ΕΧΩ ΠΟΛΛΑ ΝΕΥΡΑ.

Ρε, έχω πάρα πολλά νεύρα.
Ειλικρινά, πάρα πολλά.
Και κάθε λέξη που γράφω με κάνει να έχω περισσότερα.
Γιατί γράφω με αυτό το γαμημένο διαστημικό πληκτρολόγιο που είναι φτιαγμένο για νοητικά ανώτερα του ανθρώπινου είδους άτομα, που μπορούν να το διαχειριστούν.

ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΧΩΡΙΣΜΕΝΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ!
ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΗ ΝΑ ΚΟΙΤΑΩ ΚΑΤΩ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΓΡΑΦΩ ΟΤΙ ΝΑ ΝΑΙ.
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ.

ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΕΡΓΟΝΟΜΙΚΟ!!!!!!!!!!!!

Και γιατί γράφω με αυτόν τον απότοκο του Σατανά;;; γιατι;;;;;;;

Γιατί προσπάθησα να καθαρίσω το πληκτρολογιο μου με οινοπνευμα, γιατί ήταν βρώμικο και η μαμά μου με έβριζε. Αλλά το λαπτοπ δεν έκλεισε όπως του ζήτησα να κάνει, αλλά αποφάσισε να κάνει κάποιου είδους εκατοστή χιλιοστή πέμπτη ενημέρωση των ηλιθιόwindows, που ετσι κι αλλιώς δεν έχει αποτέλεσμα γιατί είναι το χειρότερο λογισμικό που είχα ποτέ και πάει πιο αργά και απ τον θάνατο, και επειδή δεν έκλεισε η μαλακία, έσταξε οινόπνευμα μέσα στα πλήκτρα και βραχυκύκλωσαν και μετά έγραφαν ότι ήθελαν, αλλά σε βαθμό που δεν γινόταν να τα χρησιμοποιήσω.

Και επίσης χάλασε και το mousepad μαζί. Οπότε τώρα έχω ένα πληκτρολόγιο που μου έδωσαν από εκεί που θα μου φτιάξουν το λαπτοπ. ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ! Και επίσης περιμένω εδώ και έναν μήνα να έρθει το ανταλλάκτικο του πληκτρολόγιου, αλλά επείδη 1) Καπιταλ ΓΑΜΗΜΕΝΑ Κοντρόλς και 2) ΕΙΜΑΙ ΦΤΩΧΗ, το έχω παραγγείλει από κάπου, που μάλλον θα μου στείλουν σε ένα κουτί την φωτογραφία ενός ανταλλακτικού.

Επίσης λόγω του βραχυκυκλώματος, ανα τακτά διαστήματα το mousepad κάνει μόνο του δεξί κλικ συνεχόμενα. Πριν απο ένα δευτερόλεπτο έκανε δεξί κλικ και καθώς έγραφα πάτησα και κάτι άλλο που προφανώς φτιάχνει έναν συνδυασμό που σημαίνει delete, και σβήστηκαν όλα.

Επίσης το λαπτοπ μου τον παίρνει πανηγυρικά γενικώς.

Ανοίγω το Mozilla και κρασάρει κάθε- φορά- που- κάνω- κλικ. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ.
ΚΟΛΑΕΙ. ΚΛΙΚ ΚΑΙ ΚΟΛΛΗΜΑ!
Προσπαθώ να στείλω 15 κωλοφωτογραφίες από το λαπτοπ στο ipad και το παλεύω τρία τέταρτα.

Έχω τόσα νεύρα που τρέμουν τα χέρια μου (3 δεξιά κλίκ) ΜΑ ΤΟΝ ΘΕΟ.

Επίσης χθές επεσε το κινητό μου κάτω. Δεν έσπασε, αλλά δεν το λες και καλά. Ας πούμε απλά ότι για να βγάλω φωτογραφία πρέπει να κάνω κάποιου είδους deal  με τον ΔΙΑΟΛΟ!

Ακόμα, τόοοοοοοοοοοοσα χρόνια στην ζωή μου ξύπναγα ΑΡΓΑ! ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΑ! ΕΒΓΑΙΝΑ ΕΞΩ!

ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ!!!!
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΞΥΠΝΑΩ ΣΤΙΣ 8 ΚΑΙ ΜΙΣΗ! Αντιλαμβάνεστε για ποια ώρα μιλάω;;;;
Οκτώ και μισή ώρα, το πρωί. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ!

Και αυτό συμπεριλαμβάνει τα Σάββατα και τις ΚΥΡΙΑΚΕΣ!

Έχετε προσπαθήσει ποτέ να βγείτε στις 12 η ώρα, όταν είστε ξύπνιοι από τις 8:30;

Έγω έχω. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!

Όταν φτάσει 12 η ώρα, όποτε οι αγαπημένοι μου φίλοι θέλουν να βγούν, εγώ είμαι ήδη 16 ώρες ξύπνια. Έχω βαρεθεί, εχω ξεβαρεθεί, έχω ξαναβαρεθεί και έχω νυστάξει 3 φορές μέχρι τότε.


ΠΑΛΙ ΚΑΝΕΙ ΔΕΞΙ ΚΛΙΚ ΘΑ ΤΟ ΣΠΑΣΩ ΡΕ ΘΑ ΤΟ ΣΠΑΣΩ
\μολις του εδωσα μια πολυ δυνατη μπουνια δεν αντεξα


Δεν τους κατηγορώ που θέλουν να βγουν αργά. Αμα εχεις ξυπνησει μετα τις 12, ή εστω κοντα σε αυτή την ονειρεμένη δια εμέ ώρα. Αμά έχεις κάνει κάτι. Άμα έχεις θέληση για ζωή, ενέργεια, κάτι που να σε κάνει να κουνιέσαι τελος πάντων, θα βγεις. ΑΜΑ ΕΙΣΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ 10!

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ ΑΥΤΗ ΡΕ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Πάω να κάνω μοντάζ ένα βίντεο, κρασαρει το Premiere.
ΠΑΩ ΝΑ ΣΤΕΓΝΩΣΩ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ, πέφτει κάτω το πιστολάκι, σπάει, κάνει σαν τουρμπίνα από πυραυλάκατο τώρα.

Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Τρέμουν τα χέρια μου. Φοράω όλη μέρα ρόμπες. Το δωμάτιο μου είναι κώλος αλλά δεν θέλω να το φτιάξω.

Ο κόσμος με μισεί. Κάποιος μου έριξε κατάρα. Δεν νιώθω καλά.

Δεν είναι καθόλου χιουμοριστικό το κείμενο, αλήθεια, καταρρέω.

Τα κόμματα από πάνω δεν ήθελα να τα βάλω. Μετά από κάθε λέξη ήθελα να βάλω τελεία. ΑΛΛΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟ ΕΒΑΖΑ ΚΟΜΜΑΤΑ. (δεξί κλικ). Οπότε έγραφα κι άλλο.

Και ξέρετε και τι άλλο;;;; Επίσης έχουν χαλάσει τα ηχεία μου.
Επίσης έφαγα τα νύχια μου.

Αφήστε και το άλλο, είμαι 22 χρονών.
22!! ΓΕΡΝΑΩ.
Και ακόμα το πρόβλημα μου είναι ότι μια εκ των 3 γατιών μου, κλάνει πολύ άσχημα και φοβάμαι ότι ίσως να έχει κάποια ανίατη ασθένεια.

Προχθές έφτιαξα γίγαντες. Τους έκανα πολύ καλούς. Δεν γίνεται αυτό να ήταν το highlight της μέρας μου, καταλαβαίνετε;;;

Αχ, θέλει κανείς μήπως να κάνουμε παρέα; Άμα ξυπνάτε νωρίς στείλτε μου μύνημα. ΒΑΣΙΚΑ ΜΗΝ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΕΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΛΟΓΙΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΩ!!!!!

Ναι δεν γράφεται έτσι το μήνυμα, αλλά δεν μπαίνω στην διαδικασία να πάω να το διορθώσω.
Έτσι το γραψα, έτσι θα μείνει τώρα. (δεξί κλικ).

Η Μπόμπα και η Τεχνολογία- Μια Σχέση Μίσους και Πάθους.

Ρε παιδιά, έχετε σκεφτεί ποτέ σε τι εποχή ζούμε;;

Εγώ μέχρι σήμερα το μεσημέρι δεν το σκεφτόμουν, μέχρις ότου, μέσα στην θαλπωρή της τουαλέτας μου, η τεχνολογία με έφτασε. Ή μάλλον με τάραξε. Τέλος πάντων, διάβαζα ένα περιοδικό, as you do όταν βρίσκεσαι στο "θρόνο", και είδα την Emma την Stone, με ένα φουστάνι χάρμα, σε ένα περιοδικό.

Και παιδιά, σε κανονικό περιοδικό, με σελίδες, από χαρτί, ξέρετε αυτό το παλιομοδίτικο, με τα συρραπτικά στη ράχη, προσπάθησα να κάνω LIKE!!! Έκανα double tap. Σε χαρτί.

Νοητικής καθυστέρησης και αποχαύνωσης από I-pad, γωνία.

Είναι δυνατόν ρε μαλάκες;;;;!!!!1

Και να ταν μόνο αυτό;

Όχι, πείτε μου και σεις αν είμαι μόνη.

Πλέον για να δω ταινία στην τηλεόραση, θέλω να έχω συγχρόνως μαζί μου το ipad για να χαζεύω στο Instagram κώλους και φαγητά και το κινητό μου για να μιλάω στο Facebook.

Και δεν είμαι καν καμία ακραία κολλημένη με τα social media. Δεν έχω followers και οι φωτογραφίες που ανεβάζω είναι κυρίως οι καρποί των γαστρονομικών μου ανωμαλιών και οι γάτες μου. Δεν τσεκάρω πόσα like έχω, δεν είμαι κολλημένη με κανέναν για να τον stalkαρω. Κυριολεκτικά μπαίνω στο instagram, βλέπω κώλους και κάνω tag τους φίλους μου για να τους δουν και αυτοί.

Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ μόνο σε ένα πράγμα για πολλή ώρα εκτός αν αυτό είναι το γράψιμο και είμαι σε mood, ή αν η ταινία είναι πολύ, ΠΟΛΥ καλή. Διαφορετικά βαριέμαι.

Και σα να μην έφτανε η προσωπική μου κρίση προσωπικότητας. Σα να μην έφτανε που μπήκα σε βαθιά περισυλλογή σκεπτόμενη αν θα ξαναδιαβάσω ποτέ ολόκληρο βιβλίο αν δεν είναι συνταγών, ή ολόκληρο κείμενο αν ξεπερνάει τις 500 λέξεις. Σα να μην έφτανε που φοβούμαι πολύ ότι οι μέρες που βλέπω απερίσπαστη ταινίες έχουν φτάσει στο τέλος τους, ήρθε και η άλλη η Essena O' Neill, και είπε μερικά πράγματα που σκεφτόμουν και γω.

Άμα δεν ξέρετε ποια είναι αυτή, είναι αυτό το "Αυστραλιανό μοντέλο με τους χιλιάδες followers που παραιτήθηκε από τα social media και τους ξεσκέπασε όλους". Αυτή που λέτε, εγώ την έβλεπα περιστασιακά στο Youtube, γιατί ήταν μια όμορφη κοπέλα και προμόταρε έναν πολύ straight edge και seemingly εντυπωσιακά ευχάριστο τρόπο ζωής, με μπόλικα φρούτα, τρέξιμο και ηλιόλιουστα πρωινά με όμορφα αγόρια και άσπρες λινές κουρτίνες που ανέμιζαν στον γαλάζιο ουρανό της Αυστραλίας.

Ε όπως καταλαβαίνετε όταν είδα ότι όλα αυτά ήταν ένα μεγάλο ψέμα, αρχικά μου ήρθε ένας ντουβρουτζάς. Γιατί θα μου πεις, τι σου ήταν αυτή;;

Εγώ γενικά, όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι, όταν βλέπουμε κάποιους έτσι τέλειους κώλους κοιλιακούς ανθρώπους στα ίντερνετς σκεπτόμαστε ντροπιασμένοι: "Εγώ γιατί δεν μπορώ να τρώω μόνο ανανά και να μαι τόσο χαρούμενη"; "Εγώ γιατί δεν μπορώ να ξυπνάω στις 6 το πρωί και να διατυμπανίζω ότι είναι η καλυτερη απόφαση της ζωής μου, μετά το να ξεκινήσω (για το καλό όλων μας) να ξυρίζω και την πίσω μεριά της γάμπας μου"; (Μη γελάτε, δεν ήταν εννοούμενο, αν δεν το βλέπω εγώ νομίζω ότι δεν το βλέπουν και οι άλλοι).

Οπότε έρχετε αυτή η νεαρά, μια ωραία πρωΐα και σου λέει: "Όλα είναι ένα ψέμα, είμαι δυστυχισμένη, ό,τι σου έχω πει μέχρι τώρα είναι μούφες και τα παρατάω όλα γιατί το μόνο που μπορώ να σκεφτώ από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που κοιμάμαι, είναι πόσα like και πόσους followers εχω".

Διάφορα πράγματα προκύπτουν από ετούτη την απόφαση της ξανθομαλλούσας μοντέλας.

Αρχικά συμφωνώ απόλυτα με την απόφαση της, την θεωρώ πολύ ώριμη και τα λοιπά ,διότι μου φαίνεται απόλυτα λογικό να τρελένεσαι όταν το μόνο που πουλάς και το μόνο που απασχολεί τους "χιλιάδες followers" σου είναι το αν έχεις flat κοιλιά και αν πήρες ένα ή δύο κιλά.

Είναι λογικό να σου ψιλοστρίβει όταν είσαι συνεχώς σε μάχη με άλλες 150 ίδιες κοπέλες με ίδιους followers, με ίδια μαλλιά, με ίδια φίλτρα στις ίδιες μινιμαλιστικές φωτογραφίες και συνειδητοποιείς ότι όσο γρήγορα σε πληρώνουν για να κρατάς μια κούπα με τσάι, τόσο γρήγορα θα σταματήσουν να το κάνουν σε σένα και θα το κάνουν σε μια άλλη και μετά δεν θα έχεις πια δουλειά και θα είσαι φτωχή (και ξέρεις πόσο κάνουν τα αβοκάντα και οι παπάγιες;;;;).

Βέβαια συχρόνως σκέφτομαι και πόσο αρωστημένο είναι που κάποιος μπορεί σε πρώτη φάση να βγάλει τόσα λεφτά, επειδή έχει ωραίο σώμα, και πόσο με τόσα ψέματα, πείθει άλλες, ακόμα πιο χαζές από μένα, ότι όλα αυτά είναι αληθινά και ότι αυτές είναι τα απόλυτα πρότυπα και μετά παθιάζονται μαζί τους και παθαίνουν νευρική ανορεξία και τα λοιπά.

Έτσι λοιπόν, σκέφτηκα κι όλας πόσες άλλες από αυτές τις φαινομενικά τέλειες ξανθές vegan, μονίμως καταχαρούμενες κοπέλες που βλέπω στο ίντερνετ και που σταθερά με κάνουν να σκέφτομαι πόσο σάπια είμαι, είναι αντίστοιχα ψεύτικες. Και μετά γενικά πόσο κάθε ένας από όλους αυτούς τους ίντερνετ famous τύπους δείχνει ότι θέλει στο κοινό του και πόσο μπορεί να είναι ένας μπίχλας μαλάκας που βρωμάνε οι μασχάλες του, πίσω από την κάμερα.
Τέλος πάντων, επήλθε κάποιου είδους κάθαρσις, κατάλαβα ότι δεν πρέπει να πολύασχολούμαι με αυτούς τους online stars και νοητικά συνεχάριν την κοπέλα.

Στην συνέχεια βέβαια, έμαθα ότι αυτή, για να υποστηρίξει την διαδικτυακή απόταξη της σαπίλας που χαρακτηρίζει τα social media, ξεκίνησε μια online καμπάνια (νόμιζα οτί σιχαίνεται πλεον το διαδίκτυο...;), στην οποία μπορείς να προσφέρεις λεφτά για να την στηρίξεις, γιατί τώρα που δεν διαφημίζει πια βρακιά και αποτοξινωτικούς χυμούς, δεν έχει λεφτάκια για να πληρώσει το loft που συντηρούσε στο Sydney. Poor poor girl κλαψ λυγμ.

Και όλα αυτά τα πράγματα τα σκέφτηκα γιατί μια 19χρονη από την Αυστραλία, ήταν σε κάποια φάση της ζωής της πιο πλούσια από την μέση αστική οικογένεια στην Ελλάδα, επειδή έχει ωραία μαλλιά και ωραία πόδια.

Οπότε καταλάβατε αυτό που σας λέω με την εποχή;;

Δηλαδή φανταστείτε ότι εγώ φρικάρω, που στην 6η Δημοτικού είχα Motorola κινητό με πορτάκι και πολυφωνικούς ήχους ΚΑΙ υπέρθυρες.

Σκεφτείτε λίγο τον παππού μου -που είναι ιδιάζουσα περίπτωση βέβαια, δεν ψαρώνει από αυτά τα διαδικτυακά γιατί έχει και Facebook, αλλά ας το πούμε στερεοτυπικά- που θα δεί ειδήσεις και μέσα σε όλα θα υπάρχει θέμα για αυτήν ή για το hashtag #irunmarathon.

Πόσο γαμημένα τρομακτικό παίζει να είναι αυτό;; Ή πόσο παράξενο.

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά η τεχνολογία ξαφνικά με έχει συναρπάσει.

Ξεκινάω να βλέπω ένα βίντεο στο Youtube σε άλλον υπολογιστή, εκτός σπιτιού και μετά γυρνάω σπίτι, πάω να δω το υπόλοιπο στο ipad, και το ipad ξέρει που είχα μείνει και μου ξεκινάει το video από εκεί που το άφησα.

Απίστευτο;;
Τι σου είναι αυτά τα μαραφέτια τελικά...

Σημάδια ότι η Αεργία σου Έχει Φάει τη Ζωή.

Δεν ξέρω αν έχετε υπ' όψιν σας, αγαπημένα μου Bomba Warriors, εκείνο το μάθημα, που διδαχθήκαμε γύρω στη 1η Γυμνασίου και κατά το οποίο, το προσφιλές Ελληνικό παιδαγωγικό σύστημα, μας έμαθε την διάκριση ανάμεσα στον Άνεργο και τον Άεργο.

Άνεργος, σου λέει, είναι αυτός που εργαζόταν προηγουμένως, προσπαθεί να βρει δουλειά, αλλά δεν μπορεί.

Άεργος από την άλλη, είναι αυτός που δεν εργάζεται και το κάνει απο επιλογή.

Η δικιά μου περίπτωση είναι ως συνήθως κάπου στη μέση.
Δηλαδή, έχω δουλέψει στο παρελθόν.
Άλλες φορες με επιτυχία, τις περισσότερες με παταγώδη αποτυχία (θα επιστρέψω σε αυτό).
Αλλά σίγουρα έχω δουλέψει.

Επίσης ψάχνω δουλειά.

Συγχρόνως βέβαια, δεν είμαι και διατεθημένη να κάνω ότιδηποτε απλά για να βρω μια δουλειά. Οπότε το λες και επιλογή το γεγονός, ότι δεν δουλέυω αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αλλά κάθομαι και γράφω αυτό το πράγμα.

Έχει περάσει κάμποσος καιρός από την τελευταία μου δουλειά, που διηρκεσε πάνω από 2 μέρες.
Και το φετινό μου πλάνο, είχε σε περίοπτη θέση την απόκτηση μιας θέσης που:
1) Να μου αρέσει
2) ΝΑ ΜΕ ΠΛΗΡΩΝΕΙ
3) Να προσφέρει κάτι στο μελλοντικό μου βιογραφικό.

Θα μου πεις, όλοι αυτό ψάχνουν σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή.
Ε, μαζί με όλους και εγώ, απλά όπως όλοι ξέρουμε είμαι boarderline ψυχωτική όσον αφορά δύο πράγματα:
Την κριτική προς τον εαυτό μου και
Την αποτυχία του να ολοκληρώνονται κατα γράμμα τα πλάνα μου.

Οπότε κάθε μέρα που περνάει και δεν έχω δουλειά, είναι μια μέρα υποβόσκουσας κρίσης πανικού.

Ο λόγος που ήθελα διακαώς εφέτο να δοκιμάσω το ροδαλό και άβγαλτο κορμί μου στη φάμπρικα, είναι παραπάνω από ένας.

Αρχικά, θεωρώ πως οι ώρες που περνάω, λόγω έλλειψης κάποιου εξωτερικού ενδιαφέροντος, εντός σπιτιού και συγκεκριμένα εντός του δωματίου μου, έχουν αρχίσει να αγγίζουν τα όρια του εγκλεισμού.

Δευτερευόντως, έφτασα με τούτα και με κείνα στο να χρωστάω λίγα μαθήματα για την απόκτηση του πτυχίου μου, γεγονός που ανακυρρήσει μια νέα περίοδο φρικαρισμάτων στην ζωή μου, αυτών που θα σχετίζονται με το ότι πρεπει να βρω την κλιση μου και να γίνω καριερίστα και πλούσια.

Και τωρα που είπα πλούσια, δεν είμαι καθόλου αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οπότε κάτι έπρεπε να γίνει και για αυτό.

Έτσι λοιπόν που λέτε αγαπημένα μου παιδιά, επειδή η Μπόμπα όταν μιλάει δεν κλάνει, βγήκα δειλά δειλά, μετά το πέρας του θερινού μου yolαρίσματος, να βρω κάποιον, ομολογουμένως τυχερό, στον οποίο θα προσέφερα το αστείρευτο κασέ ταλέντων μου, προς κάποιο ποσό που θα με συντηρεί.

Φτάνω λοιπόν στην χειρότερη επαγγελματική εμπειρία που ανέφερα πιο πάνω.

Ε λοιπόν, μετά την πρώτη χλαπάτσα που έφαγα στη μούρη, όταν για λίγο νόμισα ότι βρήκα την δουλειά των ονείρων μου, και όλα για μια φορά πήγαιναν υπέροχα και θα πήγαινα καθημερινά στην Αγία Παρασκεύη για να μαγειρεύω με "γνωστό τηλεοπτικό σεφ",αλλά δεν έγινε ποτέ, όπως κάθε ώριμος ψυχολογικά άνθρωπος που ξέρει να διαχειρίζεται την απογοήτευση, δέχτηκα την πρώτη δουλειά που βρέθηκε στο διάβα μου.

Αυτή η δουλειά, ή αλλιώς κατάρα του Θεού στον άνθρωπο, ήταν η δουλεία 8ωρης πωλήτριας, σε ελληνικό, υπερβολικά υπερτιμημένο κατάστημα ρούχων στο Mall.

Έχοντας ξαναδουλέψει στο Mall, θα έπρεπε να έχω βάλει μυαλό.
Έχοντας δε ξαναδουλέψει ως πωλήτρια στο Mall, θα έπρεπε να έχω σταματήσει να ψωνίζω. Έχοντας τρε, ξαναδουλέψει ως 4ωρη πωλήτρια στο Mall, και έχοντας σιχτιρίσει πιο πολλές φορές απ όσες μπορεί να φαντασεί ο νους, θα έπρεπε να μην έχω δεχτεί ποτέ αυτή τη δουλειά.

Συμπληρωματικά με όλα τα αρνητικά αυτής της δουλειάς, που θα αναφέρω σε λίγο, ο μισθός για το κυριολεκτικό μπουρλώτο της καθημερινότητας σου, άγγιζε το ποσό των 410 ευρώ.

410 ευρώ για να μπαίνεις σε ένα ανήλιαγο τεράστιο τσιμεντένιο κουτί και να βγαίνεις μετά από 8 ώρες ανελέητης και επίπονα βαρετής ορθοστασίας, βράδυ, να γυρίσεις πτώμα σπίτι σου και να το επαναλλάβεις την επόμενη.

Δεν είχα ξαναδουλέψει ποτέ μου 8ωρο. Δεν είχα αντιληφθεί ποτέ τι σημαίνει να μην μπορεις να κάνεις τί-πο-τα άλλο στην μέρα σου, γιατι δουλέυεις. Και πραγματικά αναρωτήθηκα πως ζουν αυτές οι γυναίκες που το έκαναν αυτό πολλά χρόνια πριν από μένα, και που είναι η δουλειά τους μέχρι και σήμερα που ήταν 40 και 50 χρονών και που θα συνεχίσουν να την κάνουν μέχρι να βγούν στη σύνταξη.

Για να λέμε τα πράγματα με το ονομά τους, αντικειμενικά δεν είμαι φτιαγμένη για την καριέρα της πωλητριας.
Ειδικά με τον τρόπο που αυτό εννοείτο στο συγκεκριμένο κατάστημα, όπου έπρεπε να πάρεις την πελάτισσα παραμάσχαλα από την ώρα που μπαίνει στο μαγαζί και να την κάνεις να αγοράσει όσα πιο πολλά πράγματα μπορείς, λέγοντας γλειώδεις παπαριές όπως: "Αυτό είναι ΘΕΙΚΟ" ή "Αυτό το κομμάτι ΜΟΥ φεύγει παρα πολύ γρήγορα, πάρτε το τώρα που το βρήκατε".

-Να προσθέσω εδώ ότι αυτό είναι μεγάλο ψέμα, γιατί όπως παρατήρησα όταν συνειδητοποίησα ότι πρέπει να συναναστραφω τόσο στενά με τόσους ανθρώπους, φρίκαρα και ζήτησα να με βάλουν στην αποθήκη, όπου μπορεί να ρίσκαρα την ζωή μου, ανεβασμένη σε σκάλες 3 μέτρων προσπαθόντας να στιβάξω 100 μπουφαν, αλλά αν μη τι άλλο ήμουν μόνη μου και δεν έπρεπε να μιλήσω σε κανέναν, κάθε πράγμα που λένε ότι φεύγει πάρα πολύ γρήγορα, υπάρχει σε 45 αντίτυπα λίγα μέτρα πιο κεί.-

Aaanyway, πέραν αυτών, ο χώρος που άφηνες τα πράγματα σου και το φαγητό σου, ντούμπλαρε σαν τουαλέτα. Δηλαδή ναι, εκεί που άφηνες το μπουφάν σου, λίγο να σου ξέφευγε το μανίκι, τσούπ σου πέφτε μέσα στη λεκάνη. Και επίσης τα ρούχα ήταν τόσο τραγικά, ακριβά και κιτς που ακόμα και αν προσπαθούσα, δεν θα μπορούσα ποτέ να αναγκάσω άνθρωπο να τα αγοράσει.

Να σημειώσω εδώ, ότι όταν σε στιγμές καγκουρογκλαμουριάς πέρσι την Πρωτοχρονιά αγόρασα ένα φόρεμα από εκεί, η τωρινή μου υπεύθυνη είχε φτάσει στο αποτρόπαιο σημείο να μου πει ότι έχω "Ωραία και μακριά πόδια" για να με πείσει να το αγοράσω.

Είμαι 1,55 και αν είναι να πεις κάτι για τα πόδια μου είναι ότι είναι μονίμως καλυμμένα με αγνώστου προελεύσεως μελανιές. Σίγουρα δεν είναι ούτε ωραία, ούτε ψηλά, ψεύτρα κατσαρίδα!

Τι έχει να κάνει λοιπόν, η αεργία με όλα αυτά;;

Παιδιά, κατάλαβα ότι όταν έχεις τόσο καιρό να συναναστραφείς με ανθρώπους σε καθημερινή βάση, χάνεις την ικανότητα σου να το κάνεις. Και ειδικά αν ξεκινάς με μια δυσλειτουργική βάση, η συναναστροφή καταλλήγει να μοιάζει τρομαχτική.

Η ανάγκη αυτής της δουλειάς να επικοινωνώ καθημερινά, τόσο πολύ, με τόσο κόσμο, να πουλάω πράγματα, να έχω στόχο πωλήσεων και όλα αυτά, με φρίκαραν σε τόσο ακραίο βαθμό που έπαθα τις χειρότερες κρίσεις πανικού της ζωής μου. Ανέβασα 39 πυρετό. Δεν μπορούσα να φάω (δηλαδή, για να μην μπορώ να φάω, νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι σε τι κατάσταση βρισκόμουν).

Γενικώς τρομοκρατήθηκα. Και ήταν ειλικρινής ο φόβος μου γιατι πραγματικά βγαίνω ελάχιστα από το δωμάτιο μου, ελλείψει κάτι που να με κάνει να θέλω να βγω και έχω ξεχάσει να φέρομαι.

Και όσο περνάει ο καιρός τόσο μένω εδω μέσα και όλο και πιο δύσκολο είναι να με κάνει κάτι να παρω την απόφαση να βγω έξω.



Και με τούτα και με κείνα παιδιά, οι σημαντικότερες προβληματικές της μέρας μου, έχουν καταλλήξει να είναι αν έβαλα πολύ σκόρδο στο φαί (στις περισσότερες περιπτώσεις η απάντηση είναι ναι), τι θα μαγειρέψω το μεσημέρι και αν θα δω πρώτα τα νέα επεισόδια των σειρών μου ή τα βίντεο των subscription μου στο Youtube.

Τις προάλλες σηκώθηκα 7,5 το πρωί, είδα πρωινάδικα, γιατί ξεκίνησε του Mega και ήθελα να δω τι θα πει ο Λιάγκας και πως είναι οι καινούργιοι, και έφτιαξα brownies στις 11 η ώρα το πρωί.

ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΖΩΗ ΑΥΤΗ; ΟΧΙ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ!

