονα που ανακαλύπτουν το hip-hop αλλά κατά βάθος τους αρέσει ο Κιάμος, ράπερ, δείχνει να έχει πάρει μια απόφαση ζωής.
Να ξεκινάει πάντα τα τραγούδια του με το: " Με έχεις κράξει",
με αποτέλεσμα κάθε τραγούδι να ακούγεται σαν προσπάθεια να μεταπείσει τον κράχτη, ο οποίος έχει όλα τα δίκια του κόσμου.

Μετά ήρθε ο SNIK. ο οποίος έβαλε μπαντάνα αλα Tupac και ενίσχυσε το φλεγόμενο μίσος όλων όσων ήδη θέλανε να τον βάλουν να φάει τα μαλλιά του. Επίσης είναι βλάκας και το ξέρουμε.

Μετά από την σχετική, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, hip- hop ομάδα ανθρώπων, το Rap Challenge πέρασε στο αγαπημένο σε όλους μας Facebook. 

Κάπου τότε αποφάσισα ότι δεν μου αρέσει. 

Το hashtag ταξίδεψε απο προφιλ σε προφιλ.
Εφτασε σε βάθη που όμοια του δεν θα πίστευε ότι θα φτάσει ποτέ.
Τα βίντεο έφτασαν σε ανάλυση το πρώτο κινητό με βιντεοκάμερα που βγήκε ποτέ και πραγματικά ακόμα και εγώ θα μπορούσα να γράψω καλύτερες ρίμες.

Είδα πολλά.
Γέλασα αρκετά.
Πόνεσα.
Ένιωσα άβολα για λογιαριασμό τους.
Και θεώρησα ότι δεν γίνεται τίποτα χειρότερο.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΗΡΘΕ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΙΚΟΥΔΗ.



Ναι αυτή η κοπέλα, που έχει αυτόανακυρηχθεί η Missy Elliot της Ελλάδας και θεωρεί πως εκπροσωπεί το Hip- Hop.

Αν το Hip- Hop έπαιρνε διαζύγιο και η γυναίκα του το είχε κερατώσει με 10 μαύρους και υπήρχαν φωτογραφίες και αποδεικτικά στοιχεία, πάλι δεν θα επέλεγε την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΙΚΟΥΔΗ να το εκπροσωπήσει.

Το Κατερινάκι λοιπόν, που έχει βάλει grill και όταν την ρώτησαν γιατί έβαλε σιδεράκια απάντησε: "Δεν είναι σιδεράκια, είναι grill και αποτελούν σημαντικό κομμάτι της rap βιομήχανίας την οποία θεωρώ ότι αντιπροσωπεύω στην Ελλάδα." έφτιαξε για την απαράμιλλη ευχαρίστηση μας αυτό:


Γυρνάει σαν σωστός μαφιόζος την δερμάτινη καρέκλα της και ξεκινάει να φτύνει ρίμες.
Καυτές σαν μάτι φούρνου.
Τοξικές σαν τα μακαρόνια που φτιάχνει.
Σκληρές σαν το κεφάλι της που δεν θέλει να δεχτεί ότι δεν κάνει για ραπερ.
Επιθετικές σαν τον καρκίνο που όλοι έχουμε ευχηθεί να βγάλει.( Κακό- αλλά ήταν εκεί δεν μπορούσα).

Ήταν αστείο.

Σας παρούσιαζω μια οπτική παρουσίαση του θανάτου του RapChallenge;






Ευτυχώς ο Άγνωστος Χειμώνας απάντησε κοροιδευτικά.
Και κάπως πήρε το αίμα του Hip-Hop πίσω από αυτή την μανιακή.

Επίσης θα ήθελα να μοιραστώ το αγαπημένο μου βίντεο του εν λόγω challenge, με σκληροπυρηνικές ανάφορες στον Harry Potter που θα έκαναν και τον Method Man να θέλει να παραιτηθεί και να γίνει μανάβης.





Αυτά είχα να πώ για το #RapChallenge.
Και σας παρουσιάζω την δικιά μου πρόταση για challenge.
#ΒΓΑΛΤΕΤΟΝΣΚΑΣΜΟΕΙΣΤΕΟΛΟΙΗΛΙΘΙΟΙ.

Σεπτεμβρίου 29, 2014

Η Μάστιγα Της Ανεργίας στους Hipster 20Somethings.




Ένα μικρό διήγημα.


Καθείς εξ ημών έχει κάποιες αδυναμίες στην ζωή του.
Άλλος το φαΐ, άλλος το ποτό, άλλος τους φίλους του.
Εγώ έχω όλα τα παραπάνω και μερικά ακόμα.
Η μακρά λίστα των σοβαρών αξιών που δίνουν σάρκα και οστά στην καθημερινότητά μου περιλαμβάνει επιπλέον σημαντικά πράγματα όπως: οι γάτες, τα ταξίδια, η οργάνωση ουτοπικών πλάνων, τα ρούχα και τα παπούτσια

Οι αγαπημένες μου γάτες ευτυχώς δεν απαιτούν κάποιο οικονομικό ξεκατίνιασμα από πλευράς μου.
Όλα τα υπόλοιπα όμως το απαιτούν.

