Ο Μονόλογος μιας Φοιτήτριας- Όλα είναι μάταια, δεν έχω καμία ελπίδα, θέλω να πάω σπίτι μου.

Καλησπέρα, καλησπέρα.

Θα αναρωτιέστε σίγουρα γιατί σας χαιρετώ σαν τον άλλοτε συμπαθή δημοσιογράφο Θεοδωράκη. Δεν γνωρίζω με σιγουριά την απάντηση σε αυτή την ερώτηση, αλλά μπορώ να υποθέσω ότι με έχει επηρρεάσει η σχολή.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είμαι μέσα στην σχολή. Μέσα στο κτίριο. Και δεν νιώθω καλά για αυτό το γεγονός.

Μοιάζω σαν μια παντελώς αντικοινωνική ψωνάρα, χωμένη μέσα στο ipad της, το οποίο παρεπιπτόντως έχει ενοχλητικά μεγάλη οθόνη, ειδικά όταν πρόκειται για τέτοιες περιστάσεις που θέλω να γράψω πολύ κακά πράγματα για ανθρώπους και αντικείμενα που βρίσκονται πολύ κοντά μου.

Τέλος πάντων είμαι παντελώς αντικοινωνική, δεν το αρνούμαι. Αλλά η αιτία είναι ότι απεχθάνομαι βαθιά τα πάντα σε σχέση με αυτή τη σχολή.

Το κακό είναι ότι δεν έχει συμβεί τίποτα μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια που να με κάνει να αλλάξω γνώμη. Αντίθετα, μάλιστα, συμβαίνουν διάφορα πράγματα που εντείνουν αυτή μου την αντιπάθεια με ρυθμούς όμοιους με την αύξηση φαγάδικων που ανοίγουν στην περιοχή του Χαλανδρίου.

Είμαι πλέον αυτό που θα έλεγε κανείς "παλιός" στην αργκώ της σχολής. Είμαι στο τέταρτο έτος. Είμαι στην στιγμή της ζωής μου που έχω φτάσει τα όρια μου σε σχέση με το "εκπαιδευτικό" σύστημα της Ελλάδας και θέλω απλά να τελειώνω με τα διαδικαστικά και να δω επιτέλους τι θα κάνω με αυτή την ρημάδα την ζωή μου.

Πρέπει να δρομολογήσω την επερχόμενη επαγγελματική μου επιτυχία, την κατάκτηση της καρδιάς κάποιου ανέλπιστα ωραίου άνδρα και την συγγραφή του βιβλίου μου με θέμα πως να αποτυγχάνετε σε παντός είδους κοινωνική περίσταση.

Όπως αντιλαμβάνεστε, η σχολή στέκεται σαν ένα ψηλό και αδιαπέραστο εμπόδιο μπροστά στην μελλοντική μου ευδαιμονία και έχω πάρει πλέον απόφαση ότι δεν μπορώ να το καθυστερήσω άλλο.

Πρέπει να πάω, πρέπει να παρακολουθήσω, πρέπει να γίνω ο Pharell Williams της ζωής μου και να μεταμορφώσω κάτι φαινομενικά τραγικό και ατάλαντο (γκουχRobinThickeγκουχ) σε κάτι άξιο λόγου.

Για να μην τα πολυλογώ έκανα την υπέρβαση και παρακολούθησα ορισμένα μαθήματα.

Έχετε κατα νου, ότι σπουδάζω ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΝ ΕΤΕΙ 2015!

Πέραν της γενικότερης ανοργανωσιάς, έλλειψης υποδομών και προσωπικού που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των ελληνικών πανεπιστημίων, το δικό μου τμήμα πάσχει επίσης από κάτι που θα μπορούσα να ονομάσω απλά "έλλειψη". Γενικά. 

Λείπουν διάφορα πράγματα, όπως αμφιθέατρα, κτίριο, χαρτί τουαλέτας, air condition, καθαριότητα, λογική, σκοπός, λόγος ύπαρξης. Υπάρχουν μερικά κενάκια δηλαδίς. Όποιος το έφτιαξε το τμήμα κάτι δεν έκανε καλά, πως να το πω.