Στα θετικά της υπόθεσης, μπορώ με σιγουριά να πω ότι δεν θα ξαναεργαστώ ως πωλήτρια.
Επίσης μετά από το όλο σοκ της φάσης, έκανα ένα restart και ψιλοξεκόλλησα από το σπίτι μου και βγήκα αρκετά έξω.
Ε και εν τέλει, το έβαλα στόχο να βρω κάτι της προκοπής να κάνω για να μην ξαναχρειαστεί να μπω σε αυτή τη διαδικασία.

Αλλά να σκέφτομαι αν έβαλα πολύ σκόρδο στο φαί;;;!! 

Ε όχι ρε πούστη μου.

ΤΟ ΣΚΟΡΔΟ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ! ΑΜΑ ΤΡΩΓΑΜΕ ΟΛΟΙ ΣΚΟΡΔΟ ΔΕΝ ΘΑ ΜΥΡΙΖΕ ΚΑΝΕΙΣ.

Motivational Food For Thought.

ΈΧΕΙ ΖΕΣΤΗ-ΒΓΗΚΑ ΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΒΑΡΕΘΗΚΑ. ΜΙΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Πρόσφατα κάθησα, σαν το σωστό εγωκεντρικό τέρας που είμαι, και διάβασα όλα μου τα άρθρα (είναι πραγματικά αστείο να λέω την λέξη άρθρα για να χαρακτηρίσω κείμενα όπως το "10 πράγματα που μισώ στην τουαλέτα, αλλά... εχ).
Παρατήρησα λοιπόν ότι πολύ με διασκεδάζω, ρε παιδιά.
Οπότε λέω, κάτσε να γράψω τίποτα, να έχω να διαβάζω, να σκάει το χειλάκι μου, τις δύσκολες ώρες εκκωφαντικής μοναξιάς, που με κάνει να στρέφομαι στον παρελθόντικο εαυτό μου για διασκέδαση.

ογατουληςτηςημεραςειναιsad

SUCH JOY, MUCH HAPPINESS. NO DEPRESSION AT ALL.

CHAPTER ONE: THE SUN 

Λοιπόν ας ξεκινήσω από την αρχή. Πρώτα απ' όλα, αυτή την στιγμή που γράφω, ένας αέρας όμοιος με αυτόν που εξορμάται από το σεσουάρ μου, μου χτυπάει την μούρη. Το μόνο προβλημα είναι ότι αυτός ο αέρας προέρχεται όχι από την συσκευή στεγνώματος μαλλίων αλλά από το περιβάλλον. Εν ολίγοις έχει πάρα-πολύ-ζέστη. Νιώθω ότι μπορώ να πιάσω την ατμόσφαιρα και ότι συγχρόνως αν το κάνω, μάλλον θα πάθω έγκαυμα.

Είμαι άνθρωπος του προγράμματος. Όταν μπαίνει Σεπτέμβριος για μένα το καλοκαίρι τελειώνει. Και μαζί του τελείωνει το μπάνιο, η θάλασσα και ιδανικά η γαμωζέστη. Ο καιρός αυτή την περίοδο όχι μόνο μου χαλάει το πρόγραμμα, αλλά κυρίως με αναποδιάζει σε άλλο βαθμό και κοιμάμαι όλη μέρα.

Στο πλαίσιο της ασύνειδητης απόφασής μου να αναβάλλω το διάβασμα επ αόριστον, κείτομαι ολημερίς από κρεβάτι σε καναπέ και από καναπέ σε πολυθρόνα διαβάζοντας βιβλία στο ipad. (Γίνεται αυτό, δεν το ήξερα). Είμαι ενθουσιασμένη! 
 Έχω κατεβάσει (μεαπολυτανομιμοτροποκαιοχιαποtorrent) όλα τα βιβλία που ήθελα τόσο καιρό να διαβάσω και επιτέλους τα διαβάζω. Συγκινητικές στιγμές για όλη την ανθρωπότητα.

 CHAPTER TWO: ATHENS BY NIGHT.

Τεσπα, εκτός από το να είμαι βαρύκωλη όλη μέρα, αποφασίζω καμιά φορά να βγω και έξω το βράδυ.

Η χθεσινή βραδιά ήταν μία από αυτές. Που λέω θα βγω. Οοοοοχι. Θα βγω. Παίζουν πάρα πολλά parties, events, χοροεσπερίδες, έρανοι, τσίρκο (με ντράνο και χωρίς) (χα- χα) (πολύ ωραίο αστείο).

Γιατί αποτελεί αβαντάζ το γεγονός ότι παίζουν όλα αυτά τα πράγματα, ποτέ δεν το κατάλαβα. Μαζί με εμένα και την παρέα μου, σκεφτεται το ίδιο και η υπόλοιπη Αθήνα. Και κάπως έτσι όλα τα μαγαζιά στα οποία "παίζουν" αυτά τα ιβέντς, είναι γεμάτα κόσμο.

Χθές, αυτό το φυσικό φαινόμενο που ονομάζω "άνθρωποι" έφτασε σε ακραία επίπεδα. Τα μαγαζιά είχαν τόσο κόσμο, που δεν έβλεπες τα μαγαζιά (από τον δρόμο απ' έξω τους που καθόσουν γιατί το να μπεις μέσα ήταν συνάμα απατηλό όνειρο και ζοφερός εφιάλτης).

Κάπως έτσι, με όλα τα μαγαζιά της Αθήνας γεμάτα ανθρώπους, κατέληξα να περάσω μια βραδιά περπατήματος, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες πολυαναμενόμενες βραδιές. Απλα περπατουσα. Δηλαδή κάθομαι και σκέφτομαι τί έκανα χθες και η εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι εγώ να περπατάω. ΚΑΙ να ζεσταίνομαι. Πάνω-κάτω την Κολωκοτρόνη, την έκανα, χωρίς υπερβολή, σίγουρα 5 φορές.

Και ερωτώ! Το χαρακτηριστικό της νυχτερινής Αθήνας, κατά το οποίο μαζέυεται όλος ο κόσμος σε συγκεκριμένα μαγαζιά, γεμίζοντας τα ασφυκτικά, μου φαίνεται μόνο εμένα ενοχλητικό και εν τέλει σίγουρα όχι διασκεδαστικό ή το σκεφτόμαστε όλοι, αλλά ντρεπόμαστε να το πούμε γιατί το εκάστοτε μαγαζί είναι το place to be της βραδιάς;

Γιατί ειλικρινά, εγώ, χίλιες φορές προτιμώ να μην δω όλους τους φασέους του λεκανοπεδίου και να πάω κάπου ωραία και ήσυχα να πιω το ποτάκι μου, παρά να κάθομαι σαν την χαζή σε ένα πεζοδρόμιο να κοιτάω τον κόσμο να πηγαινοέρχεται.

Παίζει βέβαιως και τον ρόλο του και ο βαθμός που είσαι διατεθιμένος να σπρώξεις, να ζουλίξεις και σχεδόν να ανταλλάξεις σωματικά υγρά με αγνώστους, στην περίπτωση της γενναίας απόφασης να εισέλθεις στο μαγαζί.

Θέλω να πω, αν το πάρεις απόφαση, σχεδόν σίγουρα θα βρεις μια ρανίδα πατώματος και μια ιδέα μασχάλης-free ζώνης, να στριμώξεις την παρέα σου και να προσποιηθείς ότι χορεύεις. Αλλά κινδυνεύεις να αγγαλιαστείς με αυτόν τον τύπο στην διάρκεια της προσπάθειας.

Όπως όλοι φανταστήκαμε, ο βαθμός αυτός, στην δικιά μου περίπτωση είναι μηδέν.

CHAPTER THREE: BEING A CREEP

Φυσικά το να επιλέγεις να κάτσεις έξω, όπου αν μη τι αλλον αναπνέεις αέρα, περίπου, εντάξει σχεδόν, έχει και τα θετικά του.

Ειδικά αν είσαι σωστός creeper και παρακολουθείς τον κόσμο γύρω σου κρατώντας προσωπικές σημειώσεις.

Λοιπόν όχι ότι είμαι τέτοια, αλλά:

Θα είμαι παντοτινά εντυπωσιασμένη με το γεγονός ότι πάντα θα υπάρχει ένας μεθυσμένος τύπος, τόσο μεθυσμένος, που πραγματικά δεν μπορεί να περπατήσει.

Πάντα κάθομαι και τον παρατηρώ και σκέφτομαι. Τι στο μπούτσο μπορεί να έκανε τόοοσο διαφορετικά από όλη την παρέα του για να κατέλληξε επικά shitfaced,  όταν όλοι οι άλλοι δείχνουν εντελώς νηφάλιοι;; Επίσης πόσο άσχημο θα είναι το πρωινό για αυτόν τον δύσμοιρο τύπο.

Μετά, υπάρχει πάντα ένα ζευγάρι που θα φασώνεται παθιασμένα. ΠΟΛΥ παθιασμένα. Αλλά που όταν σταματάει να φασώνεται, ανακαλύπτω πως αυτοί οι δύο άνθρωποι, μάλλον μόλις γνωρίστηκαν.

Περνάνε από το "Είσαι ότι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο. ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ! ΔΩΣΤΗΝ ΜΟΥ ΤΩΡΑ!!", στο " Ε! Ποιος είσαι εσυ;", σε χρονικό διάστημα, όσο διαρκεί το να σταματήσεις να φιλιέσαι για να πάρεις ανάσα και να ξαναξεκινήσεις να φιλιέσαι.

marry me. save me from my misery.

Υπάρχουν οι casual μεθυσμένες που φωνάζουν και χοροπηδάνε. Η παρέα που όλες οι κοπέλες είναι πανέμορφες.
Το ένα όμορφο αγόρι, που του ζητάω με τα μάτια να με παντρευτεί και να με σώσει από την μιζέρια μου και να πηγαίνουμε everafter σε posh εστιατόρια με indie χαρακτήρα και να τρώμε και μετά να πίνουμε fancy cocktails σε ψαγμένα μαγαζιά.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων υπάρχει κάπου και μια γάτα που παρακολουθώ όλη την βραδιά, με τελικό στόχο να καταφέρω να την πιάσω.