Καθώτι βρίσκομαι στην τρυφερά ηλικία των 20 ετών και για κακή μου τύχη δεν είμαι γόνος κάποιας πολύ πλούσιας οικογένειας που καλύπτει τα συναισθηματικά κενά, προμηθεύοντας με με αμύθητα ποσά χρημάτων και λούσων, είμαι διαρκώς άφραγκη.

Όπως είμαι σίγουρη μπορείτε να φανταστείτε σε αυτή την ηλικία των τουεντισαμθινγκς όλοι θα θέλαμε να έχουμε τον κόσμο τα πόδια μας.
Αντίθετα όμως ο κόσμος μας έχει στα πόδια του και μας κλωτσάει όταν είμαστε κάτω.

Παρότι θα ήθελα πραγματικά να μπορώ να χρηματοδοτήσω τα πλάνα μου με την δύναμη της θετικής ενέργειας ή κερδίζοντας διαρκώς μικροποσά στο ΣΚΡΑΤΣ, δυστυχώς ενίοτε αναγκάζομαι να στραφώ στην επι πληρωμή εργασία και στην δούλεψη κάποιου κιορατά.

Η αγορά εργασίας την σήμερον ημέρα is a bitch. Όλοι ψάχνουν την ίδια part time εύκολη δουλειά και στις περισσότερες περιπτώσεις κάποιος έχει φτάσει εκεί πριν από σένα.

Η λίστα πιθανών θέσεων γίνεται στην δικιά μου περίπτωση ακόμα πιο καταπιεστική καθώς δεν μπορώ να δουλεύω πρωϊ γιατί έχω σχολή. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δουλέψω απόγευμα- βράδυ. Δεν μπορώ όμως να δουλέψω βράδυ σε μπαρ γιατί είμαι στούμπος και φλώρος και δεν μπορώ να σπρώξω ούτε να βρίσω κανέναν για να περάσω. Επίσης είμαι αρκετά άχρηστη στο να κρατάω δίσκο και μιλάω σιγά.
Επιπλέον προχθές έφτιαξα μια σούπα και ακούμπισα πολύ σκόρδο και κρεμύδι και ακόμα δεν έχουν ξεμυρίσει τα χέρια μου (γεγονός που με ανησυχεί) και πιστεύω ότι αν η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, κανείς δεν θα ήθελε να τον σερβίρει μια κοπέλα που θα μύριζε κρεμύδι.



Επομένως μας μένουν άλλες δουλειές όπως πωλήτρια, βιβλιοθηκάριος, κηπουρός, πυρηνική επιστήμονας και υπεύθυνος βίντεο κλάμπ.Ναι ειρωνεύομαι!
ΔΕΝ ΜΑΣ ΜΕΝΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ!
ΔΕΝ ΜΑΣ ΜΕΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!

Κανείς δεν ζητάει άνθρωπο να δουλέψει παρτ ταιμ.
Όλοι  (και οι 4 περίπου που πρέπει να αναζητούν άνθρωπο να δουλέψει) θέλουν φουλ ταιμ.
Αλλά δεν έχω εγώ χρόνο φουλ ταιμ να δώσω!
Έχω πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνω.
Έχω τα πλάνα κατάκτησης του πλανήτη και τα σχέδια ενός σουπερ ντούπερ πρωτοχρονιάτικου πάρτυ να φέρω εις πέρας.

Κάπως έτσι τα ρούχα με αποχαιρετούν.
Τα παπούτσια εμφανίζονται μπροστά μου και όταν κάνω ένα βήμα για να τα πιάσω, πάνε λίγο πιο πίσω.
Το Άμστερνταμ μου κάνει κωλοδάχτυλο και το κοκτέιλ προτιμάει να χυθεί στον νεροχύτη παρά να μπει στο στόμα μου.



Και να μου πείς πάει στο διάολο. Όλα αυτά τα πράγματα τα κάνω και αργότερα. Δεν είναι σημαντικά. (Είναι. Πολύ σημαντικά).

Αλλά εγώ θέλω επίσης πολύ να μετακομίσω.
Και χωρίς γκαφρα δεν γίνεται αυτό.
Και επειδή θέλω να μετακομίσω, όποτε βρω λεφτά πάω και ψωνίζω πράγματα για το μελοντικό μου σπίτι.
Αλλά επειδή έχω τα πράγματα αλλά όχι το σπίτι, έχω ένα δωμάτιο με αρκετά πράγματα που θα γέμιζαν σίγουρα μια γκάρσονιέρα, αν όχι ένα δυάρι.

Και πνίγομαι.

Έχω αγοράσει ένα βιβλίο με θέμα τα μπαούλα του Louis Vuitton το οποίο είναι περίπου όσο εγώ σε μέγεθος. Σκόπευα να το τοποθετήσω στο coffee table που θα έχω δίπλα σε ένα παράθυρο στο σπίτι μου, στο οποίο θα βάλω μια φυστικί και μια ροζ καρέκλα και θα πίνω τσάι κοιτώντας τον κόσμο να περνάει.
ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ.

Δεν είμαι χαρούμενη για αυτό.

Εν ολίγοις αν μάθετε τίποτα για καμία δουλειά πείτε στην Θεία Bomba. Και σας υπόσχομαι ότι θα σας φτιάχνω cupcakes και τσάι, όποτε θέλετε.
Και θα καθόμαστε στο coffee table και θα συζητάμε τα μπαούλα του Louis Vuitton.


Σεπτεμβρίου 21, 2014

Αγαπητέ κόσμε, Ο τεράστιος κώλος δεν είναι προνόμιο.