Φέτος μέχρι στιγμής έχω μάθει οτι για να μπορέσεις να διατηρήσεις τα λογικά σου όταν

έρχεσαι σε επαφή με όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες και τις παραδόσεις μαθημάτων αυτής της σχολής, είναι απαραίτητο τουλάχιστον ένα εκ των κάτωθι:

1) Χρήση ναρκωτικών

2) Επήρρεια αλκοολ

3) Γαϊδουρινή υπομονή

4) Έλλειψη βασικών αντανακλαστικών αντιδράσεων και λογίκης,

Επίσης χρήσιμο θα ήταν να σας έχει συμβεί κάτι πολύ άσχημο στην ζωή σας, ώστε ό,τι και αν συμβαίνει να μην σας φαίνεται τόσο άσχημο, λόγω του μέτρου σύγκρισης.

Τέλος πάντων επειδή τυχαίνει να μην έχω τίποτα από τα παραπάνω, βρίσκω τον εαυτό μου σε μια διαρκή κατάσταση εκνευρισμού. Αλλά όχι άδικα. Ακούστε με, παρακαλώ, πριν με βάλετε στο τσουβάλι των γκρινιάρηδων φοιτητών που βαριούνται να κουνήσουν τον κώλο τους και απλά κάνουν παρατηρήσεις.

Θα παραθέσω 3 περιστατικά, τα οποία πιστεύω είναι το αποκορύφωμα των όσων έχω

τραβήξει κατά την φοίτηση μου σε αυτό το τμήμα και που δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου.

Αρχικά, το τμήμα μου έχει μόνο ένα εργαστήριο, στο οποίο δηλαδή υπάρχουν υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, με παρουσίες και μικρά τμήματα συκεκριμένων ατόμων. Αυτό το εργαστήριο έχει θέμα τις "σύγχρονες τεχνολογίες". Και τι σημαίνει αυτό;

Ότι επί μιάμιση ώρα κάθε βδομάδα είσαι υποχρεωμένος να παρίστασαι σε ένα "εργαστήριο", να κάθεσαι μπροστά από έναν υπολογιστή ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΣΤΟ WORD, ΣΤΟ EXCEL, ΚΑΙ ΣΤΟ POWERPOINT. 

Ένω, όταν πλέον έχεις γίνει ο βασιλιάς αυτών των δύσκολων και άγνωστων στο ευρύ κοινό προγραμμάτων, μαθαίνεις και πως να φτιάχνεις ένα blog στο Wordpress, γιατί προφανώς, αν ποτέ επιλέξεις να φτιάξεις ένα μπλογκ, θα σου είναι αδύνατο να μπεις στο site και απλά να ακολουθήσεις τις οδηγίες ή να το ψάξεις μόνος σου.

Εν ολίγοις πάς εκεί και σου δίνεται ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΩΡΑ, ήτοι 90 λεπτά, ήτοι 5400

δευτερόλεπτα, για να αλλάξεις γραμματοσειρές, να διαμορφώσεις το διάκενο και να φτιάξεις παραγράφους. Και άμα δεν πας, παίρνεις απουσίες και κόβεσαι! Αντί να υπάρχει ένα ειδικό τμήμα για τα 5(;), 6(;) άτομα που δεν γνωρίζουν πως να γράφουν στο Word, είναι υποχρεωτικό μάθημα,
που είσαι αναγκασμένος να παρακολουθείς!

Στην συνέχεια, στο αγαπημένο παρακλάδι της κόλασης που αποτελεί η σχολή μου, για να πάρεις το πτυχίο σου είσαι αναγκασμένος να παρακολουθήσεις στο τελευταίο έτος, τουλάχιστον 3 σεμιναριακά μαθήματα. 

Στα δύο εξάμηνα του τελευταίου έτους, διατίθενται από την σχολή 6 σεμινάρια στο χειμερινό και 6 σεμινάρια στο εαρινό εξάμηνο τα οποία δέχονται από 25-30 άτομα το καθένα. Δηλαδή είναι διαθέσιμες 180 θέσεις σε κάθε εξάμηνο.

Κρατήστε κατά νου ότι το κάθε έτος έχει γύρω στα 140 παιδιά, συν τους φοιτητές μεγαλύτερων εξαμήνων που προσπαθούν ακόμα να πάρουν πτυχίο. Με απλά μαθηματικά, αν πρέπει σε ένα εξάμηνο να πάρει ο καθένας από εμάς 2 σεμινάρια, μάλλον δεν φτάνουν οι θέσεις.

Ειδικά εφόσον η σχολή μας απαρτίζεται από παρτάκιδες και μαλάκες που παίρνουν 2-3 σεμινάρια για να 'ναι σίγουροι και για να κρατήσουν στο τέλος όποιο έχει τον καλύτερο βαθμό, αφήνοντας ανήμπορους φοιτητές με μηδέν σεμινάρια και μια μακρινή ελπίδα ότι κάποια μέρα θα προλάβουν να δηλώσουν κάποιο, πριν εξαντληθούν οι θέσεις.