Ε με τούτα και με κείνα περνάει η ώρα. ΚΑΙ ΠΑΕΙ 6! Πως διάολο πάει κάθε φορά 6, ποτέ δεν θα το καταλάβω.

Στο σπίτι για να περάσουν τόσες ώρες χωρίς να κάνω τίποτα, αναγκάζομαι να δικαιολογώ το μακρύ διάστημα απραξίας μου μαγειρεύοντας και τρώγοντας.

Και τώρα που μιλαώ για φαγητό, άδειασα ένα γιαούρτι στο πάτωμα και πρέπει να το μαζέψω.

ΤΖΙΤΖΙΚΙΟΥΚΙΟΥΜΠΑΙΜΠΑΙ!

Το Παράδοξο του Γιώργου Λιάγκα.

Γειά σας φίλοι.
Έχω καιρό να έρθω εδώ, το γνωρίζω. Το βλόγκι είναι σκονισμένο και ξεχασμένο, αλλά όχι ανεπανόρθωτα.
Γιατί παιδιά μου, τι είναι μερικοί μήνες συγγραφικής απραξίας μπροστά στην αιωνιότητα.
Τίποτα. Ψίχουλα. Αέρας.

Λοιπόν εγώ, όταν άφησα αυτό το βλογκι μόνο του, δεν το θυμάμαι με σιγουριά, αλλά υπολογίζω πως ζούσα την ζωή μου όπως συνήθιζα.

Κοιμόμουν αργά, ξυπνούσα αργά και καθόμουν πολύ,. Πολεμούσαν μέσα στο μυαλό μου η φοιτήτρια και η εικοσάχρονη, αλλά δεν κέρδιζε καμία, με αποτέλεσμα να κείτομαι ακινητοποιημένη στο άστρωτο κρεβάτι μου, κοιτώντας το ταβάνι και ενίοτε εκπομπές μαγειρικής στο ίντερνετ.

Αυτό, που λέτε, δεν συμβαίνει πια, καθώς λόγω κάποιας άγνωστης σε εμένα και στην επιστήμη αιτίας, πλέον ο ύπνος δεν είναι στο to-do list μου.
Για την ακρίβεια ό,τι ώρα και να κοιμηθώ, στην καλύτερη (ΠΟΛΥ καλύτερη) θα σηκωθώ στις 11:30. Στην καθημερινότητα όμως ξυπνάω περίπου 3 φορές, με την νωρίτερη να τοποθετείται στην τρομαχτική ώρα των 5:30 και πιέζω τον εαυτό μου να κοιμηθεί μέχρι τις 10, που έχω πείστει πως είναι μια αξιοπρεπής ώρα και αν το πω σε κάποιον δεν θα με περάσει για next-level τρελή.
Γιατί έχω την αίσθηση πως το να μην θες να κοιμάσαι είναι σίγουρα στα συμπτώματα κάποιας ψυχολογικής ασθένειας.

Τέλος πάντων, επειδή ξυπνάω στις 10 κάθε πρωί, η μέρα μου είναι ατελείωτη, γιατί δεν έχω ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΚΑΝΩ.
Το εννοώ ειλικρινά το τίποτα.
Έχω αρχίσει να καταπιάνομαι με ασχολίες όπως το να μαθαίνω τα verses της Nicki Minaj σε τραγούδια και με το να προσποιούμαι ότι διαβάζω για την εξεταστική. ΠΟΙΑ; ΈΓΩ! Να διαβάζω!
Τα ύστερα του κόσμου!!

Προχθές έβγαλα καινούργια ταυτότητα και ήταν το highlight της εβδομάδας μου. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως ο άλλος μου εαυτός, σηκώθηκε το βράδυ και έκοψε την παλιά ταυτότητα για να έχω κάτι να κάνω την άλλη μέρα.

Τέλος πάντων, εγώ δεν μπορώ να ζω χωρίς πρόγραμμα. Δηλαδή ακόμα και στο τίποτα, θα βάλω μια δομή.

Θα ξυπνήσω στις 10, θα φτιάξω πρωινό (10 λεπτά) και θα το φάω βλέποντας "ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ" του Ant1.
Ποτέ στην ζωή μου δεν έβλεπα πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα, απογευματινά. Γενικά δεν έβλεπα ποτέ ελληνικές εκπομπές στην τηλεόραση, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις. 

Αλλά τώρα, ένεκα της απραγίας και της ώρας που έχω να σκοτώσω, και από επαγγελματική περιέργεια βρε αδελφέ, ενημερώνομαι για τα νέα της εγχώριας και μη show biz, από την ομάδα του Πρωινού.

Ας βγάλουμε τα γύρω γύρω από την μέση, για να περάσουμε στο ζουμί. Η Φαίη Σκορδα, καταβάλλει αξιέπαινες, αν μη τι άλλο, προσπάθειες να αποβάλλει το Alter, τα ξώβυζα και το γαρύφαλο από πάνω της, σχολιάζοντας τα πάντα με μια over the top ανοιχτομυαλιά που καταλήγει να μην βγάζει καν νόημα τις περισσότερες φορές, όπως όταν σχολίαζε (αν το ήξερε η Anna Wintour θα έπαιρνε την πολύτιμη ζωή της) τα outfits του Met Gala. Ένα εξ αυτών ήταν αυτό:

Που είναι αντικειμενικά αστειο.

Η γνώστης μόδας και μητέρα Τερέζα της διαφορετικότητας (;), Φαίη Σκορδά,

όμως, δεν άντεξε τα πικρόχολα σχόλια που κάνανε οι συνεργάτες της κατά αυτής της εμφάνισης και υποστήριξε με έντονο τόνο το γεγονός ότι η μόδα δεν είναι μόνο ό,τι φοράς, είναι μια έκφραση, μια δήλωση. Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να επεκταθώ για την τραγική ειρωνία της υπόθεσης.

Επόμενα μέλη του πάνελ είναι οι δενξερωγιατιτουςπληρωνουνδενμιλανεποτε, Θέμης Γεωργαντάς και Μαίρη Συνατσάκη. Το Mad έχει κάνει δυνατές μεταγραφές, αλλά οι παίχτες είναι μονίμως στον πάγκο. Ο Γεωργαντάς κάνει καμιά φορά διευκρινιστικά σχόλια για κάποιον που "τον ξέρει και εκτός δουλειάς και είναι πολύ σωστό παιδί" και η Μαίρη Συνατσάκη παλεύει να βγάλει άχνα και να αποδείξει ότι ναι μεν είναι στην πιο mainstream και λαϊκιά ζώνη της τηλεόρασης και πλαισιώνεται από ανίδεους, αλλά εκείνη έχει διαβάσει για ψυχολογία και δεν ξέρω αν το θυμάστε ΕΧΕΙ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΓΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ!

Μετά είναι η Σάσα Σταμάτη, για την οποία τρέφω μίσος και θα σας στείλω σε αυτό το άρθρο μου, για να μάθετε περισσότερα για το γιατί.

Και τελευταίος, ο Άρης Καβατζίκης, εκπρόσωπος της κοινότητας της κουτσομπόλας χωρίς αναστολές και με τον οποίο εργάστηκα για μια περίοδο στο HELLO! και δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου το γεγονός ότι είχε έρθει στο γραφείο με ασορτί πάνω-κάτω, βελουτέ, λιλά φόρμα.

Και με τούτα και με κείνα φτάσαμε στον σταρ της βραδιάς. Σε αυτή την αστείρευτη πηγή τιστομπουτσο στιγμών. Για αυτό το λυσσάρι του όρου Ελληνάρας. Στον Γιώργο τον Λιάγκα. Στον Έλληνα George Clooney. 

Λοιπόν που λέτε, αυτός ο άνθρωπος με εκπλήσσει καθημερινά. Δεν περνάει εκπομπή που να μην σκεφτώ: "επιτρέπεται να λέγονται αυτά τα πράγματα στην τηλεόραση;". 

Όχι από άποψη καθωσπρεπισμού, από άποψη απλής κοινωνικής λογικής και ευαισθησίας.

Δηλαδή είνα δυνατόν να κάνει σχόλιο, για κάποιον που λέει ότι δέρνει όποιον τον λέει πούστη "Καλά κάνει και δέρνει και δεν τον κρίνω και είναι πιο άντρας από άλλους που δεν το κάνουν";;;!! Είναι δυνατόν να προμοτάρει μια ανακαίνιση κουζίνας και να αναφέρεται μόνο σε γυναίκες και να λέει "Κυρία μου η κουζίνα σου είναι το βασίλειο σου";;!!

Σε ποια δεκαετία ζει αυτός ο άνθρωπος και γιατί δεν τον σταματάει κάποιος;

ΠΟΙΟΣ ΧΕΣΤΗΚΕ;;;;

Πραγματικά, σε καθημερινή βάση αυτός ο άνθρωπος, προσβάλλει κάποιον, κάνει κάποιο ανεπανάληπτα σεξιστικό σχόλιο ή με αφήνει άφωνη με το πόσο νομίζει ότι είναι da shit του ανδρισμού και της Ελληνικότητας.

Και το κυριότερο δεν είναι οτι ανοίγει το στόμα του και βγαίνουν ακρίδες, αλλά ότι θεωρείται από πολλούς ο καλύτερος Έλληνας παρουσιαστής. Απλά γιατί είναι προκλητικός και λέει αυτά που θα έλεγε ο τελευταίος βλάκας που θες να χτυπήσεις όταν μιλάτε για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας και αυτός απαντάει "όχι, εντάξει, δεν λέω ας κάνει ο καθένας ότι θέλει, απλά όχι δημόσια και όχι μπροστά μου".

Κρίνει όλο τον κόσμο σαν να είναι ότι καλύτερο έχει δημιουργηθεί επι γης μετά την Nutella και με ένα τόσο know-it-all υφάκι, που ειλικρινά απορώ πως δεν τον έχει χτυπήσει κάποιος από όλους αυτούς που περνάει καθημερινά από δίκη.

Το απογοητευτικό της υπόθεσης, βέβαια, δεν είναι το ότι κάνει ό,τι κάνει και έχει πολλά παραπανω από τα 15 λεπτά δημοσιότητας που του αντιστοιχούν, αλλά ότι εκφράζει πολύ μεγάλο μέρος του κοινού που τον παρακολουθεί και τον βρίσκει αστείο και "ότι δεν μασάει τα λόγια του".

Είναι μια από τις περιπτώσεις που είναι τόσο οφθαλμοφανώς λάθος που καταλλήγεις να αναρωτιέσαι αν είναι κάποιου είδους ειρωνική περσόνα που δεν είχες αντιληφθεί ή αν όντως εννοεί αυτά που λέει.

Νομίζω πάντως ότι τα εννοεί. Και ανησυχώ πολύ.

Θα μου πεις βέβαια και συ γιατί το βλέπεις; 

Κοίταξε, εγώ γενικά βλέπω και Mob Wives.

Οπότε λίγο- πολύ αυταπαντάται η ερώτηση. Δώσε μου κραυγαλέα ενοχλητικό και εξόφθαλμα trash και είμαι στο στοιχείο μου.

Το ερώτημα είναι, γιατί το βλέπει αυτός που θαυμάζει τον Λιάγκα και γιατί αυτός ο άνθρωπος μπορεί να αγοράσει σκάφος και εγώ δεν μπορώ να αγοράσω σαγιονάρες;;;

Ο Μονόλογος μιας Φοιτήτριας- Όλα είναι μάταια, δεν έχω καμία ελπίδα, θέλω να πάω σπίτι μου.

Καλησπέρα, καλησπέρα.

Θα αναρωτιέστε σίγουρα γιατί σας χαιρετώ σαν τον άλλοτε συμπαθή δημοσιογράφο Θεοδωράκη. Δεν γνωρίζω με σιγουριά την απάντηση σε αυτή την ερώτηση, αλλά μπορώ να υποθέσω ότι με έχει επηρρεάσει η σχολή.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είμαι μέσα στην σχολή. Μέσα στο κτίριο. Και δεν νιώθω καλά για αυτό το γεγονός.

Μοιάζω σαν μια παντελώς αντικοινωνική ψωνάρα, χωμένη μέσα στο ipad της, το οποίο παρεπιπτόντως έχει ενοχλητικά μεγάλη οθόνη, ειδικά όταν πρόκειται για τέτοιες περιστάσεις που θέλω να γράψω πολύ κακά πράγματα για ανθρώπους και αντικείμενα που βρίσκονται πολύ κοντά μου.

Τέλος πάντων είμαι παντελώς αντικοινωνική, δεν το αρνούμαι. Αλλά η αιτία είναι ότι απεχθάνομαι βαθιά τα πάντα σε σχέση με αυτή τη σχολή.

Το κακό είναι ότι δεν έχει συμβεί τίποτα μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια που να με κάνει να αλλάξω γνώμη. Αντίθετα, μάλιστα, συμβαίνουν διάφορα πράγματα που εντείνουν αυτή μου την αντιπάθεια με ρυθμούς όμοιους με την αύξηση φαγάδικων που ανοίγουν στην περιοχή του Χαλανδρίου.

Είμαι πλέον αυτό που θα έλεγε κανείς "παλιός" στην αργκώ της σχολής. Είμαι στο τέταρτο έτος. Είμαι στην στιγμή της ζωής μου που έχω φτάσει τα όρια μου σε σχέση με το "εκπαιδευτικό" σύστημα της Ελλάδας και θέλω απλά να τελειώνω με τα διαδικαστικά και να δω επιτέλους τι θα κάνω με αυτή την ρημάδα την ζωή μου.

Πρέπει να δρομολογήσω την επερχόμενη επαγγελματική μου επιτυχία, την κατάκτηση της καρδιάς κάποιου ανέλπιστα ωραίου άνδρα και την συγγραφή του βιβλίου μου με θέμα πως να αποτυγχάνετε σε παντός είδους κοινωνική περίσταση.

Όπως αντιλαμβάνεστε, η σχολή στέκεται σαν ένα ψηλό και αδιαπέραστο εμπόδιο μπροστά στην μελλοντική μου ευδαιμονία και έχω πάρει πλέον απόφαση ότι δεν μπορώ να το καθυστερήσω άλλο.

Πρέπει να πάω, πρέπει να παρακολουθήσω, πρέπει να γίνω ο Pharell Williams της ζωής μου και να μεταμορφώσω κάτι φαινομενικά τραγικό και ατάλαντο (γκουχRobinThickeγκουχ) σε κάτι άξιο λόγου.

Για να μην τα πολυλογώ έκανα την υπέρβαση και παρακολούθησα ορισμένα μαθήματα.

Έχετε κατα νου, ότι σπουδάζω ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΝ ΕΤΕΙ 2015!

Πέραν της γενικότερης ανοργανωσιάς, έλλειψης υποδομών και προσωπικού που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των ελληνικών πανεπιστημίων, το δικό μου τμήμα πάσχει επίσης από κάτι που θα μπορούσα να ονομάσω απλά "έλλειψη". Γενικά. 

Λείπουν διάφορα πράγματα, όπως αμφιθέατρα, κτίριο, χαρτί τουαλέτας, air condition, καθαριότητα, λογική, σκοπός, λόγος ύπαρξης. Υπάρχουν μερικά κενάκια δηλαδίς. Όποιος το έφτιαξε το τμήμα κάτι δεν έκανε καλά, πως να το πω.

Φέτος μέχρι στιγμής έχω μάθει οτι για να μπορέσεις να διατηρήσεις τα λογικά σου όταν

έρχεσαι σε επαφή με όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες και τις παραδόσεις μαθημάτων αυτής της σχολής, είναι απαραίτητο τουλάχιστον ένα εκ των κάτωθι:

1) Χρήση ναρκωτικών

2) Επήρρεια αλκοολ

3) Γαϊδουρινή υπομονή

4) Έλλειψη βασικών αντανακλαστικών αντιδράσεων και λογίκης,

Επίσης χρήσιμο θα ήταν να σας έχει συμβεί κάτι πολύ άσχημο στην ζωή σας, ώστε ό,τι και αν συμβαίνει να μην σας φαίνεται τόσο άσχημο, λόγω του μέτρου σύγκρισης.

Τέλος πάντων επειδή τυχαίνει να μην έχω τίποτα από τα παραπάνω, βρίσκω τον εαυτό μου σε μια διαρκή κατάσταση εκνευρισμού. Αλλά όχι άδικα. Ακούστε με, παρακαλώ, πριν με βάλετε στο τσουβάλι των γκρινιάρηδων φοιτητών που βαριούνται να κουνήσουν τον κώλο τους και απλά κάνουν παρατηρήσεις.

Θα παραθέσω 3 περιστατικά, τα οποία πιστεύω είναι το αποκορύφωμα των όσων έχω

τραβήξει κατά την φοίτηση μου σε αυτό το τμήμα και που δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου.

Αρχικά, το τμήμα μου έχει μόνο ένα εργαστήριο, στο οποίο δηλαδή υπάρχουν υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, με παρουσίες και μικρά τμήματα συκεκριμένων ατόμων. Αυτό το εργαστήριο έχει θέμα τις "σύγχρονες τεχνολογίες". Και τι σημαίνει αυτό;

Ότι επί μιάμιση ώρα κάθε βδομάδα είσαι υποχρεωμένος να παρίστασαι σε ένα "εργαστήριο", να κάθεσαι μπροστά από έναν υπολογιστή ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΣΤΟ WORD, ΣΤΟ EXCEL, ΚΑΙ ΣΤΟ POWERPOINT. 

Ένω, όταν πλέον έχεις γίνει ο βασιλιάς αυτών των δύσκολων και άγνωστων στο ευρύ κοινό προγραμμάτων, μαθαίνεις και πως να φτιάχνεις ένα blog στο Wordpress, γιατί προφανώς, αν ποτέ επιλέξεις να φτιάξεις ένα μπλογκ, θα σου είναι αδύνατο να μπεις στο site και απλά να ακολουθήσεις τις οδηγίες ή να το ψάξεις μόνος σου.

Εν ολίγοις πάς εκεί και σου δίνεται ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΩΡΑ, ήτοι 90 λεπτά, ήτοι 5400

δευτερόλεπτα, για να αλλάξεις γραμματοσειρές, να διαμορφώσεις το διάκενο και να φτιάξεις παραγράφους. Και άμα δεν πας, παίρνεις απουσίες και κόβεσαι! Αντί να υπάρχει ένα ειδικό τμήμα για τα 5(;), 6(;) άτομα που δεν γνωρίζουν πως να γράφουν στο Word, είναι υποχρεωτικό μάθημα,
που είσαι αναγκασμένος να παρακολουθείς!

Στην συνέχεια, στο αγαπημένο παρακλάδι της κόλασης που αποτελεί η σχολή μου, για να πάρεις το πτυχίο σου είσαι αναγκασμένος να παρακολουθήσεις στο τελευταίο έτος, τουλάχιστον 3 σεμιναριακά μαθήματα. 

Στα δύο εξάμηνα του τελευταίου έτους, διατίθενται από την σχολή 6 σεμινάρια στο χειμερινό και 6 σεμινάρια στο εαρινό εξάμηνο τα οποία δέχονται από 25-30 άτομα το καθένα. Δηλαδή είναι διαθέσιμες 180 θέσεις σε κάθε εξάμηνο.

Κρατήστε κατά νου ότι το κάθε έτος έχει γύρω στα 140 παιδιά, συν τους φοιτητές μεγαλύτερων εξαμήνων που προσπαθούν ακόμα να πάρουν πτυχίο. Με απλά μαθηματικά, αν πρέπει σε ένα εξάμηνο να πάρει ο καθένας από εμάς 2 σεμινάρια, μάλλον δεν φτάνουν οι θέσεις.

Ειδικά εφόσον η σχολή μας απαρτίζεται από παρτάκιδες και μαλάκες που παίρνουν 2-3 σεμινάρια για να 'ναι σίγουροι και για να κρατήσουν στο τέλος όποιο έχει τον καλύτερο βαθμό, αφήνοντας ανήμπορους φοιτητές με μηδέν σεμινάρια και μια μακρινή ελπίδα ότι κάποια μέρα θα προλάβουν να δηλώσουν κάποιο, πριν εξαντληθούν οι θέσεις.

Στο πλαίσιο αυτού του παραλογισμού, εννοείται ότι οι δηλώσεις των θέσεων δεν γίνονται διαδικτυακά ή με κάποιον ανθρώπινο τρόπο, αλλά αναγκάζοντας τους φοιτητές να κατέβουν μέχρι το κέντρο της Αθήνας απλά για να πάνε σε ένα γραφείο, να πουν ότι θέλουν να παρακολουθήσουν το τάδε σεμινάριο και να ξαναφύγουν. 

Πέραν αυτού, δίνονται περίπου 4 ώρες διορία, σε μία μέρα για να δηλωθούν οι 30 αυτές θέσεις, οι οποίες εξαντλούνται φυσικά σαν φρέσκα ψωμάκια ή σαν εισιτήρια για συναυλία των One Direction.

Κάπως έτσι λοιπόν κατέβηκα μέχρι την οδό Σοφοκλέους, μια μέρα στην οποία είχα διορία από τις 10 μέχρι τις 2 το μεσημέρι για να δηλώσω ένα σεμινάριο, και όταν έφτασα στις 11:30, δεν υπήρχε καν άνθρωπος μέσα στο γραφείο για να με ενημερώσει ότι δυστυχώς επουλέψαμε.

Τέλος, πάντα υπάρχει ένας κάπως καλόκαρδος καθηγητής, ο οποίος συνήθως διδάσκει το τελευταίο σεμινάριο της εβδομάδας και στο οποίο καταλήγουν όλοι οι επαίτες των σεμιναρίων, σαν μια απέλπιδη προσπάθεια θέασης πτυχίου στον ορίζοντα. 

Αυτός ο καθηγητής, συνήθως ερχόμενος αντιμέτωπος με ορδές θυμωμένων φοιτητών αναγκάζεται να δεχθεί περισσότερους από τα άλλα σεμινάρια. Έτσι και έγινε και με το σεμινάριο που παρακολουθώ αυτό το εξάμηνο. Μόνο που δεν μιλάμε για 50 αντί για 30. Μιλάμε για 80 αντί για 30 φοιτητές.

Το σεμινάριο, έχει τίτλο Ψηφιακή Αφήγηση. Τι φαντάζεστε όταν ακούτε αυτό τον τίτλο; Ε, όχι αυτό, το αντίθετο.

Ουσιαστικά πρόκειται για ένα μάθημα στο οποίο μαθαίνεις πως να κάνεις κιτς slideshow με μελό μουσική υπόκρουση και άσχημες φωτογραφίες κατεβασμένες από το Google, οι οποίες θεωρητικά πρέπει να λένε μια ιστορία.

Επίσης όλα αυτά τα κάνουμε χρησιμοποιώντας το υπερσύγχρονο πρόγραμμα Windows Movie Maker το οποίο παρέχει δυνατότητες αξεπέραστης αισθητικής, όπως το φίλτρο σέπια και η μετάβαση που μοιάζει σαν να αλλάζεις σελίδα σε βιβλίο.

Σήμερα στο σεμινάριο αυτό, το οποίο πραγματικά παρακάλεσα για να παρακολουθήσω, μάθαμε ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΘΗΚΕΥΟΥΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ GOOGLE ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

^
Ακτουαλ Καθηγήτρια.

Και αυτά που σας περιγράφω είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, με καθηγήτρια που είναι πραγματικά η ανθρώπινη βερσιόν της γραμματέως από το Μπαμπούλας ΑΕ και της οποίας τα ντεσιμπέλ αγγίζουν στην καλύτερη περίπτωση τον ψίθυρο κωφάλαλου με αμυγδαλίτιδα και η άρθρωση της είναι ένα τσακ καλύτερη από αυτή του Κατμαν. Με μαθήμα που απαιτεί την απομνημόνευση του συνταγματικού δικαίου, ενώ συγχρόνως υπάρχει μάθημα στο οποίο έγινε πραγματικά η ερώτηση "καλά όλα τα καλλιτεχνικά, αλλά στενοχώρια υπάρχει; Είσαι έτοιμος να στενοχωρηθείς;". Με καρέκλες που κάθεσαι και πέφτουν και με τεχνολογικές υποδομές εφάμηλες σχολείου για κορίτσια στην Ουγκάντα.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ, ΕΝΙΣΤΑΜΑΙ ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΠΤΥΧΙΟ!

ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ- Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΣΑΙ.

Λοιπόν παιδιά αυτό είναι ένα σύντομο ποστ γιατί σήμερα το πρωί είχα ένα major Carrie Bradshaw moment.

Έπινα όπως κάθε πρωί το πράσινο τσάϊ μου, στην μεγάλη πράσινη κούπα μου.

Δεν ξέρω αν φταίει που περνάω μια κρίση προσωπικότητας ή που τελευταία βλέπω Homeland, γεγονός που με έχει κάνει να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου και να τα αξιολογώ και να τα περιεργάζομαι σαν στοιχεία, αλλά αυτό το τσάϊ με σημάδεψε.

Εγώ που λέτε κάθε πρωι πίνω το τσάϊ μου, το νερό για το οποίο βράζω στον αγαπημένο μου βραστήρα. Οπότε στην αρχή καίει πολύ. Και επειδή γενικά είμαι ευαίσθητη στα καψίματα και επειδή, λόγω της γενικότερης ανυπομονεσίας που με χαρακτηρίζει αξιαγάπητα, έχω καεί πολλάκις και έχω σιχτιρίσει που μετά δεν μπορώ να ευχαριστηθώ το τσάϊ μου, έχω αποφασίσει να το αφήνω να κρυώσει.

Από φόβο λοιπόν μην καώ ξανα, αφήνω κάθε πρωι το τσάϊ μου να κρυώσει. Αλλά καμιά φορά το ξεχνάω ή το αφήνω πολύ ώρα για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα καίει. Και μετά όταν το πίνω είναι πολύ κρύο και πικρό και ψιλοσιχαμένο. Αλλά λέω δεν πάει στο διάολο, το φτιάξα τώρα, ας το πιω κι όλας. Και βασικά το πίνω απλά γιατί ξέρω ότι είναι τσάϊ και ότι μου αρέσει γενικά, οπότε του συγχωρώ την γεύση που δεν είναι ακριβώς αυτό που ήθελα. Ε και γιατί εγώ φταίω, γιατί για να είμαι 100% σίγουρη το άφησα πολύ ώρα και πάγωσε και χάλασε.

Σήμερα λοιπόν, έβαλα το νερό στην κούπα, έβαλα και το τσάϊ μέσα στην κούπα και πήγα στο γραφείο μου. Και εκεί που έβλεπα (shocker) Homeland, γυρνάω, κοιτάω το τσάι και λέω, δεν δοκιμάζω μήπως και δεν καίει τελικά όσο νομίζω; Ε και δοκίμασα. Λίγο διστακτικά στην αρχή, απλά ακούμπαγα το τσαγάκι στο στόμα μου, γιατί είμαι μεγάλος φλώρος. Ε και τότε κατάλαβα ότι δεν έκαιγε τελικά όσο νόμιζα. Και μετά επίσης κατάλαβα ότι αυτή ήταν η τέλεια θερμοκρασία του τσαγιού. Έτσι μου άρεσε καλύτερα.  Λίγο ζεστό, με σωστή γεύση, ήταν πράγματι ευχάριστο. Ήταν το τσάϊ που με έκανε να μου αρέσει το τσάϊ.

Και τότε μου ήρθε η επιφοίτησις!! Έτσι πρέπει να ζεις Μπόμπα σκέφτηκα. Γιατί μπορεί να έχεις φάει σκατά. Μπορεί να έχουν πάει αρκετά πράγματα στραβά μέχρι σήμερα, ΑΛΛΑ! Αλλά κάποτε που ήσουν ξέγνοιαστη, έκανες κάποια πράγματα που ήταν somewhat ευχάριστα, μέσα σε όλα τα χαζά που έκανες. Οπότε αντί να περιμένω συνέχεια κάτι, το σωστό timing, την τέλεια ευκαιρία και κάθε άλλη φανταστική ηλιθιότητα που έχω στο μυαλό μου, και να κάνω τα πράγματα να κρυώνουν και να χαλάνε, θα κάνω το leap of faith και ντάξει παίζει όντως να καίνε και να ξενερώσω, αλλά παίζει να' ναι και τέλεια χλυαρά και ευκολόπιοτα και τέλεια.

Οπότε μάγκες, ποιοι Sex Pistols; Η αλήθεια κρυβόταν στο τσάι τόσο καιρό και εγώ το έπινα κρύο και δεν το είχα καταλάβει!

Πήρα τις Γιορτές στα Χέρια μου και Πέρασα Υπέροχα.

Αυτό που ακούσατε να κάνει ένα δυνατό θόρυβο πίσω σας, ήταν ο φούρνος που γκρεμίστηκε επειδή είπα ότι πέρασα υπέροχα.

Δεν είναι τίποτα, μην φοβάστε.

Αλήθεια το εννοώ. Δεν κάνω πλάκα. Όντως πέρασα καλά.

Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ BOMBA WARRIORS!!

Είθε το 2015 να είναι μια υπέροχη χρονιά για κάθε έναν από εσάς.

Είθε να βρούμε όλοι την αγάπη και να ανακαλυφθεί το χάπι που σου επιτρέπει να τρως ασταμάτητα χωρίς να παχαίνεις.

ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΓΚΡΙΝΙΑΖΟΥΜΕ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Το 2015 με βρήκε σε μια παράξενη κατάσταση.

Ο πατέρας μου είχε πάθει ένα αμόκ ότι θα χάσουμε την αντίστροφη μέτρηση για την αλλαγή, με αποτέλεσμα να πηγαίνει από κανάλι σε κανάλι μέχρι να καταλάβει τι ώρα είναι και πόση ώρα είχαμε.

Δεν είχαμε. Για την ακρίβεια είχαμε 5 δευτερόλεπτα. Τα 5 τελευταία δευτερόλεπτα του χρόνου, τα οποία δυστυχώς μας βρήκαν στο MEGA, όπου κάποιος αρωστημένος τύπος είχε βάλει τα μέλη του cast της σειράς " Το Κάτω Παρτάλι" να μετρούν αντίστροφα την αλλαγή. 

Εν ολίγοις ναι, άλλαξα χρόνο με το "Κάτω Παρτάλι". Ήταν καταθλιπτικό.

Επίσης όταν άλλαξε ο χρόνος είχα φάει πολύ. Γεγονός που με έκανε αρκετά χαρούμενη, γιατί είχα καταβροχθίσει μια σεβαστή ποσότητα του αγαπημένου μου φαγητού. ΓΕΜΙΣΗ ΓΑΛΟΠΟΥΛΑΣ ΜΑΛΑΚΕΣ. Ό,τι καλυτερο έχει να προσφέρει το γιορτινό τραπέζι.

Και μια που το προσέφερε, μια που το πήρα παραμάσχαλα και φρόντισα να εξαφανιστεί.

Εν συνεχεία κόψαμε την βασιλόπιτα. Κέρδισα το φλουρί. Ήταν στημένο, οπότε δεν χάρηκα ιδιαίτερα. Η κομπίνα δεν ήταν καλοστημένη και το δαιμόνιο μυαλό μου έλυσε το μυστήριο σε λίγα δευτερόλεπτα.

Επειδή όμως είμαι ευγενής και καλοαναθρεμένη και είπα "γιορτές είναι κάνε πως γελάς", το άφησα να παει στο διάολο και πήρα το δωράκι που μου αντιστοιχεί.

Τέλος, όταν άλλαξε ο χρόνος φορούσα τακούνια. ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ. Τα έβγαλα μετά. Ελπίζω να μην ισχύει αυτό που λένε, ότι ό,τι κάνεις την πρώτη μέρα του χρόνου, το κάνεις όλο τον χρόνο, γιατί δεν θα το αντέξω.

Τέλος πάντων, άλλα ήθελα να πω, άλλα λέω.

Κλασική γυναίκα.

Ξεκινάω να πω μια ιστορία και λέω 15 άλλες μέχρι να φτάσω στο ψητό.

Πάλι το ίδιο έκανα.

Μπόμπα συγκεντρώσου.

Αααααχ Μπόμπα είπα και θυμήθηκα.

Πάει το Μπόμπα παιδιά!! Το πήρε το Facebook. Αλλά μην πτοείστε. Για σας θα είμαι πάντα η Θεία Μπόμπα και το Facebook να πάει να γαμηθεί.

Λοιπόν, σε αυτό που ήθελα να πω.

Το 2014 για μένα ήταν μια παράξενη χρονιά. Μια χρονιά που με άλλαξε.

 Μεγάλωσα σε μυαλό και σε πνεύμα. Σταμάτησα να ντρέπομαι παθολογικά για τα πάντα. Άρχισα να μιλάω σε ανθρώπους που δεν ξέρω πολύ καλά και ενίοτε να χαμογελάω.

 Όπως παρατήθηκε πρόσφατα βέβαια, ακόμα και όταν γελάω, οι άκρες των χειλιών μου πηγαίνουν προς τα κάτω. Αλλά τουλάχιστον προσπαθώ.

Κατάφερα επίσης να αφήσω τα μαλλιά μου να μακρύνουν χωρίς να με πιάσει κρίση ότι δεν είναι πια μαλακά και τα κόψω καρέ.

Έμαθα να βγάζω το μουστάκι μου με κλωστή και συμφιλιώθηκα ελαφρώς με τα προικισμένα πισινά μου.

Μετά από μια τόσο επιτυχημένη χρονιά λοιπόν, το μόνο που έλειπε ήταν ένα καλό τέλος.

Γιατί αν είχαν πάει όλα τόσο καλά (φτου φτου) και στο τέλος δεν περνούσα τέλεια τις γιορτές θα ήταν μεγάλο climax kill και εγώ με κάτι τέτοια εξαγριώνομαι ( GONE GIRL ΕΣΕΝΑ ΚΟΙΤΑΩ).

Επειδή, όπως όλοι γνωρίζουμε, το τι θα κάνεις στις γιορτές είναι πάντα μεγάλο θέμα και για τους πιο παρανοϊκούς εξ ημών, μεγάλο άγχος, φέτος αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. 

Και η απόφασή μου στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. 3 στα 3 σου λέει. Παραμονή Χριστουγέννων, ανήμερα Χριστούγεννα και παραμονή Πρωτοχρονιάς. Τα γάμησα όλα!

Παραμονή Χριστουγέννων πήγα με την φαμίλια και δειπνίσαμε εντός κυριλάτου εστιατορίου με γκουρμεδιές, το οποίο πρότεινε ο αδελφός μου που ξέρει από αυτά.

 Έφαγα εξαιρετικά και το χάρηκα πολύ. Επίσης ήπια πολύ κρασί.

 Ήμουν αυτή η τύπισσα της οποίας το ποτήρι ήταν το μόνο άδειο κάθε φορά που τελείωνε το μπουκάλι και έπαιρνα τις τελευταίες σταγόνες.

 "Θα καλοπαντρευτείς", μου λέγανε.

 "Αμφιβάλλω" απαντούσα από μέσα μου καθώς κατέβαζα το υπόλοιπο του κρασιού μου.

 Έκανα έτσι ένα ελαφρό κεφάλι και τελικά η βραδιά κύλησε ομαλά, ήρεμα και οικογενειακά.

Ανήμερα Χριστούγεννα. Πήγα σε οικογενειακό τραπέζι. Έφαγα γέμιση. Κοινωνικοποιήθηκα ελαφρώς με την οικογενειά μου. Έφαγα φρουτοσαλάτα. Έφυγα.

Πήγα για καφέ με τους φίλους μου.

 Σκάει πρόταση να πάμε να ακούσουμε Εισβολέα και Τάκι Τσαν (ειν ο μαν ωχ αμαν αμαν αμαν).

 Την δέχομαι. 

Και εδώ έρχεται το σημείο όπου πήρα τις γιορτες στα χέρια μου.

Καθώς αφενώς, το να παω να ακούσω τον Εισβολέα, παρ' ότι μου αρέσει πολύ, δεν ήταν σίγουρα στην λίστα με το πως σκόπευα να περάσω την ημέρα των Χριστουγέννων μου 

και γιατί πήγα εκεί με, όχι ένα, όχι δύο αλλά τέσσερα ζευγάρια. 

ΚΑΙ ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΜΟΝΗ ΜΟΥ.

 Αυτό για την παλιά Μπόμπα ήταν NO, NO με Ν κεφαλαίο. 

Τώρα είπα όμως ότι δεν με νοιάζει και άμα θέλω να πάω θα πάω. Και πήγα. Και πέρασα τέλεια και ράπαρα μαζί με τον Λιάκο γιατί είμαι κουλ τώρα και μπορώ να τον λέω Λιάκο και ήταν πολύ ωραία. Δεν το μετάνιωσα, εν ολίγοις και ας πήγα μόνη μου με οχτώ ανθρώπους που έχουν βρει το άλλο τους μισό (κλαψ, λυγμ).

Ο καιρός πέρασε και ήρθε η Παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Είχε έρθει η μέρα του επικού πάρτυ που είχα οργανώσει μαζί με άλλους 7 φίλους μου.

Τελικά ήταν όντως επικό και πέρασα χάρμα. 

Ως επι το πλείστον ήμουν μόνη μου και τριγυρνούσα. Κοινωνικοποιούμουν θα έλεγε κανείς.

Πρώτη φορά το έκανα αυτό και οφείλω να ομολογήσω πως ήταν αρκετά διασκεδαστικό. Αν με βρείτε καμια μέρα στο κέντρο να περιφέρομαι μόνη μου, αυτό θα κάνω πάλι μάλλον. 

Έκανα λίγο την μπαργούμαν, λίγο τον DJ, λίγο τον καραγκίοζη. Πέρασε η βραδιά. Χόρεψα, μίλησα, ήπια. Όλα τα έκανα.

Και βασικά αυτό που προσπαθώ να πω είναι, ότι για μια φορά στην ζωη μου δεν περίμενα παθητικά κάποιος με τον οποίο νιώθω πολύ άνετα και τον ξέρω πολύ καλα, να προτείνει κάτι για να πάω και γώ. Αλλά αντίθετα κανόνισα την πορεία μου, άφεθηκα λίγο και μου βγήκε σε καλό.

Οπότε νομίζω οτί κατάφερα να βάλω ένα καλό τέλος σε μια καλή χρονιά.

 Ελπίζω να μην το γκαντεμιάζω λέγοντας το έτσι δυνατά. Γιατί καμιά φορά αγχώνομαι ότι όταν συμβαίνει κάτι καλό και το λες δυνατά, κάπως το χαλάς.

 Ότι τύπου λέγοντας το σε άλλους, ο καθένας παίρνει ένα κομμάτι του και στο τέλος δεν είναι πια καλό και χαλάει. Τι με έπιασε και λέω τέτοια ρομαντικά και ψαγμένα δεν ξέρω.

Τέλος πάντων καταλάβατε τι εννοώ.

Μην με γκαντεμιάσετε. Και μην ανησυχείτε, ακόμα θα μισώ το 90% των πραγμάτων γύρω μου. Απλά έτυχε να περάσω καλά και είπα να το μοιραστώ.

Σιγά μην έχει φτάσει κανείς μέχρι εδώ κάτω.

Σκατά, αρχίδι, γαμώ τον Χριστόφορο Κολόμβο. <  Αυτό είναι μπόνους για όποιον έφτασε μέχρι εδώ. YOU ARE SPECIAL.