Φίλοι μου και αγαπημένοι μου αναγνώστες,

Σήμερα θα πρέπει να προετοιμαστείτε ψυχολογικά καθώς θα αγγίξω ένα θέμα που με αφορά έντονα.

Όπως πιθανώς έχετε παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια η ποπ κουλτούρα έχει αρχικά απενοχοποιήσει και στην συνέχεια θεοποιήσει το παράλογα μεγάλο κώλο.
Σταθερή στο παρανοϊκό μοτίβο της, αυτή η αγαπημένη μου βιομηχανία παραγωγής υπεράνθρωπων προτύπων, υπερέβαλε έτι μια φορά.

Όλα ξεκίνησαν απο την υποτιθέμενη καταδίκη των πολύ αδύνατων σταρς διότι περνούσαν λάθος μηνύματα στις θαυμάστριες τους. Ως απάντηση σε αυτή την τρέλα της ανορεξίας που πέρασε ο κλάδος, τα σαίνια του Χόλιγουντ, με περισό class και τακτ, αποφάσισαν να ανταλλάξουν αυτό:



με αυτό:

.




Πρώτα ως Ελληνίδα και δευτερευόντως ως πάσχουσα από την κατάρα του μεγάλου κώλου είμαι έξαλλη.


Ας σας εξηγήσω όμως γιατί.

Αυτή η τρέλα με τις γκόμενες με τον μεγάλο κώλο είναι η πιο αστεία δικαιολογία προμοταρίσματος υγειών σωματότυπων που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς.
Έχει αποτέλεσμα απλά και μόνο γιατί το κοινό στο οποίο απευθύνεται αυτή η καμπάνια είναι αδαείς ημικαθυστερημένες Αμερικάνες με πνευματική ηλικία κολημένη κάτω απο τα 10.

Η Kim Kardashian, η Nicki Minaj, η Iggy Azalea, η Beyonce και η JLO πρωτοστατούν στην Επιχείρηση " Love Me Or I Will Sit On Your Face And Choke You And Then You'll Die And I will Use Your Corpse To Make More Ass".

Αυτά που έχουν όμως, δεν είναι πλέον κώλοι.

Είναι ανατομικό μαξιλάρι για τον Hodor.
Είναι αερόσακος μετά από τρακάρισμα.
Είναι σάκος με πατάτες.
Είναι φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι.








Μισό λεπτό να πάω να κάνω εμετό.

Να με συγχωράτε φίλοι μου αλλά το θέαμα με πονάει.
Και για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους οι κώλοι τους είναι προφανώς ψεύτικοι. Έχουν κάνει ένα τρισεκατομύριο εγχειρίσεις για να μην έχουν κυτταρίτιδα, βάζουν πάνω έμβρυα μονόκερου για να καταφέρουν να τους διατηρήσουν somewhat εμφανίσιμους και έχουν έναν personal πάνω από το κεφάλι τους κάθε μέρα.

Γιατί όπως καταλαβαίνετε δεν γίνεται εκ του φυσικού, να έχεις κώλο μαύρης απ το Bronx που τρώει απο το πρωί μέχρι το βράδυ τηγανιτό κοτόπουλο και απο κάτω τα πόδια της Ζιζέλ.

Εκ του φυσικού, έχεις έναν κώλο που είναι πιο μεγάλος ίσα ίσα για να μην μπορείς να βρεις παντελόνι που να κάνει και στην μέση και στον κώλο σου.
Έναν κώλο που το καλοκαίρι σου τρώει την ψυχή αργά και σταθερά.
Έναν κώλο που κάθε φορά που τον κοιτάς λες: "Μάνα γιατί με γέννησες γυναίκα".

Όλα τα άλλα είναι μούφες και αυτοί οι κώλοι είναι σιχαμένοι και κομπίνες.

Ο κώλος ο μεγάλος, είναι καλό πράγμα άμα έχεις καλό γονίδιο. Άμα δεν το χεις, είναι μεγάλο πακέτο και σας το λέω εγώ που τον έχω μεγάλο άχτι που δεν θέλει να συμμορφωθεί. 

Άλλο να έχεις λίγο booty και άλλο να μην χωράς να περάσεις από την πόρτα του Super Market.
ΓΚΕΤ ΙΤ ΤΟΥΓΚΕΔΕΡ ΓΚΟΣ!



 ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟΣ ΓΑΜΩΤΟ.


Τι μας έχει πιάσει σαν ανθρωπότητα; Γιατί κάθονται και θαυμάζουν τα μεγάλα τους πισινά σαν να ανακαλύφθηκε το 8ο Θαύμα του Κόσμου;

ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΙΜ!
ΑΝΘΡΑΚΑ ΣΤΗΝ IGGY!
ΚΑΙ Η JLO, ΑΣ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! 

Και τώρα, μετά από αυτό το απόλυτα φυσιολογικό παραλλήρημα, θα σας αφήσω με την ωδή στον κώλο. 
Στην αρχή του βίντεο κλιπ η λέξη κώλος μεταφράζεται σε όλες τις γλώσσες.
Στα ελληνικά απ΄ότι φαίνεται τον κώλο τον λέμε γαϊδαρο.
WIN!




Σεπτεμβρίου 07, 2014

Σας Συμπαθώ Απλά Δεν Φαίνεται.