Στο πλαίσιο αυτού του παραλογισμού, εννοείται ότι οι δηλώσεις των θέσεων δεν γίνονται διαδικτυακά ή με κάποιον ανθρώπινο τρόπο, αλλά αναγκάζοντας τους φοιτητές να κατέβουν μέχρι το κέντρο της Αθήνας απλά για να πάνε σε ένα γραφείο, να πουν ότι θέλουν να παρακολουθήσουν το τάδε σεμινάριο και να ξαναφύγουν. 

Πέραν αυτού, δίνονται περίπου 4 ώρες διορία, σε μία μέρα για να δηλωθούν οι 30 αυτές θέσεις, οι οποίες εξαντλούνται φυσικά σαν φρέσκα ψωμάκια ή σαν εισιτήρια για συναυλία των One Direction.

Κάπως έτσι λοιπόν κατέβηκα μέχρι την οδό Σοφοκλέους, μια μέρα στην οποία είχα διορία από τις 10 μέχρι τις 2 το μεσημέρι για να δηλώσω ένα σεμινάριο, και όταν έφτασα στις 11:30, δεν υπήρχε καν άνθρωπος μέσα στο γραφείο για να με ενημερώσει ότι δυστυχώς επουλέψαμε.

Τέλος, πάντα υπάρχει ένας κάπως καλόκαρδος καθηγητής, ο οποίος συνήθως διδάσκει το τελευταίο σεμινάριο της εβδομάδας και στο οποίο καταλήγουν όλοι οι επαίτες των σεμιναρίων, σαν μια απέλπιδη προσπάθεια θέασης πτυχίου στον ορίζοντα. 

Αυτός ο καθηγητής, συνήθως ερχόμενος αντιμέτωπος με ορδές θυμωμένων φοιτητών αναγκάζεται να δεχθεί περισσότερους από τα άλλα σεμινάρια. Έτσι και έγινε και με το σεμινάριο που παρακολουθώ αυτό το εξάμηνο. Μόνο που δεν μιλάμε για 50 αντί για 30. Μιλάμε για 80 αντί για 30 φοιτητές.

Το σεμινάριο, έχει τίτλο Ψηφιακή Αφήγηση. Τι φαντάζεστε όταν ακούτε αυτό τον τίτλο; Ε, όχι αυτό, το αντίθετο.

Ουσιαστικά πρόκειται για ένα μάθημα στο οποίο μαθαίνεις πως να κάνεις κιτς slideshow με μελό μουσική υπόκρουση και άσχημες φωτογραφίες κατεβασμένες από το Google, οι οποίες θεωρητικά πρέπει να λένε μια ιστορία.

Επίσης όλα αυτά τα κάνουμε χρησιμοποιώντας το υπερσύγχρονο πρόγραμμα Windows Movie Maker το οποίο παρέχει δυνατότητες αξεπέραστης αισθητικής, όπως το φίλτρο σέπια και η μετάβαση που μοιάζει σαν να αλλάζεις σελίδα σε βιβλίο.

Σήμερα στο σεμινάριο αυτό, το οποίο πραγματικά παρακάλεσα για να παρακολουθήσω, μάθαμε ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΘΗΚΕΥΟΥΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ GOOGLE ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

^
Ακτουαλ Καθηγήτρια.

Και αυτά που σας περιγράφω είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, με καθηγήτρια που είναι πραγματικά η ανθρώπινη βερσιόν της γραμματέως από το Μπαμπούλας ΑΕ και της οποίας τα ντεσιμπέλ αγγίζουν στην καλύτερη περίπτωση τον ψίθυρο κωφάλαλου με αμυγδαλίτιδα και η άρθρωση της είναι ένα τσακ καλύτερη από αυτή του Κατμαν. Με μαθήμα που απαιτεί την απομνημόνευση του συνταγματικού δικαίου, ενώ συγχρόνως υπάρχει μάθημα στο οποίο έγινε πραγματικά η ερώτηση "καλά όλα τα καλλιτεχνικά, αλλά στενοχώρια υπάρχει; Είσαι έτοιμος να στενοχωρηθείς;". Με καρέκλες που κάθεσαι και πέφτουν και με τεχνολογικές υποδομές εφάμηλες σχολείου για κορίτσια στην Ουγκάντα.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ, ΕΝΙΣΤΑΜΑΙ ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΠΤΥΧΙΟ!