.

Ιουνίου 10, 2014

Εντάξει Κατάλαβα.



Περνάω κρίση.
Κρίση. Με πιάνει κρίση!

Κατά αρχάς ελπίζω όσοι είστε ακόμα εδώ, να είστε καλά.
Μπήκε το καλοκαίρι ή τουλάχιστον έτσι λέει το κινητό μου. 
Να σας πω την αλήθεια δεν το εχω πολυπάρει χαμπάρι γιατί λίγο που βρέχει, λίγο που φυσάει, λίγο που εχω 4 τρύπες στην κοιλιά μου, γιατί η μητέρα φύση τελικά με μισεί περισσότερο απ ότι είχα υπολογίσει, δεν ειναι να πεις ότι το έχω κάψει.

Πρόσφατα αντελήφθην ότι σαν κοινωνία αντιμετωπίζουμε ενα πολύ σημαντικό πρόβλημα. Για πολύ καιρό εγώ προσωπικά προσπαθούσα να το αποβάλλω από πάνω μου, γιατί πίστευα ότι καθώς θέλω να γίνω (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι πριν λίγο καιρό) δημοσιογράφος, δεν γινόταν να με χαρακτηρίζει και μένα. Και αυτό είναι το αγγλιστί attention span. Ελληνιστί πόση ώρα μπορεί ο εγκέφαλος μου να επικεντρώσει την προσοχή του σε ενα και μονό πράγμα. Αυτό το πράγμα ειδικά όταν είναι ένα μεγάλο κείμενο σαν και τούτο που διαβάζετε, είναι λίγο δύσκολο να με κρατήσει. Αν έχει πολλές φωτογραφίες κάτι παει κι έρχεται. Αλλά γενικώς, δεν μπορώ να πω ότι ειναι το καλύτερο μου να κάθομαι να διαβάζω κατεβατά. Εκτός από τα δικά μου, γιατί αυτά μου αρέσουν και τα διασκεδάζω.

Μέσα στα πλαίσια της πολύ χαριτωμένης και ούτε κατά διάνοια απόλυτα πιεστικής συνήθειας που εχω, να φτιάχνω περσόνες για τον ίδιο μου τον εαυτό, είχα αποφασίσει, χωρίς να ακούω τι μου λέω (όχι δεν ειμαι καθόλου τρελή), ότι θα γίνω αρθογράφος και θα γραφώ και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνω λαικ σε όλα τα ειδησεογραφικά σαιτς και να διαβάζω ότι ανεβάζουν. 

Αλλά βασικά αποφάσισα, ότι πρέπει να σταματήσω να το κάνω αυτό, γιατί από την στιγμή που άρχισα να γραφώ έτσι, όπως έπρεπε να γραφεί η Δαφνη που ειχα στο μυαλό μου, οργανωμένα και προγραμματισμένα και για θέματα που δεν με νοιάζουν ούτε ελάχιστα, σταμάτησα να απολαμβάνω το γράψιμο. Και το γράψιμο ειναι το μόνο πράγμα που βασικά θέλω να κάνω. Για πράγματα που μου αρέσουν όμως, όχι για πράγματα που πρέπει να προσποιούμαι ότι μου αρέσουν. Γιατί βασικά υπάρχουν άνθρωποι που όντως τους αρέσουν αυτά τα πράγματα, οπότε θα ειναι καλύτεροι στο να γραφούν για αυτά από εμένα.

Απλά εχω μια ηλιθία ιδέα κολλημένη στο μυαλό μου, ότι πρέπει να ειμαι η καλύτερη σε ό,τι υπάρχει. Από αθλητικά μέχρι μαθηματικά. Και επίσης ότι πρέπει για κάποιον λόγο να ειμαι σοβαρή και να γραφώ για σοβαρά πράγματα. Όχι ότι μου είπε κανείς ποτέ τίποτα. Απλά ειμαι λίγο διχασμένη προσωπικότητα και πιέζω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα που δεν θέλει πραγματικά, απλά γιατί κάπου υπάρχει ενα πρέπει.