Μια λίστα από πράγματα που δεν μπορώ να σας περιγράψω:

Της Δάφνης Μπόμπα


1) Την χαρά που νιώθω όταν έχει για πρώτη φορά λίγη δροσιά μετά το καλοκαίρι και μπορώ και επίσημα να ξαναβάλω μακρυμάνικα, ζακέτες, κάλτσες, μακριά παντελόνια και κλειστά παπούτσια.

2) Το πόσο μεγάλο μίσος μπορώ να νιώσω για τις γάτες μου, όταν ξυπνάω το πρωί και κάτι μυρίζει παράξενα και ανακαλύπτω τελικά ότι έχουν χέσει την τουαλέτα.

3) Τα νεύρα που μου προκάλει ο εκάστοτε άγνωστος που μου λέει να χαμογελάσω λίγο, ή να μην κοιτάω έτσι "γιατί τρομάζει ο κόσμος" ή που με ρωτάει τι έπαθα όταν δεν κάνω απολύτως τίποτα με το πρόσωπο μου.


Και με αφορμή ένα πρόσφατο γεγονός που εμπίπτει στην κατηγορία 3 θα ήθελα να σας μιλήσω λίγο για μένα, παρ'ότι δεν το συνηθίζω.

Έγω που λέτε, πάσχω από πολλές ημιφανταστικές ασθένειες και σύνδρομα που συναντάω σε φωτογραφίες του Tumblr που γράφουν από κάτω " Now You Know".

Παρά το γεγονός ότι ενδέχεται αυτές οι ψυχολογικές ασθένειες να μην είναι πραγματικές, ξέρω ένα πράγμα που είναι πραγματικό. Στα Αγγλικά ονομάζεται Resting Bitch Face. Στα Ελληνικά δεν νομίζω να υπάρχει κάποια ενδεδειγμένη ονομασία, όποτε θα το ονομάσω, "Το Πρόσωπο Μου".



Το RBF, είναι ένα σύνδρομο κατά το οποίο ο πάσχοντας όταν είναι ανέκφραστος μοιάζει στον υπόλοιπο κόσμο σαν να κοιτάει στα μάτια τον χειρότερο εχθρό του.

Ή σαν να ματιάζει. Γενικά, κάτι.

Στο Urban Dictionary ορίζεται ως: a person, usually a girl, who naturally looks mean when her face is expressionless, without meaning to.


Και η δικιά μου εκδοχή αυτού του προβλήματος, δυστυχώς δεν είναι καθόλου διακριτική.




Εκ μέρους όλων εμάς που πάσχουμε από αυτή την ΜΑΣΤΙΓΑ και γιατί με πνίγει το δίκιο θα ήθελα να πω τα εξής:

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανέναν, εκτός αν έχω. Αν τύχει δηλαδή και μου έχεις πάρει κάτι που ήθελα, δεν είναι του προβλήματος, όντως σε κοιτάω έτσι.

Όταν γελάω, δεν ειρωνεύομαι, όντως γελάω. Συμβαίνει κι αυτό μερικές φορές.

Δεν με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα το " Τελικά είσαι καλή, στην αρχή μου φαινόσουν πολύ μαλακισμένη". Απλά σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι έχουν ακόμα για μένα, την εικόνα που είχες και εσύ στην αρχή. Και μετά αμβισβητώ τα πάντα και κλαίω σε εμβρυακή στάση στο κρεβάτι μου.

Είναι εξοντωτική η προσπάθεια της προσποίησης ενός χαμόγελου, απλά και μόνο για να μην νομίζει κάποιος ότι είμαι θυμωμένη μαζί του.

Τα interviews είναι πραγματικός άθλος, για να καταφέρεις να δείξεις ότι απλά θέλεις την δουλειά και δεν είσαι κάποιο ξιπασμένο ζώον που νομίζει ότι είναι πολύ ανώτερη από την θέση της πωλήτριας.

Είναι πολύ δύσκολο να φανταστείτε, εσείς οι άλλοι, οι τυχεροί, τι πάει να πει να προσπαθείς να έχεις μια φυσιολογική έκφραση στο πρόσωπο σου αλλά αυτό απλά να σε γράφει και να κάνει ότι θέλει, δηλαδή τίποτα. Και αν κατα τύχη κάποιο νεύρο πάρει μπρος, να μην δημιουργείται μια γαλήνια έκφραση, αλλά μια εικόνα που παραπέμπει σε συνδυασμό δυσκοιλιότητας και ρεψίματος.

Καταλαβαίνω ότι με κοιτάτε τρομαγμένα γιατί νομίζετε ότι κρίνω κάθε εκατοστό της υπαρξής σας. Δεν λέω ότι είναι απόλυτα ψέμα αυτό, αλλά κάποιες φορές κοιτάω κάτι γιατί μου αρέσει. Είναι άδικο να λαμβάνω βλέμματα απέχθειας  όταν σκέφτομαι " Τι ωραία παπούτσια". ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΗ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ!

Είμαι και εγώ άνθρωπος και το " Η φίλη σου γιατί με κοιτάει έτσι", με πονάει. Πολύ. 

Επίσης δεν είμαι αυστηρή, δεν παρεξηγούμαι εύκολα, καταλαβαίνω τα αστεία σας και έχω συναισθήματα. Όχι πολλά, μην το χέσουμε. Αλλά τα βασικά τα καταφέρνω αν είσαι καλός μαζί μου.



Το Resting Bitch Face είναι πραγματικότητα και είναι εδώ!
Είναι μαζί μου εδώ και πολλά χρόνια και αυτός ο ρατσισμός που βιώνω πρέπει να σταματήσει!
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ RBFS!

ΟΥΡΑ ΟΥΡΑ ΟΥΡΑ!




Αυγούστου 31, 2014

ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ, ΕΝΑ ΚΤΕΛ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ.

Γύρισα Bomba Warriors.
Η μαμά είναι πάλι κοντά σας, με ένα ωραίο παραμυθάκι για τις δύσκολες ώρες που δεν έχετε τίποτα να κάνετε.

Ήταν κάποτε μια κοπέλα, πανέμορφη και πανέξυπνη. Ξακουστή για το απαράμιλλο ήθος της. Αγαπητή απ' όλους. Οχτρό δεν είχε.

Και τελοσπάντων για να μην τα πολυλογώ αυτή η κοπέλα ήμουν προφανώς εγώ.
Και είχα πάρει την απόφαση να επιστρέψω σπίτι μου εκ του εξωτικού χωριού της Φοινικούντας. Με το ΚΤΕΛ. Γιατί θα αναρωτιέστε. Γιατί δεν περίμενα λίγο για να φύγω με κάποιο αυτοκίνητο; Εξετάζοντας το από απόσταση, το ίδιο αναρωτιέμαι και εγώ.



Το ΚΤΕΛ για ακόμα μια φορά δεν με άφησε ασυγκίνητη. Το αντίθετο μάλιστα. Αυτό το ιδιόρυθμο, τριτοκοσμικό μέσο πάντα μου προκάλει ένα συντριπτικό μίξ συναισθημάτων και σκέψεων, που μου παίρνει από μια μέρα μέχρι μια βδομάδα, για να χωνέψω και να βάλω σε μια σειρά. Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένη.

Προφανώς δεν μπορείς να κάνεις κανενός είδους κράτηση για να είσαι σίγουρος ότι όταν πας να πάρεις το ένα και μοναδικό ΚΤΕΛ που περνάει από την Μεθώνη στις 8 το πρωι, θα μπορείς να μπεις μέσα. Αντίθετα οφείλεις να πας εκεί και να περιμένεις να δεις την μοίρα να ξετυλίγεται μπροστά στα κουρασμένα μάτια σου. Παρότι για μένα (και όπως πιστευα μεχρι τώρα για τον περισσότερο κόσμο) η 8η πρωινη είναι μια νεκρή ώρα, ιδιαίτερα κατα τους καλοκαιρινούς μήνες, οι Μεθωναίοι έδειχναν να έχουν διαφορετική άποψη. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν και έπιανε ψιλή κουβέντα, σε μια γλώσσα που οι πενιχρές μου γνώσεις με έκαναν να πιστέψω ότι ήταν Ελληνικά.

Ατάκες όπως " Ξύπνησα στις έξι, δεν είχα τι να κάνω. Ήπια έναν καφέ, ήπια κι άλλον ένα, με μια χούφτα χασισάκι όλα περνάνε" και " γαμώ το ξεσταύρι μου με τα κωλόσκυλα καλά κάνουν και τους βάζουν φόλες", χαϊδέυανε τα αγουροξυπνημένα αυτιά μου και σκεφτόμουν πόσο διαφορετικοί άνθρωποι είναι όσοι ζουν μακριά από την Αθήνα. Όχι απαραίτητα καλά ή κακά διαφορετικοί. Απλά παράξενοι. 



Οι άντρες λίγο πολύ, εμφανισιακά τουλάχιστον, παρουσιάζουν μια σειρά κοινών χαρακτηριστικών, με κυρίαρχα τα πολύ πλούσια φρύδια, τα κίτρινα νύχια ποδιών και την διαρκή παραγωγή βλέννας που απέβαλαν απο τον οργανισμό τους υπό μορφή υπερχλέπας, που αν σε βρεί στο κεφάλι σε αφήνει σίγουρα στον τόπο.

Οι γυναίκες από την άλλη, είναι πολύ δύσκολο να χαρακτηριστούν γυναίκες.
Άσπρες ρίζες, λαδωμένα μαλλιά, απώλεια σουτιέν που άφηνε ελεύθερα διάφορα ζευγάρια ιδιαίτερα αλλοπρόσαλλων στηθών και στυλιστικές επιλογές που θα έκαναν και πάσχοντα απο καταράκτη με αχρωματοψία να αναρωτήθει για την φύση των κινήτρων, που οδήγησαν σε αυτούς τους συνδυασμούς.



Με τα πολλά και μια ώρα καθυστέρηση, φύγαμε απο αυτό το χωριό. Και μετά από μόλις 20 λεπτά δρόμου, φτάσαμε σε ένα άλλο χωριό. Στην διαδρομή, εικόνες που θύμιζαν οράματα τρόφημου φρενοκομείου που έχει περάσει πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, πλημμύριζαν το οπτικό μου πεδίο. 
Μια εγγόνη να χτενίζει τις 3 τρίχες που αποτελούσαν τα μαλλιά της γιαγιάς της, στο μπαλκόνι μιας εντελώς ρόζ μονοκατοικίας στην μέση του πουθενά. Μια αγελάδα να βοσκάει μόνη της. Δυο σκύλοι να πηδιούνται μπροστά από ένα οικόπεδο από το οποίο για κάποιον λόγο έβγαιναν καπνοί και διάφοροι ημιμυστήριοι τύποι με αθλητικές παντόφλες και τσιγάρα, που κοιτούσαν το πούλμαν σαν δεινόσαυρο.