Τα λέω κυρίως για να τα διαβάσω εγώ και να ξεκαθαρίσω λίγο στον εαυτό μου τι θέλω. Θέλω να γράφω βλακείες. Και θέλω να γράφω για μόδα, για γάτες, για ωραία χρυσοπράσινα χρώματα που μοιάζουν με χρυσόμυγες και για τις ηλιθιότητες που παρακολουθώ στο ιντερνετ. Και να βάζω ότι φωτογραφίες θέλω και να κάνω κακό φωτοσοπ και να μην εχω πρόγραμμα και να μην ειμαι αναγκασμένη να γράφω 2 φορές την εβδομάδα ακόμα και αν δεν εχω τίποτα να γράψω.

Επίσης θέλω μια μέρα να γράψω ενα βιβλίο. Και αυτό προϋποθέτει ότι δεν θα σιχαίνομαι το γράψιμο και ότι δεν θα το φοβάμαι. Γιατί εχω αρχίσει να το φοβάμαι λίγο. Γιατί αν γραφείς εκεί έξω στα πραγματικά "περιοδικά", σε διαβάζουν άνθρωποι, που τους φαντάζομαι καθισμένους εκεί με ενα λεξικό, μια γραμματική και πολύ γαμημενη κακή διάθεση. Είναι μίζεροι κακοί και επιθετικοί. Και δεν τους θέλω καθόλου να σχολιάζουν τις σκέψεις μου. Θέλω να φτιάξω ενα μέρος, οπού θα γράφω και θα απαγορεύεται η αδικαιολόγητη κακία. Οι απειλές και γενικά ότι σκατενιο χαρακτηρίζει το ιντερνετ και όλη την σάπια διαδικτυακή δημοσιογραφία.  

Μια μέρα θέλω να γνωρίσω όλους τους αγαπημένους μου τραγουδιστές και μουσικούς και μάγειρες και να ειναι τέλειοι και να τους πάρω συνέντευξη. Δεν ξερώ πως αλλά κάπως θα το κάνω. Και μέχρι να το κάνω θα γράφω έτσι όπως μου αρέσει. Με μεγάλες γαμημενες προτάσεις και λίγο μπερδεμένα. Γιατί οι άνθρωποι που το διαβάζουν μπορούν να καταλάβουν τι λέει μια πρόταση αν ειναι πιο μεγάλη από δυο σειρές! 


Θα σταματήσω να γεμίζω το βιογραφικό μου μαλακισμενες απλήρωτες πρακτικές και θα σταματήσω να μασάω τα λόγια μου. Και θα γίνω δημοσιογράφος έτσι όπως μου αρέσει εμένα.

Σχολιάζοντας τον Jon Hamm που βγήκε έξω χωρίς βρακί και χάρηκανε όλες οι 13χρονες που επανδρώνουν το tumblr.



Αυτά.

1 σχόλιο:

Bombeto. είπε...

Ευχαριστώ φίλε μου και για την διόρθωση (αν διαβάσεις λίγο ακόμα θα δεις οτι τα δάχτυλα μου έχουν δικό τους μυαλό) και για όσα έγραψες. Δεν θέλω να είμαι cheesy, αλλά νιώθω την ανάγκη να σου πω πόσο εκτιμώ το (πρωτοφανές) γεγονός, ότι πήρες χρόνο απο την ώρα σου στο ιντερνετ για να γράψεις κάτι εποικοδομήτικο και όχι για να κράξεις.

Έφτασα σε ένα σημείο, γράφοντας με όλα τα "πρέπει", να μην μπορώ να διατηρήσω αρκετή προσοχή ούτε καν για να τελειώσω την ανάγνωση των δικών μου κειμένων. Και γι αυτό εσύ και όλοι οι άλλοι έρχεστε αντιμέτωποι με αυτό τον όχετο.

Ευχαριστώ πάντως, για όσα έγραψες και ελπίζω να συνεχίσεις να διαβάζεις τις βλακείες που γεννάει το μυαλό μου.