Στο επόμενο χωριό που φτάνει το ΚΤΕΛ, μπαίνει πολύς κόσμος και η θέση μου για να φτάσω στην Αθήνα παίζεται κορώνα- γράμματα, καθώς πρέπει να κατέβω από το λεοφωρείο και να τρέξω το "ΕΚΔΟΤΗΡΙΟΝ" για να ξαναβγάλω εισητήριο, αυτη την φορά προς την Αθήνα. 

Ο κοντόχοντρος κύριος, με τα πορτοκαλί κατσαρά νύχια, το τσιγάρο και την μπριγιαντίνη στις θλιβερές μπούκλες του, που αποτέλει τον υπέθυνο του Εκδοτήριου, με ενημερώνει ότι είμαι τυχερή γιατί πρόλαβα το τελευταίο εισητήριο. Μου κόβει, λοιπόν, "το τελευταίο, το τυχερό",  (μην φανταστείτε μέσω υπολογιστή ή με κάποιο σύστημα που να δείχνει πόσες θέσεις είναι κλεισμένες και πόσοι περιμένουν στην Καλαμάτα για να πάνε Αθήνα- με μπλοκάκι) και με στέλνει την ευχή της Παναγίας.

Το εισητήριο μου μου αναθέτει την θέση νούμερο 1. Πίσω από τον οδηγό δηλαδίς. Προφανώς δίνουν τις θέσεις από πίσω προς τα μπρος, σκέφτομαι. Ποιος ξέρει γιατί το κάνουν αυτό. Τελοσπάντων, δυστυχώς έχω διπλανό. Έναν υπέρβαρο γέρο που με ενημερώνει για τις σπουδές όλης του της οικογένειας. Τους γάμους των παιδιών του και τα μόρια που έβγαλε ο εγγονός του στις Πανελλήνιες. Επίσης για τα μόρια της γκόμενας του εγγονού του και για τότε που τους τράβηξε η τηλεόραση γιατί ο εγγονός του βγήκε "πρώτος των πρώτων" και κέρασε 150 ευρώ όλο το καφενείο. Και για τότε που ο διευθυντής του σχολείου του είπε για την εγγονή του ότι δεν είναι καλή στα μαθήματα και συμφωνήσανε και οι δύο ότι δεν πειράζει γιατί θα την παντρέψουνε. Όπως καταλαβαίνετε δεν με ένοιαζε καθόλου και μετά από δύο ώρες μονόλογου μάλλον το πρόσωπο μου σταμάτησε να προσποιείται ευγενικές εκφράσεις και ο γέροντας πήρε το μήνυμα. Aka έβγαλε το σκασμό και με άφησε να κοιμηθώ.



Όταν ξύπνησα ο γέρος είχε αντικαταστάθεί από μια γυναίκα που τσακωνόταν με έναν άλλο παππού, που ισχυριζόταν ότι κάποιος ανάμεσα σε εμένα, την διπλανή μου και τους δύο απέναντι, του έχει πάρει την θέση. 

Τελικά η διπλανή μου υπέκυψε στο ημίτρελο βλέμμα, όλο μανία, του γέρου νο2, μεταφέρθηκε σε μια θέση πιο πίσω και κατ' επέκτασιν με καταδίκασε σε 3 δύσκολες ώρες θυμωμένης παππουδίλας. Κάθε φορά που έκανα οποιαδήποτε προσπάθεια να βολευτώ, με μαχαίρωνε με το βλέμμα του. Όταν δε, είδε ότι έχω τατουάζ πρέπει να άρχισε να προσεύχετε για τα πολύτιμα 2 χρόνια που το απομένουν, καθώς πραγματικά με κοιτούσε σαν να τον απειλούσα με όπλο.



Αυτές οι δύσκολες 5 ώρες μου φάνηκαν σαν αιώνες και η απόκοσμη ιδρωτίλα του τύπου που έκοβε τα εισητήρια και στηριζόταν με ανοιχτές μασχάλες ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου, δεν βοήθησαν σε τίποτα, εκτός από μια ενδεχόμενη ζάλη, αποτέλεσμα της υπερβολικής μπόχας. Όταν τελικά έφτασα, συνειδητοποίησα ότι ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα περίμενα ότι τα ΚΤΕΛ του Κηφισσού θα μπορούσαν ποτέ να δείχνουν τόσο όμορφα.

Οι αγαπημένες μου φίλες ήρθαν και με παρέλαβαν και όταν τελικά ξάπλωσα στο πολυαγαπημένο μου κρεβατάκι, οι παραπάνω εικόνες χαστούκιζαν την συνειδησή μου, μέχρι που τελικά με πήρε ο ύπνος.

Σήμερα όλα είναι καλύτερα. Οι εφιάλτες έχουν σταματήσει και οι γιατροί μου λένε ότι μέσα στην εβδομάδα θα κόψω σιγά σιγά τα χάπια. Καμιά φορά οι σκέψεις επιστρέφουν, αλλά άμα δαγκώσω πολύ δυνατά την γλώσσα μου καταφέρνω να τις αγνοήσω. Νιώθω επιτέλους ξανά ο εαυτός μου.


Ιουλίου 30, 2014

15 Πράγματα που Αγαπώ στο Καλοκαίρι

Είναι βράδυ, ζεσταίνομαι πολύ και δεν θέλω και πιθανότατα δεν μπορώ καν, να κοιμηθώ.

Δεν υπάρχει και λόγος να κοιμηθώ εδώ που τα λέμε.
Δεν έχω απολύτως τίποτα να κάνω αύριο και αυτό είναι απόλυτα χαλαρωτικό.
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να έχεις κάτι να κάνεις αλλά να μην είναι αναγκαστικό και να το μισοθάβεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και στο να μην έχεις πραγματικά και απόλυτα τίποτα να κάνεις.

Και καθώς κάθομαι εδώ, πίνω πολύ νερό και βλέπω φωτογραφίες, σκέφτηκα ότι είμαι πολύ κοντά στο να νιώθω πραγματικά χαρούμενη.

Αγαπώ το Καλοκαίρι. Πολύ το αγαπώ.

Να 15 συγκεκριμένα πράγματα που αγαπώ στο καλοκαίρι.

1) Την μυρωδιά του φιδακίου το βράδυ.

2) Την θερμοκρασία που πέφτει λίγουλακι με το που δύσει ο ήλιος ο ηλιάτορας που ψήνει όλη μέρα.

3) Την αίσθηση του να κάνεις το πρώτο μακροβούτι σε μια κρύα θάλασσα.

4) Το να κάνεις μπάνιο στην θάλασσα και να βγάζεις το μαγιό σου.

5) Τα φρούτα που είναι το μόνο πράγμα που θες να φας γιατί ζεσταίνεσαι πολύ για οτιδήποτε αλλο.

6) Τους ανθρώπους από τα γύρω σπίτια που μαζεύονται και μιλάνε και μπορείς να κάτσεις να ακούς τις συζητήσεις τους.

7) Την ώρα που το βουλώνουν κατά τη μία και απολαμβάνεις την απόλυτη ησυχία.

8) Την νέκρα που σου επιβάλει η ζέστη όλη μέρα.

9) Το συνεχές κανόνισμα διακοπών.

10) Και το συνεχές ξεκανόνισμα μέχρι να καταλήξεις κάπου.

11) Τα λιμάνια

12) Την μυρωδιά του νησιού όταν είσαι σε κάποιον δρόμο του το βράδι.

13) Το φεγγάρι που είναι μεγάλο και καθαρό.

14) Την μέρα που θα βρέξει λίγο και θα μυρίσει παντού βρεγμένο χώμα.

15) Την τελευταία βουτιά της ημέρας στην θάλασσα γύρω στις οχτόμιση, που όταν ανεβαίνεις προς τα πάνω αν ανοίξεις τα μάτια σου, μπορείς να δεις τον ήλιο να πέφτει.

ΕΙΜΑΙ ΜΕΛΟ ΝΤΑΞΕΙ; ΜΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΑΝΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!


Ιουλίου 28, 2014

Τι να ΜΗΝ Διαβάσετε το Καλοκαίρι.

ΗΡΘΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΟΥΙ ΚΟΥΙ ΚΟΥΙ!!

Τελείωσε η εξεταστική!
Δεν διάβασα τίποτα και πέρασα όλα τα μαθήματα που έδωσα.
Lesson Learned: τα καλά δεν κτώνται κόποις, αλλά wifοις.
Με σιχαίνομαι όταν κάνω τέτοια αστεία.

Το καλοκαίρι λοιπόν υπάρχουν κάποια βασικά πράγματα που πρέπει να κάνεις για να τσεκάρεις στην pretentious λίστα σου.
Μερικά από αυτά είναι να μαυρίσεις (σχεδόν τα έχω καταφέρει), να βάψεις τα νύχια σου κάποιο καλοκαιρινό χρώμα (και μετά ξανά και ξανά και ξανά από πάνω γιατι δεν κρατάει το γαμημένο) και να βγάλεις φωτογραφία τα γυαλιστερά, από το λάδι που απλώνεις χωρίς καμία φειδώ, μπούτια σου μπροστά στην θάλασσα ( been there, done that, eat shit).

Πέραν τούτων των, ομολογουμένως πολύ σημαντικών, σταδίων προς την στέψη σου ως summer goddess, υπάρχει και ένα σημαντικότερο: Το βιβλίο.

Ειδικά αν ανήκεις στην δικιά μου συνομοταξία (μισ) ανθρώπων, το βιβλίο ή εν γένει οποιοδήποτε αναγνωσμα σου κρατάει καλή συντροφιά στην ακροθαλασσιά.

Πέρσι ευχαρίστησα τον Θεό για τον John Green που μέσα από την βιβλιογραφία του μου κράτησε συντροφιά καθ' όλο το θέρος.

Φέτος το ένα fail μετά το άλλο έχουν διαδεχθεί τις αναγνωστικές μου επιλογές.
Οπότε για να μάθετε από τα λάθη μου ιδού τι να μην διαβάσετε στην παραλία.

1) Ένα Βιβλίο Πού Είναι Μεγαλύτερο Από το Κεφάλι σου.


Γιατί όταν ( και σας διαβεβαιώ ότι θα) σας πέσει στην μούρη όταν το διαβάζετε, θα πονέσει. Πολύ.

Και επίσης δεν βολεύει γιατί πιάνονται τα χέρια μου.
Και πιάνει και πολύ χώρο στην τσάντα μου, η οποία είναι ήδη υπερχειλισμένη από δυο διαφορετικές πετσέτες, φρούτα, 5 διαφορετικά αντηλιακά και τράπουλες και στραυρόλεξα.

2) Τους Άθλιους


Γιατί υπάρχει λόγος που λέγεται έτσι αυτό το βιβλίο.

Είναι μίζερο και δεν είναι διασκεδαστικό για την παραλαϊα.
Και άντε στην ταινία κάπως παλεύεται που η Αν Χαθαγουέι τα δίνει όλα και σολάρει.

Στο βιβλίο δεν παλεύεται. Κρατήστε το για μια βροχερή Δευτέρα του Φεβρουαρίου που θα έχετε περίοδο.


3) Το τρίτο Μέρος του 50 Shades Of Grey



Γιατί you might as well απλά διαβάσεις περιοδικά με τσόντες.
Ειδικά αν είσαι και στο τρίτο μέρος που έχεις διαβάσει και τα δύο προηγούμενα, είσαι επικυρωμένη pervertου και δεν σώζεσαι με τίποτα.



4) Τα βιβλία της Σχολής.



Γιατί δεν καταλαβαίνεις τίποτα και είναι ώρα να το αποδεχτείς αυτό.

Δεν είναι ελληνικά αυτά που διαβάζεις, είναι κάτι άλλο.
Βάλτα στην βιβλιοθήκη σου και περίμενε τον μορφωμένο που θα θέλεις να εντυπωσιάσεις για να διαβάσεις την περίληψη.

5) Τους στίχους του Tranquilla.

Γιατί κανείς δεν ξέρει τι λέει αυτό το τραγούδι και η μισή χαρά είναι στο χαμένο βλέμμα όλων όταν τελειώνει το ρεφρέν.

Hey hey hey hey hey ven acá
y no pierdas el tiempo
aprovecha el momento y tranquila.
Déjate, llevar echate pa acá
dale vamos allá que llegaron los killa
Trrraaaa tra tranquila
dale baby dale que tu no haces fila
Trrraaaa tra tranquila
dale baby que tu eres la que más domina
Relax, no fuimos al compás
vamos a hacerlo como si fuera gang
ella sabe que tengo la clave
escápate conmigo sólita en la nave
Vámonos manual o en el automático
J to the B tu sabe que yo soy matematico.

Προσπάθησε να το πείς 5 φορές γρήγορα.



6) Τα Ανέκδοτα των Σταυρολέξων.

Ήταν μια ξανθιά μέσα σε ένα λεωφορείο και ήρθε η ώρα να κατέβει στη στάση της. Οπότε φωνάζει στον οδηγό:
- Στάση, καλέ στάση, στάση, φώναζε όλο και πιο δυνατά.
Και ο οδηγός της λέει:
-Πατήστε το κουμπί.
Πατάει η ξανθιά το κουμπί και λέει:
-Τώρα ακούγομαι;



ΙΤΣ ΝΟΤ ΦΑΝΙΙ.



Αυτές ήταν λοιπόν φίλοι οι προτάσεις μου ως το προς τι να μην διαβάσετε το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά.
Αν θέλετε ακούστε με. Αν δεν θέλετε, καλώς.

DONT COME BACK CRYING!


BITCH.



Ιουλίου 04, 2014

ΓΑΜΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Παιδιά ήρθε πάλι αυτή η μαύρη ώρα.
Έχω εξεταστική.
Δεν θέλω να διαβάσω καθόλου.
Αλήθεια.
Δεν κάνω πλάκα, το εννοώ. ΝΤΕΝ ΤΕΛΩ ΑΦΗΚΕΤΕ ΜΕ!

Και βασικά δεν διαβάζω.
Κάνω πολλά άλλα πράγματα όμως.
Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, που θα με κάνουν καλύτερο και πιο gamato άνθρωπο.

1) Αυτό


Το κάνω για πολύ ώρα είναι πολύ καλό και διασκεδαστικό.

2) Αυτό







Αν αναρωτιέστε, αυτό σημαίνει ότι κοιτάω φωτογραφίες με γλυκούλικα ζώα.

3) Μαθαίνω να ραπάρω.


4) Μαθαίνω να βάζω ψεύτικες βλεφαρίδες



5) Πηγαίνω για μπάνιο.

Και φέτο έχω πάρει απόφαση ότι θα μαυρίσω και θα γίνω μπόμπα λατίνα αιαιαιαια

6) Ψωνίζω Πράγματα.

Γενικώς, από μπατονέτες μέχρι απορυπαντικά και από βρακιά μέχρι μπουφάν. Ό,τι χρειαστεί.

7) Βγάζω φωτογραφίες τις γάτες





ΟΙ ΜΟΥΣΕΣ ΜΟΥ Ο ΜΙ ΤΖΙ


 Γράφω Μαλακίες εδώ αντί να διαβάζω.







ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΔΙΑΚΟΠΕΣ.

ΓΑΜΩ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΦΟΡ ΕΒΑ.

ΘΑ ΤΟ ΚΑΨΩ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!

ΦΑΚ ΕΝΤΙΟΥΚΕΙΣΟΝ.

ΜΠΡΙΝΓΚ ΜΠΑΚ ΣΑΜΕΡ.